dinsdag, september 30, 2003
Plastic hamers en geen taxi’s
De feestvreugde was vandaag al in de hele stad voelbaar en zichtbaar. Vanwege de breedbandverbinding was ik vanochtend nog even naar het Chinabiz-kantoor gegaan, maar daar kon zonder mensen te raken een kanon afgeschoten worden.
Op straat was het ongelofelijk druk en de eerste opgeblazen plastic hamers zwaaiden al in de rondte. Wat de mensen er leuk aan vinden weet ik niet, maar op dit soort dagen loopt de Shanghaise bevolking massaal te flaneren met enorme plastic hamers en knuppels. De meisjes hadden deze keer ook allemaal speelgoedbeesten met veel haren. Elk jaar is er een nieuwe trend en dit lijkt die van dit jaar te zijn.
Ik dacht nog op tijd te zijn met boodschappen doen en ging naar een Thaise hypermarkt Lotus omdat ze naar Nederlandse Edammertjes verkopen. (Jawel, ik zit nog steeds in China), al is een deel van de bevolking wel onderweg naar Thailand. Geen taxi te krijgen, echt ontzettend druk. Kreeg uiteindelijk een taxi die van de overkant van de rivier kwam en die heel erg zenuwachtig werd toen ik hem ging vertellen hoe hij moest gaan rijden. Dat kwam toch uiteindelijk wel goed.
Zo nu en dan krijg ik een telefoontje van een TV-ploeg die een zogenaamde fixer nodig hebben. Gisteravond laat een dame uit Rome van de International Herald –TV – ja, ook daar maken ze TV. Net op een moment dat niks te fixen valt, willen ze een fixer. Kijken of ik dit kan doorschuiven.
Veranderingen ook aan het correspondentenfront. Hoorde vanochtend van Anne Meijdam dat hij nu De Telegraaf gaat doen. Ik had met hem afgesproken dat we voor Trouw, waar hij nu voor werkt, een verhaal zou voorstellen over de tien geboden vanuit Chinees perspectief, maar dat lijkt een verhaal dat het bij De Telegraaf niet gaat halen.
De feestvreugde was vandaag al in de hele stad voelbaar en zichtbaar. Vanwege de breedbandverbinding was ik vanochtend nog even naar het Chinabiz-kantoor gegaan, maar daar kon zonder mensen te raken een kanon afgeschoten worden.
Op straat was het ongelofelijk druk en de eerste opgeblazen plastic hamers zwaaiden al in de rondte. Wat de mensen er leuk aan vinden weet ik niet, maar op dit soort dagen loopt de Shanghaise bevolking massaal te flaneren met enorme plastic hamers en knuppels. De meisjes hadden deze keer ook allemaal speelgoedbeesten met veel haren. Elk jaar is er een nieuwe trend en dit lijkt die van dit jaar te zijn.
Ik dacht nog op tijd te zijn met boodschappen doen en ging naar een Thaise hypermarkt Lotus omdat ze naar Nederlandse Edammertjes verkopen. (Jawel, ik zit nog steeds in China), al is een deel van de bevolking wel onderweg naar Thailand. Geen taxi te krijgen, echt ontzettend druk. Kreeg uiteindelijk een taxi die van de overkant van de rivier kwam en die heel erg zenuwachtig werd toen ik hem ging vertellen hoe hij moest gaan rijden. Dat kwam toch uiteindelijk wel goed.
Zo nu en dan krijg ik een telefoontje van een TV-ploeg die een zogenaamde fixer nodig hebben. Gisteravond laat een dame uit Rome van de International Herald –TV – ja, ook daar maken ze TV. Net op een moment dat niks te fixen valt, willen ze een fixer. Kijken of ik dit kan doorschuiven.
Veranderingen ook aan het correspondentenfront. Hoorde vanochtend van Anne Meijdam dat hij nu De Telegraaf gaat doen. Ik had met hem afgesproken dat we voor Trouw, waar hij nu voor werkt, een verhaal zou voorstellen over de tien geboden vanuit Chinees perspectief, maar dat lijkt een verhaal dat het bij De Telegraaf niet gaat halen.
maandag, september 29, 2003
Een Nederlandse allochtoon in China
Wanhopig probeer ik me een beetje te verdiepen in de Nederlandse allochtonendiscussie, waar ik in november ongetwijfeld in terecht zal komen. Net met enige moeite het stuk van Anil Ramdas toch zeker tot halverwege weten door te worstelen.
Het lijkt zo’n vreemde discussie, Anil als niet-westerse allochtoon in Nederland, terwijl ik hier in een omgekeerde situatie zit. Weliswaar meer bevoorrecht dan de niet-westerse allochtoon in Nederland, die toch in eerste instantie was ingehuurd om aan de lopende band te staan.
Die hele strijd komt in een ander licht te staan, als we kijken naar de Europeanen en Amerikanen die zich hier in China ophouden. Van aanpassen kan geen sprake zijn. Meer nog, met een beroep op zelden duidelijk geformuleerde internationale normen en waarden eisen zij van China dat het zich aanpast.
Over veel heeft de buitenwereld zich al opgewonden en vaak de Chinese regering gekapitteld. Wat daarbij gemakshalve uit het oog is verloren is dat de Chinese overheid, hoewel niet democratisch gekozen met Amerikaanse kiesbiljetten wel vaak de steun krijgt van haar bevolking. Of beter: de overheid weet verdomd goed hoe het volk over zaken denkt en past zich daarbij aan.
Stof tot nadenken. Hier moeten we het meer over hebben.
Wanhopig probeer ik me een beetje te verdiepen in de Nederlandse allochtonendiscussie, waar ik in november ongetwijfeld in terecht zal komen. Net met enige moeite het stuk van Anil Ramdas toch zeker tot halverwege weten door te worstelen.
Het lijkt zo’n vreemde discussie, Anil als niet-westerse allochtoon in Nederland, terwijl ik hier in een omgekeerde situatie zit. Weliswaar meer bevoorrecht dan de niet-westerse allochtoon in Nederland, die toch in eerste instantie was ingehuurd om aan de lopende band te staan.
Die hele strijd komt in een ander licht te staan, als we kijken naar de Europeanen en Amerikanen die zich hier in China ophouden. Van aanpassen kan geen sprake zijn. Meer nog, met een beroep op zelden duidelijk geformuleerde internationale normen en waarden eisen zij van China dat het zich aanpast.
Over veel heeft de buitenwereld zich al opgewonden en vaak de Chinese regering gekapitteld. Wat daarbij gemakshalve uit het oog is verloren is dat de Chinese overheid, hoewel niet democratisch gekozen met Amerikaanse kiesbiljetten wel vaak de steun krijgt van haar bevolking. Of beter: de overheid weet verdomd goed hoe het volk over zaken denkt en past zich daarbij aan.
Stof tot nadenken. Hier moeten we het meer over hebben.
Stilte voor de vakantie
Officieel zijn er nog twee dagen te gaan voordat het officieel vakantie is, maar volgens mij zijn er al veel mensen tussenuit geknepen. Het is relatief rustig op de kantoren en de straten. Alleen bij het visumkantoor stonden dikke rijen met mensen te wachten.
Even vreesde ik het ergste. Ik moest mijn residence kaart ophalen en had gehoopt dat de rij - die ook vorige week overweldigend was - inmiddels wat kleiner was.
Dat was niet het geval.
Gelukkig verspreiden die paar honderd mensen alleen maar de toegang tot mijn loket, d'r was verder niemand. Vele duizenden blauwe enveloppen met documenten die wachten op de afhalers. Vorige maand ging het gerucht dat het kantoor was verzakt, samen met de metrobuis in aanleg onder de rivier. Dat bleek een onjuist gerucht te zijn, maar het idee dat al die duizenden enveloppen verdwijen, dat zou me een chaos teweeg brengen.
Officieel zijn er nog twee dagen te gaan voordat het officieel vakantie is, maar volgens mij zijn er al veel mensen tussenuit geknepen. Het is relatief rustig op de kantoren en de straten. Alleen bij het visumkantoor stonden dikke rijen met mensen te wachten.
Even vreesde ik het ergste. Ik moest mijn residence kaart ophalen en had gehoopt dat de rij - die ook vorige week overweldigend was - inmiddels wat kleiner was.
Dat was niet het geval.
Gelukkig verspreiden die paar honderd mensen alleen maar de toegang tot mijn loket, d'r was verder niemand. Vele duizenden blauwe enveloppen met documenten die wachten op de afhalers. Vorige maand ging het gerucht dat het kantoor was verzakt, samen met de metrobuis in aanleg onder de rivier. Dat bleek een onjuist gerucht te zijn, maar het idee dat al die duizenden enveloppen verdwijen, dat zou me een chaos teweeg brengen.
Starbucks
Wat is een Starbucks? Die vraag kreeg ik regelmatig te horen toen mijn manuscript onder bewerking was. Het Amerikaanse koffiehuis is zo verweven met het straatbeeld en ons sociale leven dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat jullie een leven zonder Starbuchs hebben.
Het was hier drie jaren geleden de eerste plek waar je ongestoord kon zitten (als er plaats is natuurlijk) en redelijk geprijsde koffie kon drinken. Nog altijd ongelofelijk duur, maar als je gezien wil worden hangt er natuurlijk ook een prijskaartje aan.
Tussen het metrostation en het Chinabiz-kantoor liggen twee van die Starbucksen, op een tocht van nog geen tien minuten. Ik kom er nu wat vaker omdat ik thuis geen breedband meer heb. Deed er vorige week nog wat boos over dat ik nog een heel eind moest lopen om mijn koffie bij de dichtsbijzijnde Starbucks te halen, want ons kantoor heeft geen koffiezetapparaat.
