zondag, augustus 31, 2003
De presidentsverkiezingen
Natuurlijk niet de verkiezingen in China, maar de presidentverkiezingen in de Verenigde Staten van 2004 beginnen hun invloed te hebben. Omdat de zittende autoriteiten liever niet over Irak, de werkloosheid of de belastingen willen betalen, is China als de favoriete vijand weer uit de kast gekomen. De discussie concentreert zich wat op de waarde van de renminbi, waardoor de Verenigde staten niet fijn kunnen concurreren met China, althans dat is het argument van Amerikaanse bedrijven en vakbonden.
Maandag is het labor day en dan kunnen ze veel uit de kast halen. Ik geloof die argumenten allemaal niet zo, maar met het oog op de presidentsverkiezingen zijn er erg weinig alternativen.
Het is wel aardig om die discussie te gaan volgen en ik zag wat goed weerwerk op de site van de Amerikaanse Kamer van Koophandel in Shanghai. Maar bij die Kamer van Koophandel is iedereen het daarmee eens en dat levert dus weinig discussie op. Ik ga eens zoeken naar wat van die fanate China-haters en laat die wat columns schrijven voor Chinabiz. Dan kunnen de Amerikaanse bedrijven daar weer op schieten.
Natuurlijk niet de verkiezingen in China, maar de presidentverkiezingen in de Verenigde Staten van 2004 beginnen hun invloed te hebben. Omdat de zittende autoriteiten liever niet over Irak, de werkloosheid of de belastingen willen betalen, is China als de favoriete vijand weer uit de kast gekomen. De discussie concentreert zich wat op de waarde van de renminbi, waardoor de Verenigde staten niet fijn kunnen concurreren met China, althans dat is het argument van Amerikaanse bedrijven en vakbonden.
Maandag is het labor day en dan kunnen ze veel uit de kast halen. Ik geloof die argumenten allemaal niet zo, maar met het oog op de presidentsverkiezingen zijn er erg weinig alternativen.
Het is wel aardig om die discussie te gaan volgen en ik zag wat goed weerwerk op de site van de Amerikaanse Kamer van Koophandel in Shanghai. Maar bij die Kamer van Koophandel is iedereen het daarmee eens en dat levert dus weinig discussie op. Ik ga eens zoeken naar wat van die fanate China-haters en laat die wat columns schrijven voor Chinabiz. Dan kunnen de Amerikaanse bedrijven daar weer op schieten.
de vooruitgang
Net doodmoe terug van Pudong Airport waar Renee na een meer dan hectische week uiteindelijk nog op tijd het vliegtuig naar Detroit haalde. Dat soort operaties zijn nooit leuk op het moment zelf, vind ik zelf, maar de chaotische aanleg van de Chinezen, het volstrekt niet kunnen plannen komt hier wel volledig tot zijn recht. Wat een ontiegelijke puinhoop van schreeuwen en gillende mensen die veel te veel spullen in veel te weinig koffers proberen te stoppen. En uiteindelijk komt het ook nog op z'n pootjes terecht.
Dit keer zal het afscheid ook niet zo lang duren, dat maakt het afscheid wel iets gemakkelijker. In november hoop ik zelf in de Verenigde Staten te zijn.
Zo'n week laat wel een hoog tempo zien hoe de voortuitgang hier in Shanghai toeslaat. Een paar voorbeelden. Renee had een wat grotere taxi besteld, vanwege de vele bagage, en even voor zeven uur vanochtend ging de telefoon. "Uw taxi is gearriveerd," zei een dame. Ik was verbijsterd: een ongekende service.
Minpuntje was even dat de taxi er toen niet was, maar toen kon ik die dame weer bellen en die gingen toen via de mobilifoon op de chauffeur schelden. Althans, die indruk kreeg ik toen hij van een fout adres arriveerde. Boven zijn hoofd zat een handfree mobilifoon, waarmee hij voortdurend in contact stond met de centrale.
Bij het vliegveld, ook niet langer vechten om binnen te komen. Wel nog een extra SARS-formulier en een temperatuursmeting, maar verder was alles keurig geregeld. Renee kon bij de balie haar ticket ophalen - dat zou vroeger nooit gelukt zijn - en de incheckdame vroeg nog beleefd of ze weer een rolstoel nodig had. Die had ze nodig bij aankomst, vanwege haar gebroken been.
De familie had pas om twee uur 's nachts afscheid willen nemen. Omdat het pakken van de koffers nogal een gedoe was werd het eten voortdurend uitgesteld. Uiteindelijk rond middernacht naar de wijk Hongqiao gegaan, waar enkele bekende Taiwanese restaurants 24 uur per dag open zijn. Veel modieuze dertigers en waarschijnlijk ook veel Taiwanezen: Hongqiao heet Klein Taiwan vanwege de vele Taiwanezen.
Heel stijlvol ingericht, weer een goeie service en erg lekker eten. De traditionele ronde tafels voor het Chinese eten waren verdwenen, en al leek het niet alsof er veel geld in tafels en stoelen was gestoken, het zag het wel leuk uit.
Naast ons zat ook nog een kleutertje met een mobiele telefoon te spelen. Vroeger kregen die kinderen gewoon een groot speelgoedtoestel, maar de kinderen van tegenwoordig niet meer.
Wat niet verandert is de Xiangjiang market (of vroeger de Huating) waar je nog altijd met goed onderhandelen je fake producten nog iets goedkoper kunt krijgen. Renee was heel trots op haar aankopen, veel 'dure' horloges en wat portefeuilles van leer. Verder een koffer waar ze honderd Renminbi voor betaald. Maar die begon het vanochtend op het vliegveld al te begeven toen haar bagage werd gecontroleerd. Het lijkt op een enkele reis voor dit koffer.
Naast ons zat een klein dreumeltje
Net doodmoe terug van Pudong Airport waar Renee na een meer dan hectische week uiteindelijk nog op tijd het vliegtuig naar Detroit haalde. Dat soort operaties zijn nooit leuk op het moment zelf, vind ik zelf, maar de chaotische aanleg van de Chinezen, het volstrekt niet kunnen plannen komt hier wel volledig tot zijn recht. Wat een ontiegelijke puinhoop van schreeuwen en gillende mensen die veel te veel spullen in veel te weinig koffers proberen te stoppen. En uiteindelijk komt het ook nog op z'n pootjes terecht.
Dit keer zal het afscheid ook niet zo lang duren, dat maakt het afscheid wel iets gemakkelijker. In november hoop ik zelf in de Verenigde Staten te zijn.
Zo'n week laat wel een hoog tempo zien hoe de voortuitgang hier in Shanghai toeslaat. Een paar voorbeelden. Renee had een wat grotere taxi besteld, vanwege de vele bagage, en even voor zeven uur vanochtend ging de telefoon. "Uw taxi is gearriveerd," zei een dame. Ik was verbijsterd: een ongekende service.
Minpuntje was even dat de taxi er toen niet was, maar toen kon ik die dame weer bellen en die gingen toen via de mobilifoon op de chauffeur schelden. Althans, die indruk kreeg ik toen hij van een fout adres arriveerde. Boven zijn hoofd zat een handfree mobilifoon, waarmee hij voortdurend in contact stond met de centrale.
Bij het vliegveld, ook niet langer vechten om binnen te komen. Wel nog een extra SARS-formulier en een temperatuursmeting, maar verder was alles keurig geregeld. Renee kon bij de balie haar ticket ophalen - dat zou vroeger nooit gelukt zijn - en de incheckdame vroeg nog beleefd of ze weer een rolstoel nodig had. Die had ze nodig bij aankomst, vanwege haar gebroken been.
De familie had pas om twee uur 's nachts afscheid willen nemen. Omdat het pakken van de koffers nogal een gedoe was werd het eten voortdurend uitgesteld. Uiteindelijk rond middernacht naar de wijk Hongqiao gegaan, waar enkele bekende Taiwanese restaurants 24 uur per dag open zijn. Veel modieuze dertigers en waarschijnlijk ook veel Taiwanezen: Hongqiao heet Klein Taiwan vanwege de vele Taiwanezen.
Heel stijlvol ingericht, weer een goeie service en erg lekker eten. De traditionele ronde tafels voor het Chinese eten waren verdwenen, en al leek het niet alsof er veel geld in tafels en stoelen was gestoken, het zag het wel leuk uit.
Naast ons zat ook nog een kleutertje met een mobiele telefoon te spelen. Vroeger kregen die kinderen gewoon een groot speelgoedtoestel, maar de kinderen van tegenwoordig niet meer.
Wat niet verandert is de Xiangjiang market (of vroeger de Huating) waar je nog altijd met goed onderhandelen je fake producten nog iets goedkoper kunt krijgen. Renee was heel trots op haar aankopen, veel 'dure' horloges en wat portefeuilles van leer. Verder een koffer waar ze honderd Renminbi voor betaald. Maar die begon het vanochtend op het vliegveld al te begeven toen haar bagage werd gecontroleerd. Het lijkt op een enkele reis voor dit koffer.
Naast ons zat een klein dreumeltje
vrijdag, augustus 29, 2003
Levensverzekeringen
“Het mooie van levensverzekeringen is dat je veel creatiever met je cijfers kunt omgaan dan in de banksector,” zegt een van de bankiers wat jaloers op het balkon van het Garden Hotel. “Je praat over risico’s van over tien, twintig jaar dus je kunt nog creatief boekhouden.”
Citaatje uit mijn verhaal dat in het komende nummer van Management Team meegaat en zich vooral bezighoudt met de ING-bank en de manier waarop ze levensverzekeringen in Shanghai proberen te verkopen. Dat werd tijd, ik begon me al zorgen te maken dat ik de voorlichters van de ING-bank voor niks verdrietig had gemaakt.
Het verhaal begon vorig jaar met een bezoek van ING-president directeur Ewald Kist, die voor 2003 winst voorspelde. Is dat uitgekomen?
Chinese verzekeraars bereiden zich voor om naar de buitenlandse beurzen te gaan en denken daar een zes miljard US dollar binnen te kunnen halen. Lijkt mij voorlopig een griezelige investering, omdat de levensverzekeringen nu alleen een beetje lopen omdat de aandelenbeurzen het zo slecht doen. Dat kan weer veranderen.
Nederland begint terug te komen van vakantie, merk ik aan het toegenomen aantal emails. Daar doen we in de zomer hier in China niet aan en dan lijkt Nederland wel helemaal dood.
“Het mooie van levensverzekeringen is dat je veel creatiever met je cijfers kunt omgaan dan in de banksector,” zegt een van de bankiers wat jaloers op het balkon van het Garden Hotel. “Je praat over risico’s van over tien, twintig jaar dus je kunt nog creatief boekhouden.”
Citaatje uit mijn verhaal dat in het komende nummer van Management Team meegaat en zich vooral bezighoudt met de ING-bank en de manier waarop ze levensverzekeringen in Shanghai proberen te verkopen. Dat werd tijd, ik begon me al zorgen te maken dat ik de voorlichters van de ING-bank voor niks verdrietig had gemaakt.
Het verhaal begon vorig jaar met een bezoek van ING-president directeur Ewald Kist, die voor 2003 winst voorspelde. Is dat uitgekomen?
Chinese verzekeraars bereiden zich voor om naar de buitenlandse beurzen te gaan en denken daar een zes miljard US dollar binnen te kunnen halen. Lijkt mij voorlopig een griezelige investering, omdat de levensverzekeringen nu alleen een beetje lopen omdat de aandelenbeurzen het zo slecht doen. Dat kan weer veranderen.
Nederland begint terug te komen van vakantie, merk ik aan het toegenomen aantal emails. Daar doen we in de zomer hier in China niet aan en dan lijkt Nederland wel helemaal dood.
Erasmus universiteit
Plotseling stond daar een volwassen studie-project van de Erasmusuniversiteit in Rotterdam voor mijn neus in de persoon van professor Barbara Krug. Een vijfjarig onderzoeksproject: academici kijken niet op een jaartje, zo is me al eerder opgevallen.
Wel een van de eerste keren dat ik een Nederlandse onderwijsinstelling op het terrein van de economische ontwikkeling zoiets degelijks zie doen. Hun studenten zijn toch ook de potentiele kopers van mijn boek, zoals Barbara subtiel suggereerde, en daarmee ook duidelijk maakte dat ze zich al enige tijd met China bezig heeft en wat kijk heeft op waar Abraham de Chinese mosterd vandaan haalt.
Plotseling stond daar een volwassen studie-project van de Erasmusuniversiteit in Rotterdam voor mijn neus in de persoon van professor Barbara Krug. Een vijfjarig onderzoeksproject: academici kijken niet op een jaartje, zo is me al eerder opgevallen.
Wel een van de eerste keren dat ik een Nederlandse onderwijsinstelling op het terrein van de economische ontwikkeling zoiets degelijks zie doen. Hun studenten zijn toch ook de potentiele kopers van mijn boek, zoals Barbara subtiel suggereerde, en daarmee ook duidelijk maakte dat ze zich al enige tijd met China bezig heeft en wat kijk heeft op waar Abraham de Chinese mosterd vandaan haalt.
donderdag, augustus 28, 2003
Telecommuniceren
Het is wel duidelijk waar de prioriteiten van dit land liggen. Druk bezig met de voorbereidingen van de verhuizing. Omdat de flat leeg wordt opgeleverd, moet nogal wat gedaan worden. Gelukkig kan ik dat grotendeels uitbesteden. Zo moet de douche en de keuken nog worden ingericht, maar gelukkig waren de voorzieningen voor ADSL al wel. Ook telefoon blijkt een fluitje van een cent te zijn. Op het kantoor van China Telecom 100 Renminbi betalen en drie dagen later kun je de telefoon inpluggen.
Hoe anders was dat toen ik negen jaar geleden in China arriveerde en gesprekken buiten de stad vrijwel onmogelijk waren. Lange rijen buitenlandse studenten vormden zich dagelijks voor de enige verbinding naar andere steden en het buitenland, in afwachting van de vraag of de telefoniste vandaag in een goeie of een slechte bui zou zijn.
Nu die douche nog.
Het is wel duidelijk waar de prioriteiten van dit land liggen. Druk bezig met de voorbereidingen van de verhuizing. Omdat de flat leeg wordt opgeleverd, moet nogal wat gedaan worden. Gelukkig kan ik dat grotendeels uitbesteden. Zo moet de douche en de keuken nog worden ingericht, maar gelukkig waren de voorzieningen voor ADSL al wel. Ook telefoon blijkt een fluitje van een cent te zijn. Op het kantoor van China Telecom 100 Renminbi betalen en drie dagen later kun je de telefoon inpluggen.
Hoe anders was dat toen ik negen jaar geleden in China arriveerde en gesprekken buiten de stad vrijwel onmogelijk waren. Lange rijen buitenlandse studenten vormden zich dagelijks voor de enige verbinding naar andere steden en het buitenland, in afwachting van de vraag of de telefoniste vandaag in een goeie of een slechte bui zou zijn.
Nu die douche nog.
woensdag, augustus 27, 2003
de banken
Ik bracht gisteravond tussen zes en zeven door in de 'Bank of China Tower', een van de vele nieuwe wolkenkrabbers in Pudong, Shanghai. Ik had een afspraak met twee Shanghaise dames, dus dan heb je alle tijd om even rond te kijken, want die zijn altijd laat.
Ik was onder de indruk. Had net een berichtje gelezen bij Dow Jones over het grote aantal banken dat in China actief wordt. Veel daarvan zitten in Lujiazui, het financiele centrum in Pudong, en deels in de Bank of China Tower. De aantallen mensen die ik daar zag terwijl ze na een meer of minder drukke werkdag naar huis gaan was overweldigend. Soms wordt nog steeds een beetje denigrerend gedaan over Lujiazui als financieel centrum, maar de honderden, duizenden mensen die ik daar voorbij zag komen bewezen dat het echt van de grond komt.
Een van de dames werkte bij een Indonesische bank. Ze hadden net vergunning om in de Renminbi te handelen. Dat deden ze dus nog niet, want nog vele andere vergunningen nodig. De bank telt vier mensen, dus of dat nog ooit iets wordt, dat moet nog blijken.
Ik bracht gisteravond tussen zes en zeven door in de 'Bank of China Tower', een van de vele nieuwe wolkenkrabbers in Pudong, Shanghai. Ik had een afspraak met twee Shanghaise dames, dus dan heb je alle tijd om even rond te kijken, want die zijn altijd laat.
Ik was onder de indruk. Had net een berichtje gelezen bij Dow Jones over het grote aantal banken dat in China actief wordt. Veel daarvan zitten in Lujiazui, het financiele centrum in Pudong, en deels in de Bank of China Tower. De aantallen mensen die ik daar zag terwijl ze na een meer of minder drukke werkdag naar huis gaan was overweldigend. Soms wordt nog steeds een beetje denigrerend gedaan over Lujiazui als financieel centrum, maar de honderden, duizenden mensen die ik daar voorbij zag komen bewezen dat het echt van de grond komt.
Een van de dames werkte bij een Indonesische bank. Ze hadden net vergunning om in de Renminbi te handelen. Dat deden ze dus nog niet, want nog vele andere vergunningen nodig. De bank telt vier mensen, dus of dat nog ooit iets wordt, dat moet nog blijken.
dinsdag, augustus 26, 2003
De aandelenbeurs
Een kreet van afschuw kwam uit het hoekje van de kamer waar Renee haar aftocht naar de Verenigde Staten aan het voorbereiden is. Ze had voor het eerst in weken bekeken hoe haar spaarcentjes het deden die ze een maand geleden in een zogenaamd mutual fund had belegd. Dat fonds volgt de koers van de beide Chinese aandelenmarkten.
Ze had dat tegen mijn advies gedaan. Het is duidelijk dat de overheid ooit actie moet gaan ondernemen om de beurzen die de afgelopen tweeeneenhalf jaar alleen maar omlaag zijn gegaan te redden. Maar niemand weet precies hoe dat zou moeten en ik zie voorlopig de waarde alleen maar omlaag gaan.
Maar ze heeft een vriendje bij een beursbedrijf in Shenzhen en die had haar advies gegeven. Misschien niet een fout advies, maar toch zeker een advies dat pas op de hele lange termijn gaat werken.
Vorige week bleek dat 60 miljoen van de rekeningen die Chinezen bij de beurs hebben niet actief is. Dit weekend maakte de overheid maatregelen bekend om de economische groei af te remmen en het aantal leningen terug te brengen. Dat was geen goed nieuws voor de beurzen, die weer omlaag gingen.
Ze heeft dat vriendje in Shenzhen nog niet gebeld.
Een kreet van afschuw kwam uit het hoekje van de kamer waar Renee haar aftocht naar de Verenigde Staten aan het voorbereiden is. Ze had voor het eerst in weken bekeken hoe haar spaarcentjes het deden die ze een maand geleden in een zogenaamd mutual fund had belegd. Dat fonds volgt de koers van de beide Chinese aandelenmarkten.
Ze had dat tegen mijn advies gedaan. Het is duidelijk dat de overheid ooit actie moet gaan ondernemen om de beurzen die de afgelopen tweeeneenhalf jaar alleen maar omlaag zijn gegaan te redden. Maar niemand weet precies hoe dat zou moeten en ik zie voorlopig de waarde alleen maar omlaag gaan.
Maar ze heeft een vriendje bij een beursbedrijf in Shenzhen en die had haar advies gegeven. Misschien niet een fout advies, maar toch zeker een advies dat pas op de hele lange termijn gaat werken.
Vorige week bleek dat 60 miljoen van de rekeningen die Chinezen bij de beurs hebben niet actief is. Dit weekend maakte de overheid maatregelen bekend om de economische groei af te remmen en het aantal leningen terug te brengen. Dat was geen goed nieuws voor de beurzen, die weer omlaag gingen.
Ze heeft dat vriendje in Shenzhen nog niet gebeld.
maandag, augustus 25, 2003
De auto-gekte
Eindelijk krijg ik gelijk uit relatief betrouwbare bron, de Financial Times. Ik roep al anderhalf jaar (nou ja, bijna dan) dat ze in de auto-industrie allemaal helemaal gek geworden zijn. Bijna wekelijks struikelen nieuwe automodellen, joint ventures, hele en halve miljarden aan investeringen in de auto-industrie die land binnen.
Zelfs met een snel groeiende automarkt (de eerste zeven maanden 80 procent - dat is niet misselijk) kan nooit de productie die nu in aanleg is worden geabsorbeerd. Hier gaan grote ongelukken gebeuren, en gelukkig schrijft de FT dat nu ook.
Shanghai probeert de gekte nog een beetje aan banden te leggen met vergunningen die bij opbod worden verkocht, maar daarvan rijzen de prijzen nu de pan uit. Zo'n achtduizend Shanghainezen schijnen nu al een niet-Shanghainees autonummer gekocht te hebben om die prijzengekte te ontlopen, maar dat is uiteindelijk wel funest en leidt tot snelle toename van het aantal files.
Voorspelling: Shanghai zal heel snel niet-Shanghaise auto's het leven moeilijker gaan maken.
Eindelijk krijg ik gelijk uit relatief betrouwbare bron, de Financial Times. Ik roep al anderhalf jaar (nou ja, bijna dan) dat ze in de auto-industrie allemaal helemaal gek geworden zijn. Bijna wekelijks struikelen nieuwe automodellen, joint ventures, hele en halve miljarden aan investeringen in de auto-industrie die land binnen.
Zelfs met een snel groeiende automarkt (de eerste zeven maanden 80 procent - dat is niet misselijk) kan nooit de productie die nu in aanleg is worden geabsorbeerd. Hier gaan grote ongelukken gebeuren, en gelukkig schrijft de FT dat nu ook.
Shanghai probeert de gekte nog een beetje aan banden te leggen met vergunningen die bij opbod worden verkocht, maar daarvan rijzen de prijzen nu de pan uit. Zo'n achtduizend Shanghainezen schijnen nu al een niet-Shanghainees autonummer gekocht te hebben om die prijzengekte te ontlopen, maar dat is uiteindelijk wel funest en leidt tot snelle toename van het aantal files.
Voorspelling: Shanghai zal heel snel niet-Shanghaise auto's het leven moeilijker gaan maken.
zaterdag, augustus 23, 2003
virusje
Twintig miljoen Chinese computers zouden besmet zijn met de laatste varianten virussen, schrijven de media hier op gezag van enkele deskundigen. Dat is ongeveer dertig procent van alle op internet aangesloten computers.
Ik sta daar niet van te kijken.
Vanmiddag begon mijn dame te piepen dat haar computer zo raar deed. 'Heb je je anti-virusprogramma wel geupdate,' vroeg ik trouwhartig. 'Welk anti-virus-programma,' piepte ze verder. Ze gebruikte niks! Meteen de zaak gescand en inderdaad bleken er enkele exemplaren aanwezig te zijn. Viel nog reuze mee, want ze loopt al ruim een half jaar onbeschermd te internetten. Ik vermoed dat haar universiteit in Michigan wel een leuke filter heeft om dit ongerief tegen te houden.