De God van de Koffie moet dat gehoord hebben, want vandaag was aan de overkant van de straat een gloednieuwe Starbucks met nog geen klanten. Dank U Wel!
Wat is een Starbucks? Die vraag kreeg ik regelmatig te horen toen mijn manuscript onder bewerking was. Het Amerikaanse koffiehuis is zo verweven met het straatbeeld en ons sociale leven dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat jullie een leven zonder Starbuchs hebben.
Het was hier drie jaren geleden de eerste plek waar je ongestoord kon zitten (als er plaats is natuurlijk) en redelijk geprijsde koffie kon drinken. Nog altijd ongelofelijk duur, maar als je gezien wil worden hangt er natuurlijk ook een prijskaartje aan.
Tussen het metrostation en het Chinabiz-kantoor liggen twee van die Starbucksen, op een tocht van nog geen tien minuten. Ik kom er nu wat vaker omdat ik thuis geen breedband meer heb. Deed er vorige week nog wat boos over dat ik nog een heel eind moest lopen om mijn koffie bij de dichtsbijzijnde Starbucks te halen, want ons kantoor heeft geen koffiezetapparaat.
De God van de Koffie moet dat gehoord hebben, want vandaag was aan de overkant van de straat een gloednieuwe Starbucks met nog geen klanten. Dank U Wel!
zondag, september 28, 2003
Japanse sex-orgie wekt late boosheid
Duizenden woedende boodschappen flitsten de afgelopen dagen over de Chinese internetportalen, toen de virtuele gemeenschap hoorde van een Japanse orgie die eerder deze maand plaatsvond in het zuidelijke Zhuhai.
Vierhonderd Japanse mannen lieten zich daar verwennen door vijfhonderd Chinese vrouwen. Overigens wekte dit niet de afschuw van de surfers, maar de datum, 16 tot 18 september, net voor de 72-jarige verjaardag van de Japanse bezetting van China. Onkies gedrag, vonden de internetgebruikers in China.
Het is overigens onduidelijk waarom het bericht nu pas naar buiten kwam en niet meteen na de gebeurtenis. Misschien vond niet iedereen het erg.
Het hotel, het Zhuhai International Convention Center is hangende het onderzoek gesloten.
Duizenden woedende boodschappen flitsten de afgelopen dagen over de Chinese internetportalen, toen de virtuele gemeenschap hoorde van een Japanse orgie die eerder deze maand plaatsvond in het zuidelijke Zhuhai.
Vierhonderd Japanse mannen lieten zich daar verwennen door vijfhonderd Chinese vrouwen. Overigens wekte dit niet de afschuw van de surfers, maar de datum, 16 tot 18 september, net voor de 72-jarige verjaardag van de Japanse bezetting van China. Onkies gedrag, vonden de internetgebruikers in China.
Het is overigens onduidelijk waarom het bericht nu pas naar buiten kwam en niet meteen na de gebeurtenis. Misschien vond niet iedereen het erg.
Het hotel, het Zhuhai International Convention Center is hangende het onderzoek gesloten.
zaterdag, september 27, 2003
Black Bush
Gisteravond een wat sentimenteel moment. Mooi moment om dat te hebben wel. Op de 53e verdieping in een bar van het Hyatt, met uitzicht op de oude stad, mooi verlicht, en de groeiende hoeveelheid wolkenkrabbers.
Op de achtergrond een bandje dat Engelse en Chinese meezinger speelt – al was het niet de bedoeling dat je echt ging meezingen. Het begeleidend gezelschap had eigenlijk niks te melden en ik hoefde ook niet zo nodig.
Een dame in het zwart vroeg wat ik wilde drinken en ik vond op de lijst met whisky’s een Black Bush. Bushmill is een fameus merk waar in vroeger in Belfast veel van heb moeten nuttigen. Meestal dronken we dan gewone Bush, maar bij bijzondere gelegenheden kwam de 10-jarige Black Bush. Vroeger nam ik nog wel eens een fles mee als ik een vliegveld met een goeie voorraad passeerde, maar ben daar mee opgehouden. Waarom eigenlijk?
En plotseling was hij d’r weer. Wel voor een gruwelijke prijs, maar voor herinneringen moet je wel iets overhebben. Wat een verschil tussen die gore holen waar we toen zaten te slempen en dit vijfsterrenhotel.
Gisteravond een wat sentimenteel moment. Mooi moment om dat te hebben wel. Op de 53e verdieping in een bar van het Hyatt, met uitzicht op de oude stad, mooi verlicht, en de groeiende hoeveelheid wolkenkrabbers.
Op de achtergrond een bandje dat Engelse en Chinese meezinger speelt – al was het niet de bedoeling dat je echt ging meezingen. Het begeleidend gezelschap had eigenlijk niks te melden en ik hoefde ook niet zo nodig.
Een dame in het zwart vroeg wat ik wilde drinken en ik vond op de lijst met whisky’s een Black Bush. Bushmill is een fameus merk waar in vroeger in Belfast veel van heb moeten nuttigen. Meestal dronken we dan gewone Bush, maar bij bijzondere gelegenheden kwam de 10-jarige Black Bush. Vroeger nam ik nog wel eens een fles mee als ik een vliegveld met een goeie voorraad passeerde, maar ben daar mee opgehouden. Waarom eigenlijk?
En plotseling was hij d’r weer. Wel voor een gruwelijke prijs, maar voor herinneringen moet je wel iets overhebben. Wat een verschil tussen die gore holen waar we toen zaten te slempen en dit vijfsterrenhotel.
donderdag, september 25, 2003
De buren
De grote steden in China beginnen steeds meer te lijken op andere grote steden in de wereld, de Chinese stadsbewoner kent de buren niet meer, zo blijkt onderzoek in Peking, Shanghai en Guangzhou, vandaag in de Shanghai Daily.
Dat was natuurlijk wel anders geweest. Het aardige is dat in zo’n buurt van mij die ouwe buurtstructuur deels nog bestaat, met de oudjes die op kleine krukjes bij elkaar kruipen. Maar dat lijkt in deze relatieve hoogbouwomgeving een kwestie van tijd, misschien wel van uitsterven. Gezien de leeftijd van veel van de nieuwe bewoners hier gaat dat in minder dan tien jaar gebeuren.
Terwijl tien procent nog in contact staat met de buren, zo blijkt uit het onderzoek, kent 44 procent niet eens hun namen. Jongeren willen hun vrijheid en houden de deur dicht.
De grote steden in China beginnen steeds meer te lijken op andere grote steden in de wereld, de Chinese stadsbewoner kent de buren niet meer, zo blijkt onderzoek in Peking, Shanghai en Guangzhou, vandaag in de Shanghai Daily.
Dat was natuurlijk wel anders geweest. Het aardige is dat in zo’n buurt van mij die ouwe buurtstructuur deels nog bestaat, met de oudjes die op kleine krukjes bij elkaar kruipen. Maar dat lijkt in deze relatieve hoogbouwomgeving een kwestie van tijd, misschien wel van uitsterven. Gezien de leeftijd van veel van de nieuwe bewoners hier gaat dat in minder dan tien jaar gebeuren.
Terwijl tien procent nog in contact staat met de buren, zo blijkt uit het onderzoek, kent 44 procent niet eens hun namen. Jongeren willen hun vrijheid en houden de deur dicht.
woensdag, september 24, 2003
Politieagent Wu
Vanmiddag hing mijn nieuwe vriend weer aan de lijn en vroeg of hij meteen even lang kon komen. Een vriendelijke man die zijn uiterste best deed zijn best mogelijke Engels te praten. Dat ging best redelijk, maar hij voelde zich toch wel onzeker.
“I am a police man,” zei hij en wees op zijn uniform dat weinig aan duidelijkheid te wensen overliet. Hij vroeg weer allemaal dezelfde dingen die hij allang had kunnen weten als hij de formulieren die ik elders had ingevuld had gelezen, maar het is ongebruikelijk dat informatie hier gedeeld wordt.
"Ik heb misschien niet alles begrepen van uw verhaal," zei meneer Wu. Dat vond ik helemaal niet zo erg.
Omdat zijn Engels al heel redelijk was meteen maar aangeboden om wat meer gesprekken met meneer Wu te voeren. Hij was helemaal ontdaan en beloofde mij snel te bellen. Het is wel interessant om een politieagent als gesprekspartner te hebben. Meneer Wu gaf bij het vertrek nog wat adviezen over mijn veiligheid en dat ik vooral ook de voordeur op slot moest doen als ik weg ging. Maar eens kijken wat hiervan terecht komt.
Vanmiddag hing mijn nieuwe vriend weer aan de lijn en vroeg of hij meteen even lang kon komen. Een vriendelijke man die zijn uiterste best deed zijn best mogelijke Engels te praten. Dat ging best redelijk, maar hij voelde zich toch wel onzeker.
“I am a police man,” zei hij en wees op zijn uniform dat weinig aan duidelijkheid te wensen overliet. Hij vroeg weer allemaal dezelfde dingen die hij allang had kunnen weten als hij de formulieren die ik elders had ingevuld had gelezen, maar het is ongebruikelijk dat informatie hier gedeeld wordt.
"Ik heb misschien niet alles begrepen van uw verhaal," zei meneer Wu. Dat vond ik helemaal niet zo erg.
Omdat zijn Engels al heel redelijk was meteen maar aangeboden om wat meer gesprekken met meneer Wu te voeren. Hij was helemaal ontdaan en beloofde mij snel te bellen. Het is wel interessant om een politieagent als gesprekspartner te hebben. Meneer Wu gaf bij het vertrek nog wat adviezen over mijn veiligheid en dat ik vooral ook de voordeur op slot moest doen als ik weg ging. Maar eens kijken wat hiervan terecht komt.
De boekpresentatie
Gisteren laatste overleg met Boudewijn voordat hij weer naar Nederland gaat. Hij had al een plan gemaakt met tenminste drie bijeenkomst. Eentje in Nieuwspoort, waar Jaap de H.S. mijn boek in ontvangst zou mogen nemen, als hij tenminste nog niet naar Brussel is vertrokken. Meer informele bijeenkomsten met de vijf Chinese organisaties in Nederland en een meer academische bijeenkomst in het IISG.
Moet waar wat harder aan mijn powerpoints gaan werken.
Gisteren laatste overleg met Boudewijn voordat hij weer naar Nederland gaat. Hij had al een plan gemaakt met tenminste drie bijeenkomst. Eentje in Nieuwspoort, waar Jaap de H.S. mijn boek in ontvangst zou mogen nemen, als hij tenminste nog niet naar Brussel is vertrokken. Meer informele bijeenkomsten met de vijf Chinese organisaties in Nederland en een meer academische bijeenkomst in het IISG.
Moet waar wat harder aan mijn powerpoints gaan werken.
Hello, I’m a police man
Repressie in China kan zo snoezig zijn. Vannocht bij terugkomst bleken mijn pogingen mijn nieuwe adres te registreren succes te hebben gehad. Op het antwoordapparaat stond zowaar de eerste officiële mededeling.
Hello, I’m a police man,” zei de stem. “I want to be your friend.” En een telefoonnummer. Erg druk vandaag, misschien moet ik mijn nieuwe vriend Morgen maar bellen.
Repressie in China kan zo snoezig zijn. Vannocht bij terugkomst bleken mijn pogingen mijn nieuwe adres te registreren succes te hebben gehad. Op het antwoordapparaat stond zowaar de eerste officiële mededeling.
Hello, I’m a police man,” zei de stem. “I want to be your friend.” En een telefoonnummer. Erg druk vandaag, misschien moet ik mijn nieuwe vriend Morgen maar bellen.
dinsdag, september 23, 2003
Registreren
Vanochtend fase twee van het registreren van mijn nieuwe adres. Registreren is de ware aard waarop de overheid zich hier aan het volk toont en maakt daar veel werk van. Met het briefje dat ik van mijn plaatselijk politiebureau had gekregen moest ik ook mijn registratie op het hoofdkantoor van de vreemdelingendienst laten doen.
In mijn wijk is ook een bijkantoor, maar omdat ik een buitenlandse journalist ben, moet ik perse op het (voor mij) nogal afgelegen hoofdkantoor zijn. Een uurtje kostte het om te komen. Een beetje zuinig de bus naar de metro genomen en daar uiteindelijk een taxi, maar ik had die in de foute richting genomen en vanwege de vele files was ik d'r pas om tien uur.
Vergeleken met vroeger is het visumkantoor een uiterst ordelijk gebeuren. Vroeger - op Hankou Lu - was de ligging wel beter, maar verder bijten, duwen en krabben om aan de beurt te komen.
Nu krijg je een nummertje en wacht je met een honderdtal andere mensen op keurige stoeltjes totdat je nummertje oplicht.
Meteen alarmbellen toen de dame aan het loket zag dat ik een buitenlandse journalist was. Meneer Shen Qiang stond in twee minuten bij me, heel vriendelijk en voorkomend. Mijn Chinees beperkt zich bij dit soort gelegenheden tot het allernoodzakelijkste en gelukkig was zijn Engels even goed. Hij vulde dus mijn formulieren in het Chinees in en ik verontschuldigde mij dat ik een formulier, een verklaring van mijn bureau met stempel, was vergeten.
Half twaalf was ik klaar. Dat viel weer reuze mee.
Vanochtend fase twee van het registreren van mijn nieuwe adres. Registreren is de ware aard waarop de overheid zich hier aan het volk toont en maakt daar veel werk van. Met het briefje dat ik van mijn plaatselijk politiebureau had gekregen moest ik ook mijn registratie op het hoofdkantoor van de vreemdelingendienst laten doen.
In mijn wijk is ook een bijkantoor, maar omdat ik een buitenlandse journalist ben, moet ik perse op het (voor mij) nogal afgelegen hoofdkantoor zijn. Een uurtje kostte het om te komen. Een beetje zuinig de bus naar de metro genomen en daar uiteindelijk een taxi, maar ik had die in de foute richting genomen en vanwege de vele files was ik d'r pas om tien uur.
Vergeleken met vroeger is het visumkantoor een uiterst ordelijk gebeuren. Vroeger - op Hankou Lu - was de ligging wel beter, maar verder bijten, duwen en krabben om aan de beurt te komen.
Nu krijg je een nummertje en wacht je met een honderdtal andere mensen op keurige stoeltjes totdat je nummertje oplicht.
Meteen alarmbellen toen de dame aan het loket zag dat ik een buitenlandse journalist was. Meneer Shen Qiang stond in twee minuten bij me, heel vriendelijk en voorkomend. Mijn Chinees beperkt zich bij dit soort gelegenheden tot het allernoodzakelijkste en gelukkig was zijn Engels even goed. Hij vulde dus mijn formulieren in het Chinees in en ik verontschuldigde mij dat ik een formulier, een verklaring van mijn bureau met stempel, was vergeten.
Half twaalf was ik klaar. Dat viel weer reuze mee.
zondag, september 21, 2003
Presentaties
Met hulp van een paar ervaren vrienden ben ik wat oowerpoint presentaties aan het voorbereiden voor een variatie aan groepen die ik de komende maanden in de Verenigde Staten en Europa ga ontmoeten. Op zichzelf maakt de structuur van mijn boek - 15 misverstanden over China en de Chinezen – een opzet relatief eenvoudig.
Allereerst de problematiek teruggebracht tot vijf handzame problemen. Je kunt in 30 minuten tenslotte geen heel boek samenvatten. Ik heb nu drie misverstanden met lichtbeelden omgezet tot een powerpoint presentatie van 53 slides. Toch genoeg om zeker anderhalf uur te praten, zegt Mark Schaub, de advokaat die ook in het boek optreedt. Maar ik kan mijn lezinkjes toch niet tot een schamel probleempje beperken.
Nog maar eens wat verder knutselen.
Met hulp van een paar ervaren vrienden ben ik wat oowerpoint presentaties aan het voorbereiden voor een variatie aan groepen die ik de komende maanden in de Verenigde Staten en Europa ga ontmoeten. Op zichzelf maakt de structuur van mijn boek - 15 misverstanden over China en de Chinezen – een opzet relatief eenvoudig.
Allereerst de problematiek teruggebracht tot vijf handzame problemen. Je kunt in 30 minuten tenslotte geen heel boek samenvatten. Ik heb nu drie misverstanden met lichtbeelden omgezet tot een powerpoint presentatie van 53 slides. Toch genoeg om zeker anderhalf uur te praten, zegt Mark Schaub, de advokaat die ook in het boek optreedt. Maar ik kan mijn lezinkjes toch niet tot een schamel probleempje beperken.
Nog maar eens wat verder knutselen.
Gezichtsverlies en QFII
Een van de duurste misverstanden die vooral sinologen over Chinezen hebben verspreid is dat van het gezichtsverlies. Chinezen houden er niet van om op hun gezicht te gaan. Het kan misschien komen door mijn langdurig verblijf in China, maar ik hou daar eigenlijk ook helemaal niet van. En volgens mijn observatie is dit toch meer een gemiddelde trek van de hele wereldbevolking, misschien met uitzondering van het westelijk deel van Europa en het Noorden van Amerika waar het gebruikelijk is onbeleefdheid en eerlijkheid hopeloos te verwarren.
Sinologen hebben vooral een kleine Chinese elite uit het verleden bestudeerd en in een aantal gevallen ten onrechte wat karaktertrekken van die kleine groep op heel China en alle Chinezen van toepassing verklaard.
Gisteravond daarover een leuke discussie met een beurshandelaar gevoerd op het verjaardagsfeestje van mijn Duitse collega Kerstin. Net vorige week had ook de ING-bank, als de nummer acht in rij, toestemming gekregen om een beetje aan de Chinese aandelenbeurzen te gaan handelen.
De banken proberen dat al heel lang voor elkaar te krijgen en tot voor kort wilde de Chinese overheid daar niet aan. Toen kwam onder de fraaie naam QFII een begin van toestemming en in de Chinese media was die acroniem niet meer weg te branden.
Probleem is dat afgelopen twee jaren handelen aan de Chinese beurzen erg onaantrekkelijk is. De waarde van de aandelen zat voortdurend en ook mijn Chinese gesprekspartner had al twee jaren tijd om zich met heel veel andere zaken dan de beurs bezig te houden.
Niet raar dat de beursautoriteiten hebben gedacht: laten we nu die buitenlanders wat toestemming geven. Normaal gesproken zeg je dan beleefd, dan u wel, en je wacht op betere tijden. Maar de buitenlandse banken willen de autoriteiten niet op die manier voor het hoofd stoten, dus gaan ze toch maar wat investeren in een tweetal aandelenbeurzen die absoluut alleen maar financieel verlies kunnen opleveren.