Meteen ook even gekeken of ze naar software van Microsoft had bijgehouden: nog 53 updates te gaan, meldde de software. Heeft met leuk de halve middag beziggehouden.
Twintig miljoen Chinese computers zouden besmet zijn met de laatste varianten virussen, schrijven de media hier op gezag van enkele deskundigen. Dat is ongeveer dertig procent van alle op internet aangesloten computers.
Ik sta daar niet van te kijken.
Vanmiddag begon mijn dame te piepen dat haar computer zo raar deed. 'Heb je je anti-virusprogramma wel geupdate,' vroeg ik trouwhartig. 'Welk anti-virus-programma,' piepte ze verder. Ze gebruikte niks! Meteen de zaak gescand en inderdaad bleken er enkele exemplaren aanwezig te zijn. Viel nog reuze mee, want ze loopt al ruim een half jaar onbeschermd te internetten. Ik vermoed dat haar universiteit in Michigan wel een leuke filter heeft om dit ongerief tegen te houden.
Meteen ook even gekeken of ze naar software van Microsoft had bijgehouden: nog 53 updates te gaan, meldde de software. Heeft met leuk de halve middag beziggehouden.
Verhuizen
Een paar dagen geleden was er nog niks aan de hand, en vanochtend besloten te gaan verhuizen. Het is allemaal onderdeel van een groter plan, maar dit komt wel heel onverwacht. Komend half jaar ben ik waarschijnlijk een groot deel van de tijd uit China weg. In de tussentijd zou ik sowieso uit mijn flatje weg moeten en het was de vraag hoe die tijd te overbruggen.
Het aanbod van Crystal om voor een 500 Renminbi per maand (nu betaal ik 3.000) een kamer in de flat die zij ging huren te betrekken kwam dus eigenlijk wel goed uit. Ik kan daar mijn spullen opslaan, heb een warme douche en een ADSL-connectie, en dat vrijwel om niet.
Vandaag in de zenderende hitte gaan kijken en gezien mijn verwachtingen viel deze buitenwijk van Pudong (het nieuwe Shanghai) nog heel erg mee. Nieuwe alleen een fraaie nieuwe flat, ook grootse nieuwe winkelcentra. Allemaal wel erg nieuw, dus niet goed voor romantici die graag naar autentieke armoede kijken. Wel een gedoe: wellicht al volgende week actie.
De ligging is natuurlijk niet optimaal: niemand wil graag in Pudong gaan wonen, maar voor een beperkte tijd is het te doen. Een flat delen is ook niet ideaal, maar ik heb tenminste ook mensen die de post en de telefoon kunnen afhandelen als ik er niet ben.
Eerst maar weer in het boek duiken.
Renee in de stress omdat ze volgende week alweer naar de VS moet gaan. Dit moest ik maar zelf oplossen, maar nou heb ik het gedaan, nu wil ze de prijs (en die is al bijna niks) nog verder naar beneden gaan onderhandelen. (500 Renminbi is net iets meer dan vijftig euro!)
Een paar dagen geleden was er nog niks aan de hand, en vanochtend besloten te gaan verhuizen. Het is allemaal onderdeel van een groter plan, maar dit komt wel heel onverwacht. Komend half jaar ben ik waarschijnlijk een groot deel van de tijd uit China weg. In de tussentijd zou ik sowieso uit mijn flatje weg moeten en het was de vraag hoe die tijd te overbruggen.
Het aanbod van Crystal om voor een 500 Renminbi per maand (nu betaal ik 3.000) een kamer in de flat die zij ging huren te betrekken kwam dus eigenlijk wel goed uit. Ik kan daar mijn spullen opslaan, heb een warme douche en een ADSL-connectie, en dat vrijwel om niet.
Vandaag in de zenderende hitte gaan kijken en gezien mijn verwachtingen viel deze buitenwijk van Pudong (het nieuwe Shanghai) nog heel erg mee. Nieuwe alleen een fraaie nieuwe flat, ook grootse nieuwe winkelcentra. Allemaal wel erg nieuw, dus niet goed voor romantici die graag naar autentieke armoede kijken. Wel een gedoe: wellicht al volgende week actie.
De ligging is natuurlijk niet optimaal: niemand wil graag in Pudong gaan wonen, maar voor een beperkte tijd is het te doen. Een flat delen is ook niet ideaal, maar ik heb tenminste ook mensen die de post en de telefoon kunnen afhandelen als ik er niet ben.
Eerst maar weer in het boek duiken.
Renee in de stress omdat ze volgende week alweer naar de VS moet gaan. Dit moest ik maar zelf oplossen, maar nou heb ik het gedaan, nu wil ze de prijs (en die is al bijna niks) nog verder naar beneden gaan onderhandelen. (500 Renminbi is net iets meer dan vijftig euro!)
vrijdag, augustus 22, 2003
Toeters
Vanochtend wel op tijd begonnen, ondanks felle discussie tot vroeg in de morgen met Renee over de ontwikkelingen in de pharmaceutische industrie - niet mijn favoriete onderwerp op mijn favoriete tijdstip, maar die dingen gebeuren toch soms zonder dat je er erg in hebt.
Ik tref soms wel een spitse opmerkingen aan in de correcties in mijn manuscript. Ik beschrijf daarin een deskundige die vindt dat in een land waar de mensen geen veiligheidsriemen gebruiken, een airbag wellicht tot een luxe behoort waar geen behoefte aan in. Hij pleit meer voor opgetuigde landbouwvoertuigen, die vooral op het platteland vanwege hun lagere prijzen op een enorme markt kunnen rekenen.
Ik had dat omschreven als "auto's zonder toeters en bellen". Fout, want "een toeter moet natuurlijk wel" staat daar in de kantlijn en dat is terechte kritiek! Dat wordt dus 'auto's zonder franje'.
Vanochtend wel op tijd begonnen, ondanks felle discussie tot vroeg in de morgen met Renee over de ontwikkelingen in de pharmaceutische industrie - niet mijn favoriete onderwerp op mijn favoriete tijdstip, maar die dingen gebeuren toch soms zonder dat je er erg in hebt.
Ik tref soms wel een spitse opmerkingen aan in de correcties in mijn manuscript. Ik beschrijf daarin een deskundige die vindt dat in een land waar de mensen geen veiligheidsriemen gebruiken, een airbag wellicht tot een luxe behoort waar geen behoefte aan in. Hij pleit meer voor opgetuigde landbouwvoertuigen, die vooral op het platteland vanwege hun lagere prijzen op een enorme markt kunnen rekenen.
Ik had dat omschreven als "auto's zonder toeters en bellen". Fout, want "een toeter moet natuurlijk wel" staat daar in de kantlijn en dat is terechte kritiek! Dat wordt dus 'auto's zonder franje'.
SFCC
Op donderdagavond tenministe een goeie reden gehad om te spijbelen van mijn boek: ik had een bijeenkomst van onze illegale Shanghai Foreign Correspondents Club georganiseerd over de toekomst van de financiele media. Dat betekent een goed gezelschap en een goed gesprek.
Daarna had ik natuurlijk om negen uur naar huis kunnen gaan, maar spreker Graham Earnshaw bleef met wat andere mensen nog gezellig wat hangen. Daarna een hapje gaan eten met John Fleet en een nieuwe dame. Geen ruggegraat, dat is wel duidelijk.
Maar aangezien de toekomst van de journalistiek bij het bloggen blijkt te liggen, nu maar eerst wat verslagjes tikken en dan weer naar het boek.
Op donderdagavond tenministe een goeie reden gehad om te spijbelen van mijn boek: ik had een bijeenkomst van onze illegale Shanghai Foreign Correspondents Club georganiseerd over de toekomst van de financiele media. Dat betekent een goed gezelschap en een goed gesprek.
Daarna had ik natuurlijk om negen uur naar huis kunnen gaan, maar spreker Graham Earnshaw bleef met wat andere mensen nog gezellig wat hangen. Daarna een hapje gaan eten met John Fleet en een nieuwe dame. Geen ruggegraat, dat is wel duidelijk.
Maar aangezien de toekomst van de journalistiek bij het bloggen blijkt te liggen, nu maar eerst wat verslagjes tikken en dan weer naar het boek.
donderdag, augustus 21, 2003
Eenzame opsluiting - dag drie
De afgelopen vierentwintig uur waren geen schoolvoorbeeld van de eenzame opsluiting die ik mezelf had opgelegd. Het blijkt bijvoorbeeld heel erg moeilijk te zijn de telefoon niet op te nemen als die overgaat. Bij dit soort gruwelijk werk is verder iedere afleiding genoeg om mijn goed voornemens weer aan kant te schuiven.
Gisteren begon de ellende toen vriendin Crystal zich per chatroom meldde omdat ze een oplossing voor mijn woningprobleem had gevonden. Crystal is een schat van een mens, maar haar oplossingen hebben me vaker van de regen in de drup geholpen. Qua prijs zou het een ideale oplossing zijn: 700 Renminbi per maand (dat is minder dan honderd euro), maar wel in Pudong en niet naast mijn geliefde ondergrondse.
Gisteren bij het afscheidsetentje van Stephanie, die in de VS haar studie gaat afronden, toen Crystal zich telefonisch meldde: ze had besloten toch het apartement alvast te huren. Intussen had Renee zich ook bij ons gevoegd, nadat ze uit Dalian was teruggekomen en op een Shanghais terras van een dure ijssalon besloot ons gezelschap Oud en Nieuw in Las Vegas te gaan vieren. De meerderheid van ons zou dan toch in de VS zijn.
Vanochtend weer spoedoverleg met Crystal. Renee had besloten 's ochtends te spijbelen en ik had nog een afspraak met Crystyl (let op het verschil in spelling - een collega in de journalistiek) ter voorbereiding van de bijeenkomst van vanavond. Het apartment heeft nog wat meer nadelen, zo bleek in een voor China volstrekt logisch ontwikkeling van de situatie. Er was helaas geen douche, geen airconditioner en geen warm water.
"Had je dat dan verwacht voor die prijs," vroeg Crystal verontwaardigd. Alsof ik me een apartement zonder warm water kon voorstellen.
Zie zo maar eens een boek af te krijgen!
De afgelopen vierentwintig uur waren geen schoolvoorbeeld van de eenzame opsluiting die ik mezelf had opgelegd. Het blijkt bijvoorbeeld heel erg moeilijk te zijn de telefoon niet op te nemen als die overgaat. Bij dit soort gruwelijk werk is verder iedere afleiding genoeg om mijn goed voornemens weer aan kant te schuiven.
Gisteren begon de ellende toen vriendin Crystal zich per chatroom meldde omdat ze een oplossing voor mijn woningprobleem had gevonden. Crystal is een schat van een mens, maar haar oplossingen hebben me vaker van de regen in de drup geholpen. Qua prijs zou het een ideale oplossing zijn: 700 Renminbi per maand (dat is minder dan honderd euro), maar wel in Pudong en niet naast mijn geliefde ondergrondse.
Gisteren bij het afscheidsetentje van Stephanie, die in de VS haar studie gaat afronden, toen Crystal zich telefonisch meldde: ze had besloten toch het apartement alvast te huren. Intussen had Renee zich ook bij ons gevoegd, nadat ze uit Dalian was teruggekomen en op een Shanghais terras van een dure ijssalon besloot ons gezelschap Oud en Nieuw in Las Vegas te gaan vieren. De meerderheid van ons zou dan toch in de VS zijn.