Een van de duurste misverstanden die vooral sinologen over Chinezen hebben verspreid is dat van het gezichtsverlies. Chinezen houden er niet van om op hun gezicht te gaan. Het kan misschien komen door mijn langdurig verblijf in China, maar ik hou daar eigenlijk ook helemaal niet van. En volgens mijn observatie is dit toch meer een gemiddelde trek van de hele wereldbevolking, misschien met uitzondering van het westelijk deel van Europa en het Noorden van Amerika waar het gebruikelijk is onbeleefdheid en eerlijkheid hopeloos te verwarren.
Sinologen hebben vooral een kleine Chinese elite uit het verleden bestudeerd en in een aantal gevallen ten onrechte wat karaktertrekken van die kleine groep op heel China en alle Chinezen van toepassing verklaard.
Gisteravond daarover een leuke discussie met een beurshandelaar gevoerd op het verjaardagsfeestje van mijn Duitse collega Kerstin. Net vorige week had ook de ING-bank, als de nummer acht in rij, toestemming gekregen om een beetje aan de Chinese aandelenbeurzen te gaan handelen.
De banken proberen dat al heel lang voor elkaar te krijgen en tot voor kort wilde de Chinese overheid daar niet aan. Toen kwam onder de fraaie naam QFII een begin van toestemming en in de Chinese media was die acroniem niet meer weg te branden.
Probleem is dat afgelopen twee jaren handelen aan de Chinese beurzen erg onaantrekkelijk is. De waarde van de aandelen zat voortdurend en ook mijn Chinese gesprekspartner had al twee jaren tijd om zich met heel veel andere zaken dan de beurs bezig te houden.
Niet raar dat de beursautoriteiten hebben gedacht: laten we nu die buitenlanders wat toestemming geven. Normaal gesproken zeg je dan beleefd, dan u wel, en je wacht op betere tijden. Maar de buitenlandse banken willen de autoriteiten niet op die manier voor het hoofd stoten, dus gaan ze toch maar wat investeren in een tweetal aandelenbeurzen die absoluut alleen maar financieel verlies kunnen opleveren.
zaterdag, september 20, 2003
Nog meer verhuizen
Buiten in mijn nieuwe buurt weer een enorme drukte. Ik telde toch al gemakkelijk een stuk of tien verhuisauto's. Hoeveel mensen in Shanghai jaarlijks verhuizen houdt volgens mij niemand bij, maar een paar jaar geleden was dat zo'n 200.000 per jaar. Veel gaat mis met het herhuisvesten van de Chinese burgers en daar gaan veel van de verhalen in de media ook over.
Hier lijkt het allemaal voorbeeldig te zijn. De mensen in deze buurt komen uit een deel van Lujiazui, de nieuwe financiele wijk in Pudong, en hebben redelijk nette alternative huisvesting gekregen. Geen ideale ligging, maar goeie busverbindingen en veel grote hypermarkets. Goed om later een verder uit te zoeken.
Buiten in mijn nieuwe buurt weer een enorme drukte. Ik telde toch al gemakkelijk een stuk of tien verhuisauto's. Hoeveel mensen in Shanghai jaarlijks verhuizen houdt volgens mij niemand bij, maar een paar jaar geleden was dat zo'n 200.000 per jaar. Veel gaat mis met het herhuisvesten van de Chinese burgers en daar gaan veel van de verhalen in de media ook over.
Hier lijkt het allemaal voorbeeldig te zijn. De mensen in deze buurt komen uit een deel van Lujiazui, de nieuwe financiele wijk in Pudong, en hebben redelijk nette alternative huisvesting gekregen. Geen ideale ligging, maar goeie busverbindingen en veel grote hypermarkets. Goed om later een verder uit te zoeken.
vrijdag, september 19, 2003
Registreren
China is een land waar men van registreren houdt. Niet dat het zoveel betekent, maar door iets te registreren wek je de indruk dat een verschijnsel onder controle is. Bijvoorbeeld het verschijnsel buitenlander.
In een nieuwe buurt, dus ik moet mijn nieuwe adres gaan registreren bij de plaatselijke politie. Ik had al een beetje rondgekeken, maar mijn buurt bleek niet alleen ADSL en een fatoenlijk postkantoor te ontberen: er was niet eens een politiebureau. Wat rondvraag gedaan en ik kreeg een viertal verschillende adressen van politiebureau's waar ik wellicht onder kon vallen.
Dus vanmiddag maar een middag uitgetrokken om me te gaan registeren: je moet zoiets niet te snel willen doen, dan ga je je alleen maar ergeren. Ik moest in de buurt zijn van de plek waar de vreemdelingendienst haar kantoor zou hebben, dus ik ging eerst daarheen om deskundig advies te vragen.
Ze bleken echter verhuisd en een tweede taxi bracht me naar het gloednieuwe overheidsgebouw, met inderdaad een - hoe ongebruikelijk - behulpzame dame die wel even zou uitzoeken bij welk politiebureau ik moest zijn.
De derde taxi passeerde mijn nieuwe buurt weer, waardoor ik zeker wist dat ik de goede richting inging. Bij een klein politiebureau keek men me aanvankelijk met grote schrikogen aan. Een buitenlanders! En bij bestudering van mijn papieren: ook nog een journalist!
Ik zag het registratieformulier al uit een laatje komen.
Grote opluchting op de gezichten na intern overleg. Ik was op het foute politiebureau. Behulpzaam tekende een van de dames een kaartje. Het was niet ver zei ze en ik ging vol goede moed op pas.
Het begon te regenen en de tekening met de Chinese karakters begon langzaam door te lopen. Bereidwillige voorbijgangers konden van de tekening geen brood bakken en om te schuilen voor de regen ging ik een apotheek in.
"Erg ver weg," zei een van de oudere dames. Dus ik weer in een taxi. Ik passeerde mijn buurt weer een keertje. Bij het andere, iets grotere kantoor keer de dienstdoende brigadier langdurige naar mijn papieren. Even meende hij iets ongebruikelijks te zien, maar naar vijf minuten zag hij in dat het formulier toch op tafel moest komen. Hij moest nog wel een oudere agent erbij halen om het echte werk te doen.
Die oudere agent leek een cruciale positie in het bureau te hebben, want twee andere mensen die met een speciaal probleem zaten - ze wilden mij niet vertellen wat - hadden ook hem nodig.
Toen, bijna tweeeneenhalf uur nadat mijn expeditie was begonnen was ik thuis met mijn registratieformulier. Dat moet ik weer naar het hoofdkantoor van de Vreemdelingendienst aan de overkant van de rivier brengen, maar daarvoor is het vandaag te laat. Dat gaan we maandag doen.
China is een land waar men van registreren houdt. Niet dat het zoveel betekent, maar door iets te registreren wek je de indruk dat een verschijnsel onder controle is. Bijvoorbeeld het verschijnsel buitenlander.
In een nieuwe buurt, dus ik moet mijn nieuwe adres gaan registreren bij de plaatselijke politie. Ik had al een beetje rondgekeken, maar mijn buurt bleek niet alleen ADSL en een fatoenlijk postkantoor te ontberen: er was niet eens een politiebureau. Wat rondvraag gedaan en ik kreeg een viertal verschillende adressen van politiebureau's waar ik wellicht onder kon vallen.
Dus vanmiddag maar een middag uitgetrokken om me te gaan registeren: je moet zoiets niet te snel willen doen, dan ga je je alleen maar ergeren. Ik moest in de buurt zijn van de plek waar de vreemdelingendienst haar kantoor zou hebben, dus ik ging eerst daarheen om deskundig advies te vragen.
Ze bleken echter verhuisd en een tweede taxi bracht me naar het gloednieuwe overheidsgebouw, met inderdaad een - hoe ongebruikelijk - behulpzame dame die wel even zou uitzoeken bij welk politiebureau ik moest zijn.
De derde taxi passeerde mijn nieuwe buurt weer, waardoor ik zeker wist dat ik de goede richting inging. Bij een klein politiebureau keek men me aanvankelijk met grote schrikogen aan. Een buitenlanders! En bij bestudering van mijn papieren: ook nog een journalist!
Ik zag het registratieformulier al uit een laatje komen.
Grote opluchting op de gezichten na intern overleg. Ik was op het foute politiebureau. Behulpzaam tekende een van de dames een kaartje. Het was niet ver zei ze en ik ging vol goede moed op pas.
Het begon te regenen en de tekening met de Chinese karakters begon langzaam door te lopen. Bereidwillige voorbijgangers konden van de tekening geen brood bakken en om te schuilen voor de regen ging ik een apotheek in.
"Erg ver weg," zei een van de oudere dames. Dus ik weer in een taxi. Ik passeerde mijn buurt weer een keertje. Bij het andere, iets grotere kantoor keer de dienstdoende brigadier langdurige naar mijn papieren. Even meende hij iets ongebruikelijks te zien, maar naar vijf minuten zag hij in dat het formulier toch op tafel moest komen. Hij moest nog wel een oudere agent erbij halen om het echte werk te doen.
Die oudere agent leek een cruciale positie in het bureau te hebben, want twee andere mensen die met een speciaal probleem zaten - ze wilden mij niet vertellen wat - hadden ook hem nodig.
Toen, bijna tweeeneenhalf uur nadat mijn expeditie was begonnen was ik thuis met mijn registratieformulier. Dat moet ik weer naar het hoofdkantoor van de Vreemdelingendienst aan de overkant van de rivier brengen, maar daarvoor is het vandaag te laat. Dat gaan we maandag doen.
donderdag, september 18, 2003
Interculturele ontboezemingen
Grappige commentaren vanavond van medebewoonster Crystal, een Shanghainese die voor een Indonesische bank werkt. Vanwege een grote Forbes-bijeenkomst zijn nogal wat hoge heren uit Jakarta over. Een van hen begon zomaar te vertellen over allerlei problemen die hij op de bank had, zei ze ontdaan. "Zoiets doen wij nooit als je iemand pas voor de eerste keer ontmoet."
Dat klopt, bij Chinezen duurt dat tussen de twee maanden en twee jaren, afhankelijk van welke generatie ze zijn. Maar dan vertellen ze ook bijna alles.
Crystal's hoge baas begon ook al over een Chinees vriendinnetje dat hij ooit had gehad en dat ze maar snel naar Jakarta moest komen. Maar daar is Crystal weer net te traditioneel voor. Komt uit een gezin waar vader in het leger zat en ze is voorwaar geen losbol.
Grappige commentaren vanavond van medebewoonster Crystal, een Shanghainese die voor een Indonesische bank werkt. Vanwege een grote Forbes-bijeenkomst zijn nogal wat hoge heren uit Jakarta over. Een van hen begon zomaar te vertellen over allerlei problemen die hij op de bank had, zei ze ontdaan. "Zoiets doen wij nooit als je iemand pas voor de eerste keer ontmoet."
Dat klopt, bij Chinezen duurt dat tussen de twee maanden en twee jaren, afhankelijk van welke generatie ze zijn. Maar dan vertellen ze ook bijna alles.
Crystal's hoge baas begon ook al over een Chinees vriendinnetje dat hij ooit had gehad en dat ze maar snel naar Jakarta moest komen. Maar daar is Crystal weer net te traditioneel voor. Komt uit een gezin waar vader in het leger zat en ze is voorwaar geen losbol.
woensdag, september 17, 2003
Een buurt met gebreken
Vandaag weer op verkenning in de nieuwe buurt geweest en nog wat kleine nadelen ontdekt. Ik moest een koerierdienst vinden en in plaats van zo'n mannetje te overtuigen dat hij naar mij toe moest komen, besloot ik maar naar het postkantoor te gaan. Dat is uiteindelijk eenvoudiger. Dacht ik.
Maar ook hier bleek de buurt toch meer geisoleerd te zijn dan ik dacht, terwijl overal vijfsterrenhotels en bekende bedrijven zich aan het vestigen zijn. Maar het postkantoor van mij deed geen internationaal koerierswerk. Wie dan wel? wilde ik weten. Ik kreeg een uitvoerige uitleg en ik spoedde mij op weg. Na een kwartier lopen wilde de weg maar niet opschieten en heb me maar omgekeerd: het bleek allemaal wel erg ver weg te zijn. Toch maar een mannetje bellen.
Vandaag weer op verkenning in de nieuwe buurt geweest en nog wat kleine nadelen ontdekt. Ik moest een koerierdienst vinden en in plaats van zo'n mannetje te overtuigen dat hij naar mij toe moest komen, besloot ik maar naar het postkantoor te gaan. Dat is uiteindelijk eenvoudiger. Dacht ik.
Maar ook hier bleek de buurt toch meer geisoleerd te zijn dan ik dacht, terwijl overal vijfsterrenhotels en bekende bedrijven zich aan het vestigen zijn. Maar het postkantoor van mij deed geen internationaal koerierswerk. Wie dan wel? wilde ik weten. Ik kreeg een uitvoerige uitleg en ik spoedde mij op weg. Na een kwartier lopen wilde de weg maar niet opschieten en heb me maar omgekeerd: het bleek allemaal wel erg ver weg te zijn. Toch maar een mannetje bellen.
dinsdag, september 16, 2003
De achterdeurmethode
In China houden we ervan om zaken via de achterdeur te regelen. Dat komt voort uit de traditie dat via de voordeur nooit wat te regelen was, dus je liep meteen naar de achterdeur. Ook nu China voortstoomt in de vaart der volkeren is de achterdeurmethode bij mij nog steeds favoriet.
In de afgelopen weken heb ik me vaker bewonderend uitgelaten over de service van China Telecom en het gemak waarmee telefoonlijnen en breedbandverbindingen zijn aan te vragen. Helaas was ik te voorbarig.
Ik kon weliswaar in mijn nieuwe flat een ADSL-verbinding aanvragen, maar wat blijkt, dit is ongeveer de enige plek in Shanghai waar de telefooninstallaties nog niet zijn aangepast voor ADSL gebruik. Kreeg nog wel schriftelijke excuses en het aanbod de installatie die ooit mogelijk zou zijn toch al te betalen.
Ik heb toen maar een vriendje bij Alcatel gebeld. Deze kabeltrekkers leveren ook ADSL-apparatuur aan China Telecom. Zij zoeken nu voor mij uit wat de status is van mijn buurt - en gaan natuurlijk proberen meer spullen te verkopen. Nog geen resultaat, maar dat lijkt me een zinniger benadering dan wachten totdat China Telecom iets gaat doen.
In China houden we ervan om zaken via de achterdeur te regelen. Dat komt voort uit de traditie dat via de voordeur nooit wat te regelen was, dus je liep meteen naar de achterdeur. Ook nu China voortstoomt in de vaart der volkeren is de achterdeurmethode bij mij nog steeds favoriet.
In de afgelopen weken heb ik me vaker bewonderend uitgelaten over de service van China Telecom en het gemak waarmee telefoonlijnen en breedbandverbindingen zijn aan te vragen. Helaas was ik te voorbarig.
Ik kon weliswaar in mijn nieuwe flat een ADSL-verbinding aanvragen, maar wat blijkt, dit is ongeveer de enige plek in Shanghai waar de telefooninstallaties nog niet zijn aangepast voor ADSL gebruik. Kreeg nog wel schriftelijke excuses en het aanbod de installatie die ooit mogelijk zou zijn toch al te betalen.
Ik heb toen maar een vriendje bij Alcatel gebeld. Deze kabeltrekkers leveren ook ADSL-apparatuur aan China Telecom. Zij zoeken nu voor mij uit wat de status is van mijn buurt - en gaan natuurlijk proberen meer spullen te verkopen. Nog geen resultaat, maar dat lijkt me een zinniger benadering dan wachten totdat China Telecom iets gaat doen.
maandag, september 15, 2003
Het circus begint
Begin november ligt het boek in de winkel - moet alleen nog even de drukproeven wegwerken. De aanloop begint al aardig. Vanavond overleg met Boudewijn Sittrop van het Landelijk Overleg Minderheden en die is onverminderd enthousiast. Hij wil mij langs zijn contacten met Chinese organisaties, academici, kamerleden en ambtenaren onder het motto: het andere oosten houden we bij de Slegte weg!
Leuke reacties ook op de eerste voorpublikatie in De Journalist: nog wat meer media willen hier graag iets mee doen.
Begin november ligt het boek in de winkel - moet alleen nog even de drukproeven wegwerken. De aanloop begint al aardig. Vanavond overleg met Boudewijn Sittrop van het Landelijk Overleg Minderheden en die is onverminderd enthousiast. Hij wil mij langs zijn contacten met Chinese organisaties, academici, kamerleden en ambtenaren onder het motto: het andere oosten houden we bij de Slegte weg!
Leuke reacties ook op de eerste voorpublikatie in De Journalist: nog wat meer media willen hier graag iets mee doen.
De verdeelde waterleidingbedrijven
China is geen eenheid. Je snapt pas echt iets van dit land als je weet hoe iedereen hier in hokjes wordt ingedeeld en hoe verdeeld het land is.
Vandaag besloot ik in een misplaatste vlaag van burgerzin de waterrekening van mijn oude flat te gaat betalen. Renee had nog geroepen dat die ik allemaal moest weggooien, maar daar ben ik toch net te netjes voor.
Ik weet dat je bij allerlei winkeltjes kunt betalen voor je rekeningen. Na wat omzwervingen bleek zo'n winkeltje pal voor de ingang van mijn buurt te zijn. Maar met de waterrekening moet ik toch echt bij het postkantoor zijn. Dus ik doorlopen naar het postkantoor - sowieso een goeie manier om de buurt wat te verkennen.
Bij het postkantoor leverde ik de rekening en het geld in, maar de dame gooide het terug zonder me ook maar een blik waardig te keuren. "Wat is d'r?" vroeg ik zo beleefd mogelijk. Toen ontdekte ze pas dat ik een buitenlander was, kleurde wat en begon beleefd uit te leggen dat rekeningen van de andere kant van de rivier niet hier betaald konden worden. Was een ander bedrijf.
Zo simpel is dat.
China is geen eenheid. Je snapt pas echt iets van dit land als je weet hoe iedereen hier in hokjes wordt ingedeeld en hoe verdeeld het land is.
Vandaag besloot ik in een misplaatste vlaag van burgerzin de waterrekening van mijn oude flat te gaat betalen. Renee had nog geroepen dat die ik allemaal moest weggooien, maar daar ben ik toch net te netjes voor.
Ik weet dat je bij allerlei winkeltjes kunt betalen voor je rekeningen. Na wat omzwervingen bleek zo'n winkeltje pal voor de ingang van mijn buurt te zijn. Maar met de waterrekening moet ik toch echt bij het postkantoor zijn. Dus ik doorlopen naar het postkantoor - sowieso een goeie manier om de buurt wat te verkennen.
Bij het postkantoor leverde ik de rekening en het geld in, maar de dame gooide het terug zonder me ook maar een blik waardig te keuren. "Wat is d'r?" vroeg ik zo beleefd mogelijk. Toen ontdekte ze pas dat ik een buitenlander was, kleurde wat en begon beleefd uit te leggen dat rekeningen van de andere kant van de rivier niet hier betaald konden worden. Was een ander bedrijf.