Vanochtend weer spoedoverleg met Crystal. Renee had besloten 's ochtends te spijbelen en ik had nog een afspraak met Crystyl (let op het verschil in spelling - een collega in de journalistiek) ter voorbereiding van de bijeenkomst van vanavond. Het apartment heeft nog wat meer nadelen, zo bleek in een voor China volstrekt logisch ontwikkeling van de situatie. Er was helaas geen douche, geen airconditioner en geen warm water.
"Had je dat dan verwacht voor die prijs," vroeg Crystal verontwaardigd. Alsof ik me een apartement zonder warm water kon voorstellen.
Zie zo maar eens een boek af te krijgen!
woensdag, augustus 20, 2003
De details
Het vernijn zit hier in China altijd in de details. Je mag de samenleving hier best voor miljoenen oplichten: bewondering en mooie vrouwen zullen je deel zijn. Maar op andere momenten gaat het mis op hele kleine dingetjes.
Mijn email box werkte niet en echte zorgen maakte ik me daar niet over. Email zou me alleen maar afleiden van mijn manuscript. Maar ik ben toch een neuroot als het op communiceren aankomt. Ik heb om dezelfde reden mijn telefoon afgezet en binnenkomende gesprekken gaan direct naar het antwoordapparaat. Maar als dat afgaat moet ik toch even gaan luisteren wie er is.
Hetzelfde met de email. Ik mis het niet echt, maar misschien loop ik wel allerlei fantatische aanbiedingen mis. Vanochtend dus maar even uitgezocht wat er mis was. Wat blijkt? Ik had in maart een rekening niet betaald, een rekening van ongerekend vijf eurocenten.
Natuurlijk had ik die niet betaald en ze moeten ook erg lachen, de mensen achter de balie bij Shanghai Telecom toen ik per taxi arriveerde om de vijf eurocenten te betalen. Bij thuiskomst duurde het vijf hele minuten om driehonderd emails, waarvan 250 spam in mijn boxje te krijgen. Ik ben weer online!
Overigens: geen fantastische aanbiedingen gemist.
Het vernijn zit hier in China altijd in de details. Je mag de samenleving hier best voor miljoenen oplichten: bewondering en mooie vrouwen zullen je deel zijn. Maar op andere momenten gaat het mis op hele kleine dingetjes.
Mijn email box werkte niet en echte zorgen maakte ik me daar niet over. Email zou me alleen maar afleiden van mijn manuscript. Maar ik ben toch een neuroot als het op communiceren aankomt. Ik heb om dezelfde reden mijn telefoon afgezet en binnenkomende gesprekken gaan direct naar het antwoordapparaat. Maar als dat afgaat moet ik toch even gaan luisteren wie er is.
Hetzelfde met de email. Ik mis het niet echt, maar misschien loop ik wel allerlei fantatische aanbiedingen mis. Vanochtend dus maar even uitgezocht wat er mis was. Wat blijkt? Ik had in maart een rekening niet betaald, een rekening van ongerekend vijf eurocenten.
Natuurlijk had ik die niet betaald en ze moeten ook erg lachen, de mensen achter de balie bij Shanghai Telecom toen ik per taxi arriveerde om de vijf eurocenten te betalen. Bij thuiskomst duurde het vijf hele minuten om driehonderd emails, waarvan 250 spam in mijn boxje te krijgen. Ik ben weer online!
Overigens: geen fantastische aanbiedingen gemist.
dinsdag, augustus 19, 2003
Mazen Dana
Een uitzondering moest ik natuurlijk wel maken en dat was voor Dazen Mana, de Reuters' cameraman die door de Amerikaanse troepen in Irak is vermoord. Donderdag hebben we een bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents' Club en we zullen daar iets mee moeten doen. Blijkt nog helemaal niet gemakkelijk te zijn om iemand te vinden die iets over hem kan zeggen.
Een uitzondering moest ik natuurlijk wel maken en dat was voor Dazen Mana, de Reuters' cameraman die door de Amerikaanse troepen in Irak is vermoord. Donderdag hebben we een bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents' Club en we zullen daar iets mee moeten doen. Blijkt nog helemaal niet gemakkelijk te zijn om iemand te vinden die iets over hem kan zeggen.
Eenzame opsluiting
Eenzame opsluiting heb ik mezelf opgelegd, om de correcties in het manuscript door te werken en vandaag ben ik er trots op dat ik ruim acht uur continue heb kunnen werken. Een erg strenge dame is door mijn manuscript gegaan, had de uitgever al laten weten. Ik ben blij dat ze dat gedaan heeft.
Niet alleen verwege de lawine aan taalkundige fouten en foutjes die een hele stoet andere mensen - inclusief mijzelf er niet uit kon halen. Het overbruggen van de kloof die Nederland en China scheidt is soms toch groter dan ik verwachtte en soms komt mijn boodschap niet over, zo blijkt. Ik leg bijvoorbeeld uit waarom ik vind dat de vrijheid om je eigen leven in te richten hier in China duizendmaal groter is dan in Nederland. Blijkt een moeilijke boodschap te zijn, omdat veel mensen zich dat bij China niet kunnen voorstellen.
Anyway, als het boek maar werkt. Het levert potentieel heel aardige discussies op.
Gelukkig helpt Shanghai Telecom een handje doordat ze het onmogelijk maken dat ik mijn dagelijkse dosis spam download. Ik kan gewoon geen toegang krijgen tot mijn emails. Aangezien ik mezelf toch moet opsluiten is dat wel goed voor een paar dagen. Dan gaat het wellicht ook weer vanzelf over.
Eenzame opsluiting heb ik mezelf opgelegd, om de correcties in het manuscript door te werken en vandaag ben ik er trots op dat ik ruim acht uur continue heb kunnen werken. Een erg strenge dame is door mijn manuscript gegaan, had de uitgever al laten weten. Ik ben blij dat ze dat gedaan heeft.
Niet alleen verwege de lawine aan taalkundige fouten en foutjes die een hele stoet andere mensen - inclusief mijzelf er niet uit kon halen. Het overbruggen van de kloof die Nederland en China scheidt is soms toch groter dan ik verwachtte en soms komt mijn boodschap niet over, zo blijkt. Ik leg bijvoorbeeld uit waarom ik vind dat de vrijheid om je eigen leven in te richten hier in China duizendmaal groter is dan in Nederland. Blijkt een moeilijke boodschap te zijn, omdat veel mensen zich dat bij China niet kunnen voorstellen.
Anyway, als het boek maar werkt. Het levert potentieel heel aardige discussies op.
Gelukkig helpt Shanghai Telecom een handje doordat ze het onmogelijk maken dat ik mijn dagelijkse dosis spam download. Ik kan gewoon geen toegang krijgen tot mijn emails. Aangezien ik mezelf toch moet opsluiten is dat wel goed voor een paar dagen. Dan gaat het wellicht ook weer vanzelf over.
maandag, augustus 18, 2003
Tekst!
Eindelijk vandaag een pakketje van DHL met mijn gecorrigeerde manuscript. Weer een stapje verder! Dat betekent dat ik mezelf ga isoleren van de rest van de wereld. Goed dat Renee deze week nog in Dalian zit, anders zou dat isoleren wel wat gedoe opleveren.
Alleen nog die bijeenkomst op donderdag, daar kom ik niet onderuit. Maar tegen die tijd moet ik sowieso weer mensen zien. Wel nog even achter Stella Braam aan. Die wilde vorige week perse weer een column voor haar site over onderzoeksjournalistiek en hij staat er nog steeds niet op!
Eindelijk vandaag een pakketje van DHL met mijn gecorrigeerde manuscript. Weer een stapje verder! Dat betekent dat ik mezelf ga isoleren van de rest van de wereld. Goed dat Renee deze week nog in Dalian zit, anders zou dat isoleren wel wat gedoe opleveren.
Alleen nog die bijeenkomst op donderdag, daar kom ik niet onderuit. Maar tegen die tijd moet ik sowieso weer mensen zien. Wel nog even achter Stella Braam aan. Die wilde vorige week perse weer een column voor haar site over onderzoeksjournalistiek en hij staat er nog steeds niet op!
zondag, augustus 17, 2003
Geen electriciteit
Plannen staat niet hoog in het vaandel, hier in China. Vriendin Renee doet haar uiterst best een van die stellingen uit mijn boek herhaaldelijk opnieuw te bewijzen. Vannacht belde ze vanuit Dalian. "Kun je mijn email checken," vroeg ze. Natuurlijk kon ik dat wel, maar kon ze dat niet beter zelf doen. De batterij van haar laptop was na een dag leeg en ze wat het electriciteitssnoertje vergeten.
Het was al heel wat dat ze dit keer tijdig bij het vliegveld was.
Kun je dat dan ook de rest van de week zo nu en dan doen, vroeg ze. Omdat ik toch een groot deel van de dag online ben zou dat niet echt een probleem zijn. "En kun je dan Dongdong bellen?" vroeg ze. Dongdong bleek een Pekingse collega te zijn waarmee ze de kamer deelde. Waarom zou ik jou niet bellen. Ook het snoertje om de mobiele telefoon op te laden was ze dus vergeten.
Moore
Zag gisteren de prachtige Amerikaanse documentaire "Bowling for Columbine", gemaakt door Michael Moore en de persconferentie die hij gaf nadat hij op 23 maart zijn Oscar won. (Klikken op 'documentary feature'). Ongelofelijk de patriottische toon die de Amerikaanse journalisten aansloegen! In China kun je dit soort documentaires niet maken, maar als bij een vergelijkbare gelegenheid Chinese journalisten zo tekeer gingen, dan zou de wereld te klein zijn geweest.
Plannen staat niet hoog in het vaandel, hier in China. Vriendin Renee doet haar uiterst best een van die stellingen uit mijn boek herhaaldelijk opnieuw te bewijzen. Vannacht belde ze vanuit Dalian. "Kun je mijn email checken," vroeg ze. Natuurlijk kon ik dat wel, maar kon ze dat niet beter zelf doen. De batterij van haar laptop was na een dag leeg en ze wat het electriciteitssnoertje vergeten.
Het was al heel wat dat ze dit keer tijdig bij het vliegveld was.
Kun je dat dan ook de rest van de week zo nu en dan doen, vroeg ze. Omdat ik toch een groot deel van de dag online ben zou dat niet echt een probleem zijn. "En kun je dan Dongdong bellen?" vroeg ze. Dongdong bleek een Pekingse collega te zijn waarmee ze de kamer deelde. Waarom zou ik jou niet bellen. Ook het snoertje om de mobiele telefoon op te laden was ze dus vergeten.
Moore
Zag gisteren de prachtige Amerikaanse documentaire "Bowling for Columbine", gemaakt door Michael Moore en de persconferentie die hij gaf nadat hij op 23 maart zijn Oscar won. (Klikken op 'documentary feature'). Ongelofelijk de patriottische toon die de Amerikaanse journalisten aansloegen! In China kun je dit soort documentaires niet maken, maar als bij een vergelijkbare gelegenheid Chinese journalisten zo tekeer gingen, dan zou de wereld te klein zijn geweest.
zaterdag, augustus 16, 2003
"Ik ben dood"
Zelf heb ik een broertje dood aan de "Man bijt hond"-achtige verhalen uit China die het blijkbaar bij jullie wel goed doen. Maar gisteren had de Shanghai Daily d'r eentje die wel heel erg leuk was, vond ik zelf.
De concurrentie om de consument onder de mobiele telefoonbedrijven neemt snel toe en een van hen heeft een nieuwe list bedacht om wat extra geld te verdienen. Met iets wat een halve euro per maand kost, kun je kiezen uit een aantal wel heel bijzondere effecten die mensen te horen krijgen als je even zelf de telefoon niet kunt aannemen.