Zo simpel is dat.
zondag, september 14, 2003
Het vervoer
Een van de mooiste diensten in Shanghai is het openbaar vervoer. Gisteravond na een uitgebreide maaltijd en heftige discussies bij een Turks restaurant nog ruim op tijd voor de laatste metro. Een snelle overstap op People's Square en bij de halte Dong Fang Road stond een hele rij taxi's op me te wachten.
Normaal kan ik ook gemakkelijk met de bus gaan - lijn 620 is een goeie verbinding - maar wat later op de avond duurt het even voordat de bus komt. Tien minuten met de taxi is dan net zo handig.
Op de hoofdweg een grote bushalte, waar tenminste vijftien verschillende buslijnen passeren. Dikke stromen zijn dat, weet ik uit mijn verleden bij de Vervoersbond FNV. In Shanghai heb je gelukkig al heel snel een dikke stroom.
Aardig is ook dat hier nog de driewielers op klanten wachten, een teken dat het inkomensniveau in deze buurt wat lager ligt. Ik had gedacht dat die inmiddels uit heel Shanghai waren verdwenen. In de dure buurten mogen ze zich zeker niet meer vertonen.
Een van de mooiste diensten in Shanghai is het openbaar vervoer. Gisteravond na een uitgebreide maaltijd en heftige discussies bij een Turks restaurant nog ruim op tijd voor de laatste metro. Een snelle overstap op People's Square en bij de halte Dong Fang Road stond een hele rij taxi's op me te wachten.
Normaal kan ik ook gemakkelijk met de bus gaan - lijn 620 is een goeie verbinding - maar wat later op de avond duurt het even voordat de bus komt. Tien minuten met de taxi is dan net zo handig.
Op de hoofdweg een grote bushalte, waar tenminste vijftien verschillende buslijnen passeren. Dikke stromen zijn dat, weet ik uit mijn verleden bij de Vervoersbond FNV. In Shanghai heb je gelukkig al heel snel een dikke stroom.
Aardig is ook dat hier nog de driewielers op klanten wachten, een teken dat het inkomensniveau in deze buurt wat lager ligt. Ik had gedacht dat die inmiddels uit heel Shanghai waren verdwenen. In de dure buurten mogen ze zich zeker niet meer vertonen.
vrijdag, september 12, 2003
De nieuwe buurt
Net verhuisd van de Shanghaise middenklassebuurt waar ik drie jaren heb gewoond naar een echte moderne arbeiderswijk. De flats zijn gloednieuw, maar de bewoners gedragen zich alsof ze in een dorp wonen. Bij de verhuizing liep ook een wat oudere man in pyama mijn nieuwe apartement binnen en keek een beetje rond, zoals dat vroeger ook in zijn dorp gebeurde.
Nu te moe om veel te schrijven, maar d'r valt veel te vertellen over de nieuwe Shanghaise arbeidersbuurten.
Net verhuisd van de Shanghaise middenklassebuurt waar ik drie jaren heb gewoond naar een echte moderne arbeiderswijk. De flats zijn gloednieuw, maar de bewoners gedragen zich alsof ze in een dorp wonen. Bij de verhuizing liep ook een wat oudere man in pyama mijn nieuwe apartement binnen en keek een beetje rond, zoals dat vroeger ook in zijn dorp gebeurde.
Nu te moe om veel te schrijven, maar d'r valt veel te vertellen over de nieuwe Shanghaise arbeidersbuurten.
woensdag, september 10, 2003
Leve Liuzhou
Wel eens van de Chinese plaats Liuzhou gehoord? Om eerlijk te zijn had ik daar nog nooit van gehoord. Maar dat is vandaag veranderd. Mijn apartement staat vanwege mijn verhuizing vol met dozen en mensen en de telefoon ging een paar keer: het leek verbinding met de andere kant van de wereld, zo slecht was de verbinding.
Om half vijf uur stonden plotseling twee mannen voor mijn deur, vertegenwoordigers van de gemeente Liuzhou die hun industriele zone kwamen aanprijzen en mij uitnodigen voor een persconferentie.
Mijn god: in hun categorie bestaan wel 666 steden en daar kan ik nooit allemaal heen geen. Zo'n 1.4 miljoen mensen wonen daar in die stad in de zuidelijke provincie Guangxi. Ik was daar in die provincie al wel enkele keren op vakantie geweest - heel mooi!-, maar wat moet ik in hemelsnaam in Liuzhou? Mijn twee bezoekers konden me ook niet aan voldoende argumenten helpen. Gelukkig hadden ze enkele kadootjes meegebracht, zodat ik mijn vrienden die aan het inpakken zijn ook weer even gelukkig kon maken.
Mochten jullie nog in China gaan investeren: vergeet Liuzhou niet.
Wel eens van de Chinese plaats Liuzhou gehoord? Om eerlijk te zijn had ik daar nog nooit van gehoord. Maar dat is vandaag veranderd. Mijn apartement staat vanwege mijn verhuizing vol met dozen en mensen en de telefoon ging een paar keer: het leek verbinding met de andere kant van de wereld, zo slecht was de verbinding.
Om half vijf uur stonden plotseling twee mannen voor mijn deur, vertegenwoordigers van de gemeente Liuzhou die hun industriele zone kwamen aanprijzen en mij uitnodigen voor een persconferentie.
Mijn god: in hun categorie bestaan wel 666 steden en daar kan ik nooit allemaal heen geen. Zo'n 1.4 miljoen mensen wonen daar in die stad in de zuidelijke provincie Guangxi. Ik was daar in die provincie al wel enkele keren op vakantie geweest - heel mooi!-, maar wat moet ik in hemelsnaam in Liuzhou? Mijn twee bezoekers konden me ook niet aan voldoende argumenten helpen. Gelukkig hadden ze enkele kadootjes meegebracht, zodat ik mijn vrienden die aan het inpakken zijn ook weer even gelukkig kon maken.
Mochten jullie nog in China gaan investeren: vergeet Liuzhou niet.
Keuring voor huwelijk afgeschaft
Per 1 oktober hoeven huwelijkskandidaten niet langer een verplichte medische keuring te ondergaan, een van de vele veranderingen onder de nieuwe huwelijkswet. Die keuring was al achttien jaar verplicht, schrijft de Shanghai Daily vandaag. Ik ben d'r een paar keer geweest, ook om met de dokters te praten. Die hadden voor die keuring allemaal goeie redenen, maar ook uit de reactie van de 'slachtoffers' blijken die niet echt overtuigend te zijn. De gebruikelijke stroom huwelijkskandidaten is tot eenderde teruggelopen, de rest wacht met trouwen tot na de afschaffing van de verplichte keuring.
Per 1 oktober hoeven huwelijkskandidaten niet langer een verplichte medische keuring te ondergaan, een van de vele veranderingen onder de nieuwe huwelijkswet. Die keuring was al achttien jaar verplicht, schrijft de Shanghai Daily vandaag. Ik ben d'r een paar keer geweest, ook om met de dokters te praten. Die hadden voor die keuring allemaal goeie redenen, maar ook uit de reactie van de 'slachtoffers' blijken die niet echt overtuigend te zijn. De gebruikelijke stroom huwelijkskandidaten is tot eenderde teruggelopen, de rest wacht met trouwen tot na de afschaffing van de verplichte keuring.
dinsdag, september 09, 2003
SARS-angst komt terug
Vanmiddag stonken mijn liften weer naar desinfecterende middelen: de maatregelen tegen SARS beginnen in mijn buurt weer van de grond te komen. Dit ongetwijfeld naar aanleiding van een nieuw SARS-geval in Singapore. De overheid lijkt nu geen enkel risico te willen lopen.
Vanmiddag stonken mijn liften weer naar desinfecterende middelen: de maatregelen tegen SARS beginnen in mijn buurt weer van de grond te komen. Dit ongetwijfeld naar aanleiding van een nieuw SARS-geval in Singapore. De overheid lijkt nu geen enkel risico te willen lopen.
Het auto-sprookje valt weer uit elkaar
Het is erg moeilijk om vandaag niet aanmatigend over te komen. Anderhalf jaar ga ik al tegen de trend in en verkondig dat het met de auto-industrie in China alleen maar verkeerd kan gaan. Gisteren nog kondigde Daimler-Benz aan dat ze met US$ 1,1 miljard hier de lemmingen van de auto-industrie op een afgrond afstormen. Meewarige blikken waren mijn deel.
Maar vandaag ook uit betrouwbare bron, James T. Areddy van Dow Jones die meldt dat het mis gaat, omdat de verzekeraars vertrekken uit de autoleningen. Waarom? Omdat vrijwel niemand in China z'n autoleningen terugbetaald. En net die autoleningen waren een centraal element bij het bevorderen van de autoverkopen.
Niemand heeft informatie over de leners en - zegt een van de betrokkenen - eigenlijk is het veel te duur om die informatie uberhaupt bij elkaar te sprokkelen. De leners zelfs dumpen hun auto, vaak omdat de prijzen snel zakken en andere modellen aantrekkelijker zijn. Dan mag de bank wel de auto in beslag nemen, maar dat op zichzelf drukt te prijzen van de auto's weer, want die moeten wel weer verkocht worden.
Na twee jaren hebben de verzekeraars d'r genoeg van en willen polissen van de banken niet langer onderschrijven. Anecdotes suggeren dat in bijvoorbeeld Wuxi schadeclaims waren opgelopen van 46 procent (2002) tot 93 procent (eerste helft 2003) van de geinde premies.
Het begin van het einde voor de snel groeiende auto-industrie in China.
En met de buitenlandse banken gaat het ook niet goed, schrijft de Financial Times. Die zagen hun marktaandeel in China met de helft dalen sinds het land toetrad tot de Wereldhandelsorganisatie. Misschien is dat nog een geluk bij een ongeluk.
Het is erg moeilijk om vandaag niet aanmatigend over te komen. Anderhalf jaar ga ik al tegen de trend in en verkondig dat het met de auto-industrie in China alleen maar verkeerd kan gaan. Gisteren nog kondigde Daimler-Benz aan dat ze met US$ 1,1 miljard hier de lemmingen van de auto-industrie op een afgrond afstormen. Meewarige blikken waren mijn deel.
Maar vandaag ook uit betrouwbare bron, James T. Areddy van Dow Jones die meldt dat het mis gaat, omdat de verzekeraars vertrekken uit de autoleningen. Waarom? Omdat vrijwel niemand in China z'n autoleningen terugbetaald. En net die autoleningen waren een centraal element bij het bevorderen van de autoverkopen.
Niemand heeft informatie over de leners en - zegt een van de betrokkenen - eigenlijk is het veel te duur om die informatie uberhaupt bij elkaar te sprokkelen. De leners zelfs dumpen hun auto, vaak omdat de prijzen snel zakken en andere modellen aantrekkelijker zijn. Dan mag de bank wel de auto in beslag nemen, maar dat op zichzelf drukt te prijzen van de auto's weer, want die moeten wel weer verkocht worden.
Na twee jaren hebben de verzekeraars d'r genoeg van en willen polissen van de banken niet langer onderschrijven. Anecdotes suggeren dat in bijvoorbeeld Wuxi schadeclaims waren opgelopen van 46 procent (2002) tot 93 procent (eerste helft 2003) van de geinde premies.
Het begin van het einde voor de snel groeiende auto-industrie in China.
En met de buitenlandse banken gaat het ook niet goed, schrijft de Financial Times. Die zagen hun marktaandeel in China met de helft dalen sinds het land toetrad tot de Wereldhandelsorganisatie. Misschien is dat nog een geluk bij een ongeluk.
Wereldnet
Vandaag in het programma Wereldnet: twaalf uur op radio 747 AM. Bijdragen uit Shanghai: hoe haalt China de banen weg uit de Verenigde Staten? Wie verkoopt de meeste mobiele telefoons in China?
Vandaag in het programma Wereldnet: twaalf uur op radio 747 AM. Bijdragen uit Shanghai: hoe haalt China de banen weg uit de Verenigde Staten? Wie verkoopt de meeste mobiele telefoons in China?
maandag, september 08, 2003
Minderenhedenbeleid
Hemel: Ik dacht dat wij journalisten nooit ergens op vakantie konden gaan zonder met een verhaal terug te komen. Beleidsmedewerkers lijken soms hetzelfde te hebben, dat is in elk geval aan de hand met Boudewijn Sittrop van het Landelijk Overleg Minderheden te Nederland. Hij is inmiddels zo enthousiast geworden, dat hij het hele politieke netwerk van zijn organisatie wil mobiliseren om mij daar te introduceren. Ik had als alles goed gaat voor mijn promotietrip naar Nederland een weekje voor uitgetrokken, inclusief noodzakelijk onderhoud aan de relaties met vrienden en familie. Maar daar komen nu Chinese organisaties, vakbonden, tweede-kamerleden en ambtenaren bij.
Ik zou dan ook nog mijn netwerk in het commerciele lezingencircuit moeten organiseren. Tot overmaat van ramp willen ook twee Japanse organisaties dat ik voor mijn reis naar de Verenigde Staten in Tokyo nog even uitstap om twee lezingen te geven, een aan te Sofia Universiteit en een aan een groep journalisten die veel met China van doen hebben.
Als nu het boek er maar op tijd is!
Hemel: Ik dacht dat wij journalisten nooit ergens op vakantie konden gaan zonder met een verhaal terug te komen. Beleidsmedewerkers lijken soms hetzelfde te hebben, dat is in elk geval aan de hand met Boudewijn Sittrop van het Landelijk Overleg Minderheden te Nederland. Hij is inmiddels zo enthousiast geworden, dat hij het hele politieke netwerk van zijn organisatie wil mobiliseren om mij daar te introduceren. Ik had als alles goed gaat voor mijn promotietrip naar Nederland een weekje voor uitgetrokken, inclusief noodzakelijk onderhoud aan de relaties met vrienden en familie. Maar daar komen nu Chinese organisaties, vakbonden, tweede-kamerleden en ambtenaren bij.
Ik zou dan ook nog mijn netwerk in het commerciele lezingencircuit moeten organiseren. Tot overmaat van ramp willen ook twee Japanse organisaties dat ik voor mijn reis naar de Verenigde Staten in Tokyo nog even uitstap om twee lezingen te geven, een aan te Sofia Universiteit en een aan een groep journalisten die veel met China van doen hebben.
Als nu het boek er maar op tijd is!
zondag, september 07, 2003
De laatste inspectie
Vandaag even naar Pudong gegaan om mijn tijdelijke verblijf daar te specteren. Een lekkere Chinese chaos was het, toen ik arriveerde. De resten van een uitgebreide lunch stonden nog uitgesteld en het wemelde van de mensen. De ouders van Crystal, een tante, een neefje en nog een man die mij sigaretten aanbood. Uiteindelijk bleek ik de vriendschap ook te kunnen sluiten door het drinken van bier om een uur 's middags.
De TV stond al aan, maar ook de rest leek het goed te doen. Een douche was geinstalleerd, de telefoonaansluiting werkte al en de airconditioner werd net binnen gebracht. Ik heb het vreselijke karwei van de verhuizing een weekje uitgesteld, maar ik geloof niet dat ik er langer aan kan ontkomen: ik moet mijn spullen gaan selecteren, dozen bestellen en mijn geordend leventje in mijn huidige buurtje afbouwen.
De adreswijzigingen per email verstuurd, althans dat hoop ik, want ik kreeg een hele serie foutmeldingen van mijn provider.
Vandaag even naar Pudong gegaan om mijn tijdelijke verblijf daar te specteren. Een lekkere Chinese chaos was het, toen ik arriveerde. De resten van een uitgebreide lunch stonden nog uitgesteld en het wemelde van de mensen. De ouders van Crystal, een tante, een neefje en nog een man die mij sigaretten aanbood. Uiteindelijk bleek ik de vriendschap ook te kunnen sluiten door het drinken van bier om een uur 's middags.
De TV stond al aan, maar ook de rest leek het goed te doen. Een douche was geinstalleerd, de telefoonaansluiting werkte al en de airconditioner werd net binnen gebracht. Ik heb het vreselijke karwei van de verhuizing een weekje uitgesteld, maar ik geloof niet dat ik er langer aan kan ontkomen: ik moet mijn spullen gaan selecteren, dozen bestellen en mijn geordend leventje in mijn huidige buurtje afbouwen.
De adreswijzigingen per email verstuurd, althans dat hoop ik, want ik kreeg een hele serie foutmeldingen van mijn provider.
De Volkskrant op pad
Gisteren de nieuwe correspondent van De Volkskrant in China ontmoet: Hans Moleman, thans nog correspondent in Zuid-Afrika. Iemand die er erg veel zin in lijkt te hebben, en dat is toch wel noodzakelijk om hier wat te kunnen functioneren. Vanaf 1 januari gaat hij hier aan de slag, als hij tenministe ook nog wat praktische zaken opgelost krijgt.
Hij deed wel opvallend eenvoudig over de manier waarop hij zijn visum zou kunnen krijgen. Omdat hij hun post Peking naar Shanghai gaat verplaatsen moet hij waarschijnlijk een nieuwe aanvraag indienen en die kost als niets fout gaat toch gemakkelijk drie maanden aan tijd. Ook nog geen woord Chinees geleerd.
Zal in elk geval een leerzame ervaring worden.
Verder veel slecht nieuws van het correspondentenfront. Zijn post en de post India verdwijnen in verband met de economische crisis, en Hans moet het met minder dan de helft van het geld van zijn voorganger doen. Ziet er niet goed uit voor ons vak.
Gisteren de nieuwe correspondent van De Volkskrant in China ontmoet: Hans Moleman, thans nog correspondent in Zuid-Afrika. Iemand die er erg veel zin in lijkt te hebben, en dat is toch wel noodzakelijk om hier wat te kunnen functioneren. Vanaf 1 januari gaat hij hier aan de slag, als hij tenministe ook nog wat praktische zaken opgelost krijgt.
Hij deed wel opvallend eenvoudig over de manier waarop hij zijn visum zou kunnen krijgen. Omdat hij hun post Peking naar Shanghai gaat verplaatsen moet hij waarschijnlijk een nieuwe aanvraag indienen en die kost als niets fout gaat toch gemakkelijk drie maanden aan tijd. Ook nog geen woord Chinees geleerd.
Zal in elk geval een leerzame ervaring worden.
Verder veel slecht nieuws van het correspondentenfront. Zijn post en de post India verdwijnen in verband met de economische crisis, en Hans moet het met minder dan de helft van het geld van zijn voorganger doen. Ziet er niet goed uit voor ons vak.
vrijdag, september 05, 2003
Marktleider in China
Verkoopt Motorola nou wel of niet de meeste mobieltjes in China? Die vraag stond deze week centraal toen het ministerie van de informatie industie liet weten dat voor het eerst een Chinese producent, Ningbo Bird, aan de top plaatste met een marktaandeel van 15 procent, gevolgd door het Amerikaanse Motorola.