Ene Dennis Chen heeft ontdekt dat niet iedereen dat op prijs stelt. Toen de buren te horen kregen dat Chen was ontvoerd "omdat hij nog schulden had" waarschuwden ze de politie en een van het kabaal wakker geworden Chen kon voorkomen dat zijn voordeur werd opengebroken.
Zijn familie was niet blij toen hij mobiele telefoon rapporteerde "ik ben dood". In China spot je niet met dit soort belangrijke kwesties.
Nu dreigt het uit te raken met zijn vriendin. Hij heeft een angstwekkende noodkreet als derde mogelijkheid gekozen en zij wil hem niet meer bellen.
Zelf heb ik een broertje dood aan de "Man bijt hond"-achtige verhalen uit China die het blijkbaar bij jullie wel goed doen. Maar gisteren had de Shanghai Daily d'r eentje die wel heel erg leuk was, vond ik zelf.
De concurrentie om de consument onder de mobiele telefoonbedrijven neemt snel toe en een van hen heeft een nieuwe list bedacht om wat extra geld te verdienen. Met iets wat een halve euro per maand kost, kun je kiezen uit een aantal wel heel bijzondere effecten die mensen te horen krijgen als je even zelf de telefoon niet kunt aannemen.
Ene Dennis Chen heeft ontdekt dat niet iedereen dat op prijs stelt. Toen de buren te horen kregen dat Chen was ontvoerd "omdat hij nog schulden had" waarschuwden ze de politie en een van het kabaal wakker geworden Chen kon voorkomen dat zijn voordeur werd opengebroken.
Zijn familie was niet blij toen hij mobiele telefoon rapporteerde "ik ben dood". In China spot je niet met dit soort belangrijke kwesties.
Nu dreigt het uit te raken met zijn vriendin. Hij heeft een angstwekkende noodkreet als derde mogelijkheid gekozen en zij wil hem niet meer bellen.
donderdag, augustus 14, 2003
Viagra
Renee vanochtend om zes uur vertrokken voor een weeklange bijeenkomst van haar bedrijf Pfizer in Dalian, waar ze ook een fabriek hebben staan. Nog een paar weken en dan zit dat werk erop, dus ze moet nog even van de gelegenheid gebruik maken genoeg contacten op te bouwen zodat ze volgend jaar bij Pfizer in New York terecht kan voor een stage.
Ze trainen hun verkoopteam suf: de gemiddelde verkoper is meer tijd kwijt met trainingen dan met het verkopen van medicijnen. Volgende maand gaat het hele team zelfs tien dagen naar Australie!
Renee's ervaringen met viagra zijn weer een andere illustratie van het feit dat grote bedrijven ook grote problemen krijgen. Ruim twee jaar is viagra nu in China op de markt en ondanks de vele publiciteit, voor en na de lancering, blijkt er geen spoor van een marketing plan te zijn. Overmatig plannen heeft in deze snel veranderende markt geen zin, maar de volstrekte afwezigheid van ieder plan is wel weer het andere uiterste.
Renee's voorlopige conclusies maken de toekomst van dit in theorie uiterst opwindende product ook somber. Er lijkt geen markt te zijn. Het mag alleen via doktors voorgeschreven worden en die schrijven liever traditionele medicijnen voor, omdat Chinese bedrijven direct een deel van de omzet naar hun doorsluizen. Dat mag Pfizer volgens de Amerikaanse wetgeving niet doen, wetgeving die dus ook in China geldt voor Amerikaanse bedrijven. Ze mag wel indirect de verkoop stimuleren met reisjes naar 'conferenties', maar de Chinese doktoren hebben liever handje contantje.
En zo gaat de lijst van redenen waarom het produkt geen markt heeft nog een tijdje door. Maar Pfizer heeft een marketingplan nodig, dat tot 2008 doorloopt, want dat het in China niet op de markt zou zijn, dat is onbestaanbaar. Dat mag wel een paar centen kosten.
Renee vanochtend om zes uur vertrokken voor een weeklange bijeenkomst van haar bedrijf Pfizer in Dalian, waar ze ook een fabriek hebben staan. Nog een paar weken en dan zit dat werk erop, dus ze moet nog even van de gelegenheid gebruik maken genoeg contacten op te bouwen zodat ze volgend jaar bij Pfizer in New York terecht kan voor een stage.
Ze trainen hun verkoopteam suf: de gemiddelde verkoper is meer tijd kwijt met trainingen dan met het verkopen van medicijnen. Volgende maand gaat het hele team zelfs tien dagen naar Australie!
Renee's ervaringen met viagra zijn weer een andere illustratie van het feit dat grote bedrijven ook grote problemen krijgen. Ruim twee jaar is viagra nu in China op de markt en ondanks de vele publiciteit, voor en na de lancering, blijkt er geen spoor van een marketing plan te zijn. Overmatig plannen heeft in deze snel veranderende markt geen zin, maar de volstrekte afwezigheid van ieder plan is wel weer het andere uiterste.
Renee's voorlopige conclusies maken de toekomst van dit in theorie uiterst opwindende product ook somber. Er lijkt geen markt te zijn. Het mag alleen via doktors voorgeschreven worden en die schrijven liever traditionele medicijnen voor, omdat Chinese bedrijven direct een deel van de omzet naar hun doorsluizen. Dat mag Pfizer volgens de Amerikaanse wetgeving niet doen, wetgeving die dus ook in China geldt voor Amerikaanse bedrijven. Ze mag wel indirect de verkoop stimuleren met reisjes naar 'conferenties', maar de Chinese doktoren hebben liever handje contantje.
En zo gaat de lijst van redenen waarom het produkt geen markt heeft nog een tijdje door. Maar Pfizer heeft een marketingplan nodig, dat tot 2008 doorloopt, want dat het in China niet op de markt zou zijn, dat is onbestaanbaar. Dat mag wel een paar centen kosten.
woensdag, augustus 13, 2003
"Waar zijn de foto's"
Terwijl de drukproeven van mijn boek nog niet eens in Shanghai zijn gearriveerd, begint zich al wel enige voorpubliciteit te ontrollen. De Journalist plant een kleine voorpublikatie later deze maand en vroeg gisteren om wat foto's, liefst van mijzelf op een vuilnisbelt, want daar speelt zich een deel van het verhaal af. Meestal moet je als journalist je uiterste best doen om voor de camera weg te blijven, we werken tenslotte niet voor het Journaal. Maar ik heb dat de afgelopen jaren zo goed gedaan, dan geen van de fotografen hier een foto van mij had, zo bleek bij navraag.
Fritz Hoffmann was aardig genoeg om te suggereren vanochtend een fotosessie in de stad te organizeren. Terwijl ik dat soort sessies honderden keren zelf heb bijgewoond, is het toch heel anders om het slachtoffer hiervan te zijn. Fritz probeert zo weinig mogelijk te regisseren, maar ik moet er toch wel erg harkerig uit hebben gezien. "Ik laat het helemaal aan jezelf over of je wil lachen," grinnikte hij een keer. Normaal gesproken krijg je hier voor de amateurfoto's de order te lachen, anders is de foto helemaal niet goed.
Ben wel benieuwd: allerlei acties ondernomen waarbij ik het fietsverkeer moest ophouden. Vanmiddag komt de CD met het resultaat. Nu nog een manier zien te vinden om foto's in deze blog kwijt te raken.
Bij terugkomst een uitnodiging om culturele festiviteiten in de provincie Jiangxi bij te wonen. Daar hebben ze zeker geen Chinese tuinen, want daar hadden ze me anders ook wel voor uitgenodigd. En een uitnodiging van de consul-generaal van Nieuw Zeeland om te gaan lunchen. Gelukkig hoef ik daarvoor niet naar Nieuw Zeeland.
Enkele uren later: Tja, dat krijg je met een professionele fotograaf. :-)
Fritz was net van film ook op digitaal overgegaan en wilde, voordat hij morgen naar de Noordkoreaanse grens ging, nog even oefenen met me. Blijkt het systeem vastgelopen te zijn. Een foto heeft hij nog kunnen redden, maar wat met de rest aan de hand is: geen idee.
Terwijl de drukproeven van mijn boek nog niet eens in Shanghai zijn gearriveerd, begint zich al wel enige voorpubliciteit te ontrollen. De Journalist plant een kleine voorpublikatie later deze maand en vroeg gisteren om wat foto's, liefst van mijzelf op een vuilnisbelt, want daar speelt zich een deel van het verhaal af. Meestal moet je als journalist je uiterste best doen om voor de camera weg te blijven, we werken tenslotte niet voor het Journaal. Maar ik heb dat de afgelopen jaren zo goed gedaan, dan geen van de fotografen hier een foto van mij had, zo bleek bij navraag.
Fritz Hoffmann was aardig genoeg om te suggereren vanochtend een fotosessie in de stad te organizeren. Terwijl ik dat soort sessies honderden keren zelf heb bijgewoond, is het toch heel anders om het slachtoffer hiervan te zijn. Fritz probeert zo weinig mogelijk te regisseren, maar ik moet er toch wel erg harkerig uit hebben gezien. "Ik laat het helemaal aan jezelf over of je wil lachen," grinnikte hij een keer. Normaal gesproken krijg je hier voor de amateurfoto's de order te lachen, anders is de foto helemaal niet goed.
Ben wel benieuwd: allerlei acties ondernomen waarbij ik het fietsverkeer moest ophouden. Vanmiddag komt de CD met het resultaat. Nu nog een manier zien te vinden om foto's in deze blog kwijt te raken.
Bij terugkomst een uitnodiging om culturele festiviteiten in de provincie Jiangxi bij te wonen. Daar hebben ze zeker geen Chinese tuinen, want daar hadden ze me anders ook wel voor uitgenodigd. En een uitnodiging van de consul-generaal van Nieuw Zeeland om te gaan lunchen. Gelukkig hoef ik daarvoor niet naar Nieuw Zeeland.
Enkele uren later: Tja, dat krijg je met een professionele fotograaf. :-)
Fritz was net van film ook op digitaal overgegaan en wilde, voordat hij morgen naar de Noordkoreaanse grens ging, nog even oefenen met me. Blijkt het systeem vastgelopen te zijn. Een foto heeft hij nog kunnen redden, maar wat met de rest aan de hand is: geen idee.
maandag, augustus 11, 2003
Uitnodigingen
De verschillende overheden hier in de ruime omgeving van Shanghai hebben besloten hun beste beentje voort te zetten met uitnodigingen aan de buitenlandse journalisten die over elkaar heen tuimelen. Vier dagen in Yiwu had ik al afgezegd, maar drie dagen in Suzhou, een week in Hangzhou en net had ik een dame uit Nanjing aan de lijn die er zeker van was dat ik ook wel een halve week aan hun prachtige stad wilde besteden.
Met alle eerbied voor de plotselinge ijver, maar ze hebben zelf geen idee hoeveel steden er wel niet in China zijn. Bovendien ontbreekt het excuus dat wij als journalisten voor dit soort bachanalen nodig hebben: het nieuws. Neem die bijeenkomst in Suzhou. Dat is een uurtje met de trein, dus daar kom ik zelf ook heel gemakkelijk. We beginnen op de eerste dag met een receptie. Op de tweede dag gaan we kijken hoe ze souveniers maken, bezoeken een klassieke Chinese tuin, bezoeken wat bedrijven, een persconferentie en dan gelukkig weer eten.
Dat duurt drieeneenhalve dag en weinig kans iets nieuws te horen. Wel voortdurend opzitten en pootjes geven. Ik zeg maar voortdurend dat ik op het punt sta naar het buitenland af te reizen. Ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat ik er gewoon geen zin in heb (en dat ze het eigenlijk maar niet moeten doen.)
Zelf zit ik ook weer uitnodigingen te versturen. Een nieuwe SFCC-avond over de financiele nieuwsdiensten in het vet gezet en de ABN Amrobank wil graag dat ik en mijn collega's hun grootste baas komen interviewen (wie was dat ook al weer). Dat is zinnig, kost maar een kop koffie en een paar emails, dus dat lijkt heel wat zinniger.
De verschillende overheden hier in de ruime omgeving van Shanghai hebben besloten hun beste beentje voort te zetten met uitnodigingen aan de buitenlandse journalisten die over elkaar heen tuimelen. Vier dagen in Yiwu had ik al afgezegd, maar drie dagen in Suzhou, een week in Hangzhou en net had ik een dame uit Nanjing aan de lijn die er zeker van was dat ik ook wel een halve week aan hun prachtige stad wilde besteden.
Met alle eerbied voor de plotselinge ijver, maar ze hebben zelf geen idee hoeveel steden er wel niet in China zijn. Bovendien ontbreekt het excuus dat wij als journalisten voor dit soort bachanalen nodig hebben: het nieuws. Neem die bijeenkomst in Suzhou. Dat is een uurtje met de trein, dus daar kom ik zelf ook heel gemakkelijk. We beginnen op de eerste dag met een receptie. Op de tweede dag gaan we kijken hoe ze souveniers maken, bezoeken een klassieke Chinese tuin, bezoeken wat bedrijven, een persconferentie en dan gelukkig weer eten.
Dat duurt drieeneenhalve dag en weinig kans iets nieuws te horen. Wel voortdurend opzitten en pootjes geven. Ik zeg maar voortdurend dat ik op het punt sta naar het buitenland af te reizen. Ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat ik er gewoon geen zin in heb (en dat ze het eigenlijk maar niet moeten doen.)
Zelf zit ik ook weer uitnodigingen te versturen. Een nieuwe SFCC-avond over de financiele nieuwsdiensten in het vet gezet en de ABN Amrobank wil graag dat ik en mijn collega's hun grootste baas komen interviewen (wie was dat ook al weer). Dat is zinnig, kost maar een kop koffie en een paar emails, dus dat lijkt heel wat zinniger.
zondag, augustus 10, 2003
Waar gaan we eten?
Het is een van de belangrijkste vragen die we ons hier in Shanghai stellen en gisteravond hadden we een uitgelezen gezelschap bij elkaar om ons die vraag te stellen.
Thuis koken doen we niet of nauwelijks. Met om en nabij de vijfentwintigduizend restaurants in Shanghai zijn de keuzes zo gevarieerd dat die aandrang gering is. Bovendien is het vaak stukken goedkoper om in een restaurant te gaan eten. Niet alleen vanwege de tijd die je zelf kwijt bent met koken, maar ook de aanschaf van de ingredienten kost je vaak meer dan dat een maaltijd in een restaurant kost. Hoe dat werkt, weet ik niet precies, maar het is wel waar.
Toen ik gisteren advokaat Mark belde kreeg ik al te horen dat alles goed was als we maar naar de Braziliaan gingen. Hij en vriend Chris uit de zuivelindustrie wilden zeker zijn dat er voldoende vlees op tafel kwam. Gelukkig is Mark's vriendin Connie op vakantie, anders zou zelfs die beslissing een hele tijd gekost hebben. Nu waren er nog maar een dozijn restaurants om van te kiezen.
We zouden een nieuw restaurant gaan proberen in de oude Britse concessie, met als voornaamste pluspunt dat een tweede mogelijkheid op vijf minuten lopen ligt.
Met een taxi gingen Chris, Paul en ik naar het restaurant, waar we om een uur of acht ook accountant Allan, Denver-vertegenwoordiger Paul en zijn vriendin Stephanie, die in afwachting van haar vertrek naar de Verenigde Staten tijdelijk voor Chris werkt. Mijn vriending Renee zat voor een viagra-vergaderingen in het verre Dalian, dus die hield per mobiele telefoon contact.
Het eerste restaurant was bijna leeg. Dat is een veeg teken in Shanghai, dus zonder zelfs maar een woord te wisselen verlieten we het pand weer en gingen naar Braziliaan nummer twee. Mark coordineerde de veranderingen met Allan, Paul en Stephanie. Nummer twee, Tropicana, was op de bovenverdieping van een oud Brits pand met fraai uitzicht over de Huangpu Rivier. Helaas was het gesloten, vertelde de bewaker die buiten op de stoep zat.
De andere eters verschenen ook op het toneel, Paul en Stephanie met hun four-wheel drive dus toen konden we verder gemotoriseerd door de stad. Dat ging weliswaar vanwege de vele files heel langzaam, maar wel gekoeld, dus een stuk aangenamer. Ruim na negen uur arriveerden de eerste koks met barbeque-vless. Het leven is niet gemakkelijk.
Het is een van de belangrijkste vragen die we ons hier in Shanghai stellen en gisteravond hadden we een uitgelezen gezelschap bij elkaar om ons die vraag te stellen.
Thuis koken doen we niet of nauwelijks. Met om en nabij de vijfentwintigduizend restaurants in Shanghai zijn de keuzes zo gevarieerd dat die aandrang gering is. Bovendien is het vaak stukken goedkoper om in een restaurant te gaan eten. Niet alleen vanwege de tijd die je zelf kwijt bent met koken, maar ook de aanschaf van de ingredienten kost je vaak meer dan dat een maaltijd in een restaurant kost. Hoe dat werkt, weet ik niet precies, maar het is wel waar.
Toen ik gisteren advokaat Mark belde kreeg ik al te horen dat alles goed was als we maar naar de Braziliaan gingen. Hij en vriend Chris uit de zuivelindustrie wilden zeker zijn dat er voldoende vlees op tafel kwam. Gelukkig is Mark's vriendin Connie op vakantie, anders zou zelfs die beslissing een hele tijd gekost hebben. Nu waren er nog maar een dozijn restaurants om van te kiezen.
We zouden een nieuw restaurant gaan proberen in de oude Britse concessie, met als voornaamste pluspunt dat een tweede mogelijkheid op vijf minuten lopen ligt.
Met een taxi gingen Chris, Paul en ik naar het restaurant, waar we om een uur of acht ook accountant Allan, Denver-vertegenwoordiger Paul en zijn vriendin Stephanie, die in afwachting van haar vertrek naar de Verenigde Staten tijdelijk voor Chris werkt. Mijn vriending Renee zat voor een viagra-vergaderingen in het verre Dalian, dus die hield per mobiele telefoon contact.
Het eerste restaurant was bijna leeg. Dat is een veeg teken in Shanghai, dus zonder zelfs maar een woord te wisselen verlieten we het pand weer en gingen naar Braziliaan nummer twee. Mark coordineerde de veranderingen met Allan, Paul en Stephanie. Nummer twee, Tropicana, was op de bovenverdieping van een oud Brits pand met fraai uitzicht over de Huangpu Rivier. Helaas was het gesloten, vertelde de bewaker die buiten op de stoep zat.
De andere eters verschenen ook op het toneel, Paul en Stephanie met hun four-wheel drive dus toen konden we verder gemotoriseerd door de stad. Dat ging weliswaar vanwege de vele files heel langzaam, maar wel gekoeld, dus een stuk aangenamer. Ruim na negen uur arriveerden de eerste koks met barbeque-vless. Het leven is niet gemakkelijk.
vrijdag, augustus 08, 2003
Weer alles anders
Een van de gevaren van het schrijven van een boek over China is dat tegen de tijd dat het uit is alles weer anders is. Vanochtend was het weer raak. De China Daily kondigt dertig hervormingen aan van het strakke interne systeem van verblijfsvergunningen. Doel van dat systeem was dat iedereen bleef waar hij/zij geboren was. Daar was al een beetje de klad in gekomen doordat een honderd miljoen mensen van het platteland naar de stad zijn getrokken. De nieuwe regering wil dat tempo een beetje opvoeren.
Vooral de traditionele scheiding tussen stad en platteland ligt onder vuur.
De onderminister van Public Security (zeg maar de politie in China) liet zelfs weten dat de praktijk om migranten van het platteland als oud vuil te behandelen en willekeur te deterneren fout was geweest. Daaraan zou een einde komen. Dat zal nog wennen zijn voor de Shanghainezen die de bezoekers van buiten als een soort van minderwaardige Chinezen beschouwen.
Een van de gevaren van het schrijven van een boek over China is dat tegen de tijd dat het uit is alles weer anders is. Vanochtend was het weer raak. De China Daily kondigt dertig hervormingen aan van het strakke interne systeem van verblijfsvergunningen. Doel van dat systeem was dat iedereen bleef waar hij/zij geboren was. Daar was al een beetje de klad in gekomen doordat een honderd miljoen mensen van het platteland naar de stad zijn getrokken. De nieuwe regering wil dat tempo een beetje opvoeren.
Vooral de traditionele scheiding tussen stad en platteland ligt onder vuur.
De onderminister van Public Security (zeg maar de politie in China) liet zelfs weten dat de praktijk om migranten van het platteland als oud vuil te behandelen en willekeur te deterneren fout was geweest. Daaraan zou een einde komen. Dat zal nog wennen zijn voor de Shanghainezen die de bezoekers van buiten als een soort van minderwaardige Chinezen beschouwen.
De waarheid, niets dan de waarheid
Een dynamische avond, gisteren met de Foreign Correspondents Club over de censuur op Internet. Jammer genoeg wel grotendeels off-the-record omdat Kate Hartford nog voor een paper moet uitzoeken wat nou wel of niet publikabel is. Veel van de voorbeelden die ze gaf over de strategie om de censuur te ontwijken of om daartegen te protesteren staan nog steeds online en kunnen de "posten' wellicht in de problemen brengen.
Maar een argument is te aardig om hier niet te noemen. De discussie ging over de vraag hoe het komt dat (bijvoorbeeld bij SARS, maar ook bij vele andere onderwerpen) de overheid in staat is haar bevolking aan haar kant te houden. Terwijl alle feiten erop wijzen dat de overheid jokt, de werkelijkheid manipuleert, accepteren de Chinese onderdanen dat braaf.
Dat was niet typisch Chinees, zei Kate. Kijk maar naar de Amerikanen die ook weten dat hun overheid liegt en manipuleert als het gaat over Irak en de Weapons of Mass Destruction, maar daar verder niks aan doen. De waarheid speelt blijkbaar in het dagelijkse leven veel minder een rol dan wij academici en journalisten soms hopen, zei Kate.
Een pijnlijke conclusie, maar misschien wel terecht.
Een dynamische avond, gisteren met de Foreign Correspondents Club over de censuur op Internet. Jammer genoeg wel grotendeels off-the-record omdat Kate Hartford nog voor een paper moet uitzoeken wat nou wel of niet publikabel is. Veel van de voorbeelden die ze gaf over de strategie om de censuur te ontwijken of om daartegen te protesteren staan nog steeds online en kunnen de "posten' wellicht in de problemen brengen.
Maar een argument is te aardig om hier niet te noemen. De discussie ging over de vraag hoe het komt dat (bijvoorbeeld bij SARS, maar ook bij vele andere onderwerpen) de overheid in staat is haar bevolking aan haar kant te houden. Terwijl alle feiten erop wijzen dat de overheid jokt, de werkelijkheid manipuleert, accepteren de Chinese onderdanen dat braaf.
Dat was niet typisch Chinees, zei Kate. Kijk maar naar de Amerikanen die ook weten dat hun overheid liegt en manipuleert als het gaat over Irak en de Weapons of Mass Destruction, maar daar verder niks aan doen. De waarheid speelt blijkbaar in het dagelijkse leven veel minder een rol dan wij academici en journalisten soms hopen, zei Kate.