Nietwaar schreef vervolgens het persbureau Interfax, dat zegt dat Motorola nog steeds marktleiders is.
De echte waarheid kreeg ik vorig jaar te horen tijdens een lunch in een Koreaans restaurant in een Amerikaanse universiteitsstad, waar ook een voormalige Chinese manager van een Europese producent aanschoof. Nu hij niet meer voor het bedrijf werkte, kon het het geheim van de vele lijstjes met topproducenten onthullen. Het bedrijf had het personeel uitdrukkelijk verboden daarover met journalisten te praten.
Ze hadden zelf miljoenen uitgegeven om verschillende onderzoeksbureaus te laten uitzoeken hoe de markt voor mobiele telefoon in elkaar stak. Maar geen van die bureaus was in staat geweest met een bevredigend antwoord te komen. "We weten niet hoeveel mobiele telefoon er in China worden verkocht," zei hij.
Ik was niet verbaasd: het is zelfs onduidelijk hoeveel Chinezen d'r in China wonen, laat staat dat dat achterhaald kan worden voor mobiele telefoons of auto's. Maar media houden van lijstjes en cijfers, dus krijgen ze die, ook al heeft dat geen relatie met de werkelijkheid.
Verkoopt Motorola nou wel of niet de meeste mobieltjes in China? Die vraag stond deze week centraal toen het ministerie van de informatie industie liet weten dat voor het eerst een Chinese producent, Ningbo Bird, aan de top plaatste met een marktaandeel van 15 procent, gevolgd door het Amerikaanse Motorola.
Nietwaar schreef vervolgens het persbureau Interfax, dat zegt dat Motorola nog steeds marktleiders is.
De echte waarheid kreeg ik vorig jaar te horen tijdens een lunch in een Koreaans restaurant in een Amerikaanse universiteitsstad, waar ook een voormalige Chinese manager van een Europese producent aanschoof. Nu hij niet meer voor het bedrijf werkte, kon het het geheim van de vele lijstjes met topproducenten onthullen. Het bedrijf had het personeel uitdrukkelijk verboden daarover met journalisten te praten.
Ze hadden zelf miljoenen uitgegeven om verschillende onderzoeksbureaus te laten uitzoeken hoe de markt voor mobiele telefoon in elkaar stak. Maar geen van die bureaus was in staat geweest met een bevredigend antwoord te komen. "We weten niet hoeveel mobiele telefoon er in China worden verkocht," zei hij.
Ik was niet verbaasd: het is zelfs onduidelijk hoeveel Chinezen d'r in China wonen, laat staat dat dat achterhaald kan worden voor mobiele telefoons of auto's. Maar media houden van lijstjes en cijfers, dus krijgen ze die, ook al heeft dat geen relatie met de werkelijkheid.
Maatschappelijk relevant
Vroeger toen ik nog studeerde in Nijmegen waren we druk bezig om de maatschappelijke relevantie van onderwerpen te onderzoeken. Hier in Shanghai komen ze me dat nu op een presenteerblaadje aanbieden.
Net gezellig uit wezen eten met collega Betta en Boudewijn die minderhedenbeleid bij het ministerie van justitie doet. Hij vond mijn verhalen uit mijn boek (dat overigens pas eind oktober in de winkel ligt, dus ik moet nu nog alles gewoon vertellen) redelijk fascinerend leek te vinden.
Vooral mijn analyse van de achtergronden van de Chinezen die naar Nederland zijn gegaan en de manier waarop ze niet kunnen samenwerken. Oud-minister van Boxtel dacht daar anders over en heeft gezegd dat de Chinezen pas bij het minderhedenoverleg mochten aanschuiven als ze een vertegenwoordiger konden kiezen.
Dat hadden ze dertig jaar geleden natuurlijk ook nooit tegen de katholieken en protestanten kunnen zeggen, maar blijkbaar mag dat bij de Chinezen wel.
Anyway: VVD-er Blom lijkt het parlementaire onderzoek aan te voeren en ik zou er meer van horen. Ben benieuwd. Past mij natuurlijk wel goed als mijn bevindingen binnen een ruimer raamwerk passen, en daar was Boudewijn van overtuigd.
Vroeger toen ik nog studeerde in Nijmegen waren we druk bezig om de maatschappelijke relevantie van onderwerpen te onderzoeken. Hier in Shanghai komen ze me dat nu op een presenteerblaadje aanbieden.
Net gezellig uit wezen eten met collega Betta en Boudewijn die minderhedenbeleid bij het ministerie van justitie doet. Hij vond mijn verhalen uit mijn boek (dat overigens pas eind oktober in de winkel ligt, dus ik moet nu nog alles gewoon vertellen) redelijk fascinerend leek te vinden.
Vooral mijn analyse van de achtergronden van de Chinezen die naar Nederland zijn gegaan en de manier waarop ze niet kunnen samenwerken. Oud-minister van Boxtel dacht daar anders over en heeft gezegd dat de Chinezen pas bij het minderhedenoverleg mochten aanschuiven als ze een vertegenwoordiger konden kiezen.
Dat hadden ze dertig jaar geleden natuurlijk ook nooit tegen de katholieken en protestanten kunnen zeggen, maar blijkbaar mag dat bij de Chinezen wel.
Anyway: VVD-er Blom lijkt het parlementaire onderzoek aan te voeren en ik zou er meer van horen. Ben benieuwd. Past mij natuurlijk wel goed als mijn bevindingen binnen een ruimer raamwerk passen, en daar was Boudewijn van overtuigd.
woensdag, september 03, 2003
Italianen vrezen de Chinezen
Goed verhaal in het NRC Handelsblad over de angst onder de Italiaanse bedrijven voor China!
Een typerende quote: Vorig jaar is de broer van Roberto naar China geweest en hij is zich er doodgeschrokken. In heel Amerika heeft hij niet zo'n moderne stad gezien als Shanghai. Hij kwam thuis en hield niet meer op te vertellen en te waarschuwen. Werken dat ze daar kunnen, zoals de Italianen vlak na de oorlog. Dingen die de Chinezen nooit eerder hebben gemaakt, weten ze toch in een mum van tijd te leveren. Dezelfde producten als de Forelli's maken, maar voor de helft van het geld inclusief aflevering hier in de haven van Ravenna. Roberto: ,,Als ik eerlijk ben, als ik het spul onderzoek, moet ik toegeven dat het geen slecht materiaal is wat ze afleveren''.
Goed verhaal in het NRC Handelsblad over de angst onder de Italiaanse bedrijven voor China!
Een typerende quote: Vorig jaar is de broer van Roberto naar China geweest en hij is zich er doodgeschrokken. In heel Amerika heeft hij niet zo'n moderne stad gezien als Shanghai. Hij kwam thuis en hield niet meer op te vertellen en te waarschuwen. Werken dat ze daar kunnen, zoals de Italianen vlak na de oorlog. Dingen die de Chinezen nooit eerder hebben gemaakt, weten ze toch in een mum van tijd te leveren. Dezelfde producten als de Forelli's maken, maar voor de helft van het geld inclusief aflevering hier in de haven van Ravenna. Roberto: ,,Als ik eerlijk ben, als ik het spul onderzoek, moet ik toegeven dat het geen slecht materiaal is wat ze afleveren''.
dinsdag, september 02, 2003
Gezellig
Vandaag gaat ons Engelstalig propagandablaadje China Daily gezellig ouderwets tegen de Amerikanen tekeer in een commentaar.
Blijf met je poten van onze Renminbi af, waarschuwt de krant op de dag dat de Amerikaanse minister van financien John Snow Peking aandoet. In de Verenigde Staten is de waarde van de Chinese Renminbi in de aanloop tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen plotseling een politiek onderwerp geworden, ook omdat andere belangrijke kwesties - Irak, de belastingen, de werkloosheid - veel moeilijker lijken.
Maar China zet de hakken in het zand. Uit internationale vergelijkingen blijkt dat de Chinese arbeidskosten in de industriele sector maar 2,2 procent van de Amerikaanse zijn. Aan dat gebrek aan concurrerent vermogen zou zelfs een verdubbeling van de waarde van de Renminbi niet helpen, schrijft de China Daily geheel terecht.
Weer een sterk voorbeeld van de manier waarop het buitenland mag meespelen in wat eigenlijk uitsluitend binnenlandse Amerikaanse kwesties zijn.
Vandaag gaat ons Engelstalig propagandablaadje China Daily gezellig ouderwets tegen de Amerikanen tekeer in een commentaar.
Blijf met je poten van onze Renminbi af, waarschuwt de krant op de dag dat de Amerikaanse minister van financien John Snow Peking aandoet. In de Verenigde Staten is de waarde van de Chinese Renminbi in de aanloop tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen plotseling een politiek onderwerp geworden, ook omdat andere belangrijke kwesties - Irak, de belastingen, de werkloosheid - veel moeilijker lijken.
Maar China zet de hakken in het zand. Uit internationale vergelijkingen blijkt dat de Chinese arbeidskosten in de industriele sector maar 2,2 procent van de Amerikaanse zijn. Aan dat gebrek aan concurrerent vermogen zou zelfs een verdubbeling van de waarde van de Renminbi niet helpen, schrijft de China Daily geheel terecht.
Weer een sterk voorbeeld van de manier waarop het buitenland mag meespelen in wat eigenlijk uitsluitend binnenlandse Amerikaanse kwesties zijn.