Een pijnlijke conclusie, maar misschien wel terecht.
donderdag, augustus 07, 2003
Concurrentie in het financiele nieuws
Het houdt niet op vandaag. Kreeg net een bevestiging van Graham Earnshaw, de hoofdredacteur van een nieuwe persdienst XFN, om te verschijnen op een volgende bijeenkomst van de SFCC. Xinhua is de traditionele propagandamachine van de Chinese overheid, maar breidt zich snel uit naar de serieuze nieuwsvoorziening.
De Xinhua Financial Newswire is een media-organisatie om in de gaten te houden. Concurrende producten uit China zaten vooral in het textiel, speelgoed, fietsen en de laatste tijd ook de wasmachines en TV-toestellen. Maar XFN gaat de slag aan met de traditionele financiele nieuwsdiensten als Bloomberg, Reuters en Dow Jones.
Reuters kondigde gisteren al aan dat ze hun hoofdkwartier van Engeland en Singapore zou gaan verplaatsen naar India. Het lijkt een voorbereiding te zijn op de slag die zich heel snel kan gaan afspelen. Klanten van de nieuwsdiensten moeten allemaal de kosten drukken en als XFN een beetje concurrent is, dan gaan ze het maken.
Op de achtergrond spelen bovendien gepensioneerde Reuters-journalisten een hoofdrol, die precies weten hoe zo'n nieuwsdienst moet werken. Dat had Reuters natuurlijk niet gedacht toen ze een jaar of vijf geleden haar veteranen met een gouden handdruk het pensioen inwerkten.
XFN heeft net afspraken in de VS en Japan gemaakt en ze hadden al AFX voor Europa in handen. Spannende tijden!
Het houdt niet op vandaag. Kreeg net een bevestiging van Graham Earnshaw, de hoofdredacteur van een nieuwe persdienst XFN, om te verschijnen op een volgende bijeenkomst van de SFCC. Xinhua is de traditionele propagandamachine van de Chinese overheid, maar breidt zich snel uit naar de serieuze nieuwsvoorziening.
De Xinhua Financial Newswire is een media-organisatie om in de gaten te houden. Concurrende producten uit China zaten vooral in het textiel, speelgoed, fietsen en de laatste tijd ook de wasmachines en TV-toestellen. Maar XFN gaat de slag aan met de traditionele financiele nieuwsdiensten als Bloomberg, Reuters en Dow Jones.
Reuters kondigde gisteren al aan dat ze hun hoofdkwartier van Engeland en Singapore zou gaan verplaatsen naar India. Het lijkt een voorbereiding te zijn op de slag die zich heel snel kan gaan afspelen. Klanten van de nieuwsdiensten moeten allemaal de kosten drukken en als XFN een beetje concurrent is, dan gaan ze het maken.
Op de achtergrond spelen bovendien gepensioneerde Reuters-journalisten een hoofdrol, die precies weten hoe zo'n nieuwsdienst moet werken. Dat had Reuters natuurlijk niet gedacht toen ze een jaar of vijf geleden haar veteranen met een gouden handdruk het pensioen inwerkten.
XFN heeft net afspraken in de VS en Japan gemaakt en ze hadden al AFX voor Europa in handen. Spannende tijden!
Media-revolutie
Vanochtend in de Chinese media weer nieuwe berichten over de aardverschuiving die enkele maanden geleden in de media begon. Terwijl de veranderingen al jaren gaande zijn, was de enorme overheidsorganisatie die zich met de media bezighield een effectieve rem op al te snelle veranderingen. Een van de beperkingen was dat het vrijwel onmogelijk was om een nieuw blad te beginnen: dat kon alleen door het overnemen van bestaande 'tijdschriftnummers' of vergunningen.
Gisteren kwam ik iemand tegen van het Engelstalige uitgaansblad "That's Shanghai" is al jarenlang illegaal publiceerden en om de zoveel tijd een aanvaring met de autoreiten hadden. Gisteren vertelde die Duitse dame me dat ze nu een officiele vergunning hadden. Een stroom aan nieuwe dagbladen laat zien dat hier sprake is van een nieuwe trend.
De nieuwe centrale regering breekt verder effectief andere barrieres af. Prive-ondernemers mogen in bladen investeren en de institutionele relatie van elk medium met een overheidsinstelling moet nog dit jaar geen verdwijnen. Verder gaat hoogst waarschijnlijk het systeem van de verplichte abonnementen verdwijnen, de basis van de saaie partijpers.
Als positief neveneffect voor al die activiteiten breidt de werkgelegenheid voor journalisten zich drastisch uit. Honderden nieuwe journalisten zijn nodig om al die nieuwe dagbladen en andere media van de grond te krijgen, in een land waar al effectief een tekort aan journalisten was.
Vanochtend in de Chinese media weer nieuwe berichten over de aardverschuiving die enkele maanden geleden in de media begon. Terwijl de veranderingen al jaren gaande zijn, was de enorme overheidsorganisatie die zich met de media bezighield een effectieve rem op al te snelle veranderingen. Een van de beperkingen was dat het vrijwel onmogelijk was om een nieuw blad te beginnen: dat kon alleen door het overnemen van bestaande 'tijdschriftnummers' of vergunningen.
Gisteren kwam ik iemand tegen van het Engelstalige uitgaansblad "That's Shanghai" is al jarenlang illegaal publiceerden en om de zoveel tijd een aanvaring met de autoreiten hadden. Gisteren vertelde die Duitse dame me dat ze nu een officiele vergunning hadden. Een stroom aan nieuwe dagbladen laat zien dat hier sprake is van een nieuwe trend.
De nieuwe centrale regering breekt verder effectief andere barrieres af. Prive-ondernemers mogen in bladen investeren en de institutionele relatie van elk medium met een overheidsinstelling moet nog dit jaar geen verdwijnen. Verder gaat hoogst waarschijnlijk het systeem van de verplichte abonnementen verdwijnen, de basis van de saaie partijpers.
Als positief neveneffect voor al die activiteiten breidt de werkgelegenheid voor journalisten zich drastisch uit. Honderden nieuwe journalisten zijn nodig om al die nieuwe dagbladen en andere media van de grond te krijgen, in een land waar al effectief een tekort aan journalisten was.
woensdag, augustus 06, 2003
2005
Het kostte even moeite, maar ik geloof dat de boodschap bij Chinabiz begint door te dringen. Het bedrijfje is mijn eigen bedenksel, dus aankondigen dat ik in de praktijk tot halverwege 2005 nauwelijks nog beschikbaar voor ze ben kostte mij wel moeite en veroorzaakte terecht enige paniek. Ik voorzie dat ik in elk geval tot begin volgend jaar meer op stap dan thuis in Shanghai ben, dus het heeft weinig zin om nog de hoofdredacteur te blijven spelen.
In de praktijk zal ik nog de helft van de tijd wel beschikbaar zijn, maar het plan is dat ik volgend jaar een studie begin in de Verenigde Staten - jawel, het geheime plan. Later meer details. Voorlopig kan nog alles mis gaan en weet ik zelfs nog niet wat ik volgende week ga doen, maar de plannen zijn ambitieus. Chinabiz moet mijn tijdelijke vertrek wel overleven, en als het meezit mij halfverwege 2005 zelfs een aardige baan kunnen bieden. Maar voorlopig zal het voor de achterblijvers aanpoten worden.
Gelukkig nog net op tijd op het kantoor van Macallan gearriveerd, voordat de whisky-kraan weer dicht ging. Vier uur open huis en ik wat net een half uur voor de sluiting aanwezig. Raar om bij zo'n nieuw bedrijf op een receptie binnen te lopen om dan eerst druk bezig te zijn met het schudden van handen van bekenden. Zal dat wel missen als ik een jaar in de Verenigde Staten geregeld krijg: het is gewoon lekker om je op je plek te voelen.
Renee was gelukkig op tijd klaar met haar werk en op de terugweg konden we nog om negen uur even bij de Japanner binnenlopen. Ze is al druk bezig om haar afscheid hier te regelen, al is dat wel wat bescheidener en routineuzer dan vorig jaar, toen zij naar de Verenigde Staten vertrok.
Het kostte even moeite, maar ik geloof dat de boodschap bij Chinabiz begint door te dringen. Het bedrijfje is mijn eigen bedenksel, dus aankondigen dat ik in de praktijk tot halverwege 2005 nauwelijks nog beschikbaar voor ze ben kostte mij wel moeite en veroorzaakte terecht enige paniek. Ik voorzie dat ik in elk geval tot begin volgend jaar meer op stap dan thuis in Shanghai ben, dus het heeft weinig zin om nog de hoofdredacteur te blijven spelen.
In de praktijk zal ik nog de helft van de tijd wel beschikbaar zijn, maar het plan is dat ik volgend jaar een studie begin in de Verenigde Staten - jawel, het geheime plan. Later meer details. Voorlopig kan nog alles mis gaan en weet ik zelfs nog niet wat ik volgende week ga doen, maar de plannen zijn ambitieus. Chinabiz moet mijn tijdelijke vertrek wel overleven, en als het meezit mij halfverwege 2005 zelfs een aardige baan kunnen bieden. Maar voorlopig zal het voor de achterblijvers aanpoten worden.
Gelukkig nog net op tijd op het kantoor van Macallan gearriveerd, voordat de whisky-kraan weer dicht ging. Vier uur open huis en ik wat net een half uur voor de sluiting aanwezig. Raar om bij zo'n nieuw bedrijf op een receptie binnen te lopen om dan eerst druk bezig te zijn met het schudden van handen van bekenden. Zal dat wel missen als ik een jaar in de Verenigde Staten geregeld krijg: het is gewoon lekker om je op je plek te voelen.
Renee was gelukkig op tijd klaar met haar werk en op de terugweg konden we nog om negen uur even bij de Japanner binnenlopen. Ze is al druk bezig om haar afscheid hier te regelen, al is dat wel wat bescheidener en routineuzer dan vorig jaar, toen zij naar de Verenigde Staten vertrok.
Ruggegraat
Alweer een uitnodiging van die Schotse whisky-verkoper Macallan om hun burelen in Pudong te komen inspecteren, hedenmiddag. Journalistiek zit daar helemaal geen verhaal in, maar die eerste fles is me uitstekend bevallen. Dat is het soort kwaliteit dat je hier in China nog niet verkoopt. Misschien dat het goed is voor een cynisch stukje over merknamen in China, samen met die Thaise supermarkt. Van journalistieke ruggegraat is hier natuurlijk al helemaal geen sprake.
Kan het nog even combineren met een spoedvergadering bij Chinabiz. Omdat ik de komende maanden relatief veel ga reizen moet ik ook even gaan testen of ik de operatie wel zonder mijn dagelijkse toezicht kan laten. In principe kan ik alles via Internet blijven volgen, maar het programma lijkt steeds drukker te gaan worden en ik zou het liefst alles met een gerust hart hier aan zichzelf overlaten. Dus vorige week even wat paniek gezaaid en nu kijken wat het stormpje oplevert. Gelukkig voor de whisky!
Dan nog even eten met Renee, die vanochtend werkziek was en thuis is gebleven. Die gaat die weekend naar Dalian en het ziet er voorlopig nog niet naar uit dat ik dan mee kan. Jammer, want ik ben daar nog nooit geweest. Maar je schijnt niet alles te kunnen hebben. Zij moet daar voor een Viagra-vergadering heen en daar kunnen ze me niet bij gebruiken. Vanwege de kostenbesparingen moet ze haar hotelkamer ook delen, dus daar is ook al geen plaats voor me.
Mijn collega's blijven zich maar inschrijven voor de avond over censuur op het internet, morgen, ook al is de deadline voor het inschrijven allang voorbij. Journalisten en deadlines, zie dat maar eens te combineren. IJzersterk in het verzinnen van argumenten waarom ze zich niet op tijd konden inschrijven.
Alweer een uitnodiging van die Schotse whisky-verkoper Macallan om hun burelen in Pudong te komen inspecteren, hedenmiddag. Journalistiek zit daar helemaal geen verhaal in, maar die eerste fles is me uitstekend bevallen. Dat is het soort kwaliteit dat je hier in China nog niet verkoopt. Misschien dat het goed is voor een cynisch stukje over merknamen in China, samen met die Thaise supermarkt. Van journalistieke ruggegraat is hier natuurlijk al helemaal geen sprake.
Kan het nog even combineren met een spoedvergadering bij Chinabiz. Omdat ik de komende maanden relatief veel ga reizen moet ik ook even gaan testen of ik de operatie wel zonder mijn dagelijkse toezicht kan laten. In principe kan ik alles via Internet blijven volgen, maar het programma lijkt steeds drukker te gaan worden en ik zou het liefst alles met een gerust hart hier aan zichzelf overlaten. Dus vorige week even wat paniek gezaaid en nu kijken wat het stormpje oplevert. Gelukkig voor de whisky!
Dan nog even eten met Renee, die vanochtend werkziek was en thuis is gebleven. Die gaat die weekend naar Dalian en het ziet er voorlopig nog niet naar uit dat ik dan mee kan. Jammer, want ik ben daar nog nooit geweest. Maar je schijnt niet alles te kunnen hebben. Zij moet daar voor een Viagra-vergadering heen en daar kunnen ze me niet bij gebruiken. Vanwege de kostenbesparingen moet ze haar hotelkamer ook delen, dus daar is ook al geen plaats voor me.
Mijn collega's blijven zich maar inschrijven voor de avond over censuur op het internet, morgen, ook al is de deadline voor het inschrijven allang voorbij. Journalisten en deadlines, zie dat maar eens te combineren. IJzersterk in het verzinnen van argumenten waarom ze zich niet op tijd konden inschrijven.
dinsdag, augustus 05, 2003
Zoete koek
Naarmate ik langer in China ben, heb ik steeds minder de neiging mededelingen van bedrijven over hun rozige toekomst in dit land voor zoete koek aan te nemen. Ik maak daar geen vrienden mee, maar krijg wel steeds vaker gelijk. De auto-industrie en de levensverzekeringen waren twee gemakkelijke doelwitten van mijn cynische benadering, maar gisteren kreeg ik gelijk bij een ander groot project.
In oktober opende hier een groot Thais conglomeraat de grootste department store van Azie, de Super Brand Mall. Bij hun opening in oktober schreef ik daar al een negatief stukje over. Een paar weken later deed ik dat nog dunnetjes over.
En wat schrijft The Nation, een van Thailands belangrijkste dagbladen gisteren: de super brand mall gaat 'herstructureren'. Dat was hard nodig nadat het twee jaar operationeel was geweest, schrijft het dagblad. Twee jaar? Oktober vorig jaar, geachte collega's in Bangkok. De CP groep, eigenaar van het grootste deel van de tent, heeft al aangekondigd misschien wel een koper te zoeken als de renovatie achter de rug is. Welke sukkel zou daar instinken?
Naarmate ik langer in China ben, heb ik steeds minder de neiging mededelingen van bedrijven over hun rozige toekomst in dit land voor zoete koek aan te nemen. Ik maak daar geen vrienden mee, maar krijg wel steeds vaker gelijk. De auto-industrie en de levensverzekeringen waren twee gemakkelijke doelwitten van mijn cynische benadering, maar gisteren kreeg ik gelijk bij een ander groot project.
In oktober opende hier een groot Thais conglomeraat de grootste department store van Azie, de Super Brand Mall. Bij hun opening in oktober schreef ik daar al een negatief stukje over. Een paar weken later deed ik dat nog dunnetjes over.
En wat schrijft The Nation, een van Thailands belangrijkste dagbladen gisteren: de super brand mall gaat 'herstructureren'. Dat was hard nodig nadat het twee jaar operationeel was geweest, schrijft het dagblad. Twee jaar? Oktober vorig jaar, geachte collega's in Bangkok. De CP groep, eigenaar van het grootste deel van de tent, heeft al aangekondigd misschien wel een koper te zoeken als de renovatie achter de rug is. Welke sukkel zou daar instinken?
maandag, augustus 04, 2003
SFCC
Een aardige opsteker: voor de bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents Club (SFCC) van donderdagavond hebben zich al bijna twee dozijn mensen opgegeven. Veel meer dan ik had verwacht, vooral vanwege de vakantie en de vermoeiende hitte. Jammer dat de website niet wordt bijgehouden. :-(
Ga dan meteen ook naar het andere uiterste en een gast uitgenodigd voor een volgende bijeenkomst: de hoofdredacteur van een nieuwe persdienst, de Xinhua Financial Newswire (XFN). Een ervaren Reuters man is daar de geheime aanstoker van. Met Reuters gaat het helemaal niet goed. XFN wordt het goedkopere broertje van de financiele nieuwsdiensten Reuters, Bloomberg en Dow Jones.
In deze tijden van crisis zullen zowel financiele instellingen als media graag switchen naar een goedkopere dienst. En met voormalige Reuters-managers aan het roer zou XFN dat ook nog voor elkaar denken. Bij het exporteren van goedkopere producten uit China denken de meeste mensen aan wasmachines of TV-toestellen. Met nieuws gaat het blijkbaar dezelfde kant uit.
Een aardige opsteker: voor de bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents Club (SFCC) van donderdagavond hebben zich al bijna twee dozijn mensen opgegeven. Veel meer dan ik had verwacht, vooral vanwege de vakantie en de vermoeiende hitte. Jammer dat de website niet wordt bijgehouden. :-(
Ga dan meteen ook naar het andere uiterste en een gast uitgenodigd voor een volgende bijeenkomst: de hoofdredacteur van een nieuwe persdienst, de Xinhua Financial Newswire (XFN). Een ervaren Reuters man is daar de geheime aanstoker van. Met Reuters gaat het helemaal niet goed. XFN wordt het goedkopere broertje van de financiele nieuwsdiensten Reuters, Bloomberg en Dow Jones.
In deze tijden van crisis zullen zowel financiele instellingen als media graag switchen naar een goedkopere dienst. En met voormalige Reuters-managers aan het roer zou XFN dat ook nog voor elkaar denken. Bij het exporteren van goedkopere producten uit China denken de meeste mensen aan wasmachines of TV-toestellen. Met nieuws gaat het blijkbaar dezelfde kant uit.
Te vroeg
He, ho! Kreeg zowaar een eerste aanmelding voor mijn discussielijst over mijn boek, terwijl ik de drukproeven nog niet eens heb gezien. Misschien loop ik iets te hard van stapel. Gelukkig bleek het een spammer te zijn, dus ik heb hem meteen in de wachtstand gezet. Toch een heel gedoe om zo'n uitgeverij aan de andere kant van de wereld te hebben.
Markt begint aan te trekken en we tekenen weer contracten bij Chinabiz voor het eerst sinds SARS. En verder mijn geheime plan. Moet ik daarover hier vertellen of niet?
He, ho! Kreeg zowaar een eerste aanmelding voor mijn discussielijst over mijn boek, terwijl ik de drukproeven nog niet eens heb gezien. Misschien loop ik iets te hard van stapel. Gelukkig bleek het een spammer te zijn, dus ik heb hem meteen in de wachtstand gezet. Toch een heel gedoe om zo'n uitgeverij aan de andere kant van de wereld te hebben.
Markt begint aan te trekken en we tekenen weer contracten bij Chinabiz voor het eerst sinds SARS. En verder mijn geheime plan. Moet ik daarover hier vertellen of niet?
zaterdag, augustus 02, 2003
Congressen
Een daverende onweersbui, maar het ziet er niet naar uit dat de temperatuur hier voor de avond onder de veertig graden komt. Kwestie van onder de airco blijven hangen.
Gelukkig veel om over te schrijven. Was de afgelopen dagen continu in een van de twintig vijfsterrenhotels in deze stad voor een bijeenkomst over de Chinees-Singaporese economische betrekkingen. Normaal gesproken zijn dit soort conferenties hier in Shanghai oervervelend en je gaat daar vooral heen vanwege de koffiepauzes en de lunches, omdat ze je wat interessante mensen kunt tegenkomen.
Maar dit keer waren er een serie sprekers die echt de moeite waard waren. Zo hadden we Victor Fung, een tycoon uit Hongkong en getipt als de nieuwe 'Chief Executive" van Hongkong, als de huidige Tung Chee hwa na de vele demonstraties besluit het veld te ruimen. Fung weet in elk geval beter met de media om te gaan. Hij kondigde alvast de details aan van een vrijhandelsovereenkomst die de Hongkongse bedrijven vanaf 1 januari een grote voorsprong moet geven op de rest van de wereld bij het doen van zaken in China. Geen van de collega's van de persbureaus aanwezig, behalve de nieuwe man van AFX, maar die liet weten het allemaal niet goed te snappen.
Verder een beetje gedoe over de Aziatische normen en waarden. Dat was in de tweede helft van de jaren negentig een favoriet onderwerp en de wat autoritaire manier van regeren in Singapore werd toen ook gezien als een voorbeeld voor de rest van Azie. Heel anders dan die democratische warwinkels in Europa en de Verenigde Staten.
Helaas gingen Singaporese prestieuze projecten hier volledig de mist in omdat het hier in China ook zo'n anarchistische bende is, waar de Singaporezen geen wijs uit worden. Aardige mensen verder, maar een beetje wereldvreemd.
Een daverende onweersbui, maar het ziet er niet naar uit dat de temperatuur hier voor de avond onder de veertig graden komt. Kwestie van onder de airco blijven hangen.
Gelukkig veel om over te schrijven. Was de afgelopen dagen continu in een van de twintig vijfsterrenhotels in deze stad voor een bijeenkomst over de Chinees-Singaporese economische betrekkingen. Normaal gesproken zijn dit soort conferenties hier in Shanghai oervervelend en je gaat daar vooral heen vanwege de koffiepauzes en de lunches, omdat ze je wat interessante mensen kunt tegenkomen.
Maar dit keer waren er een serie sprekers die echt de moeite waard waren. Zo hadden we Victor Fung, een tycoon uit Hongkong en getipt als de nieuwe 'Chief Executive" van Hongkong, als de huidige Tung Chee hwa na de vele demonstraties besluit het veld te ruimen. Fung weet in elk geval beter met de media om te gaan. Hij kondigde alvast de details aan van een vrijhandelsovereenkomst die de Hongkongse bedrijven vanaf 1 januari een grote voorsprong moet geven op de rest van de wereld bij het doen van zaken in China. Geen van de collega's van de persbureaus aanwezig, behalve de nieuwe man van AFX, maar die liet weten het allemaal niet goed te snappen.
Verder een beetje gedoe over de Aziatische normen en waarden. Dat was in de tweede helft van de jaren negentig een favoriet onderwerp en de wat autoritaire manier van regeren in Singapore werd toen ook gezien als een voorbeeld voor de rest van Azie. Heel anders dan die democratische warwinkels in Europa en de Verenigde Staten.
Helaas gingen Singaporese prestieuze projecten hier volledig de mist in omdat het hier in China ook zo'n anarchistische bende is, waar de Singaporezen geen wijs uit worden. Aardige mensen verder, maar een beetje wereldvreemd.
