donderdag, juli 31, 2003
Crisismanagement
Wat je hier in China goed leert is het managen van crises. Soms gaat dat dus mis, ik schrijf dit even in grote haast. Gisteren kwamen berichten binnen dat de Chinese munt, de Renminbi heel snel zou gaan revalueren. Waarschijnlijk is dat een onjuist gerucht, maar als de Shanghainezen hier aan het lopen gaan - of hun US dollars in Renminbi's gaan ruilen - dan ontwikkelt zich vanzelf een storm, zelfs al is het gerucht onwaar.
Telefoontjes, overleg, email.
Pakketje van de uitgeverij. Duidelijk te vroeg en te klein voor de drukproeven. Maar wat zou het dan kunnen zijn. Het waren de contracten die twee maanden eerder waren verstuurd. Als dat zo langzaam gaat met de drukproeven, dan zou het nog wel eens volgend jaar kunnen worden voordat het boek uit is.
Tussendoor telefoontjes en email over een geheim plan waar ik aan werk en jullie nog niks heb verteld, maar wel leuke doorbraken. Toen kwam een gillende schoonmaakster binnenlopen omdat de waterleiding was geknapt. Heet water uit de geiser stroomde uit de badkamer al de rest van het apartement in. Toen had ik nog een uur te gaan anders zou ik een BBQ mislopen. Huisbazin op haar werk gebeld en na enkele minuten stond een loodgieter al voor de deur.
Gelukkig nog lekker kunnen doorzakken op de BBQ en kwam bijna tegelijkertijd met Renee thuis. Eerst weer verhalen over de Renminbi, want de Shanghainezen kennen hun prioriteiten. Toen bleek dat ik donderdag en vrijdag het grootste deel van de dag op stap zou zijn en niet kon werken aan ons geheime project.
Hmm, ziet er naar uit dat ik binnenkort toch wat moet gaan uitleggen over mijn geheime project.
Wat je hier in China goed leert is het managen van crises. Soms gaat dat dus mis, ik schrijf dit even in grote haast. Gisteren kwamen berichten binnen dat de Chinese munt, de Renminbi heel snel zou gaan revalueren. Waarschijnlijk is dat een onjuist gerucht, maar als de Shanghainezen hier aan het lopen gaan - of hun US dollars in Renminbi's gaan ruilen - dan ontwikkelt zich vanzelf een storm, zelfs al is het gerucht onwaar.
Telefoontjes, overleg, email.
Pakketje van de uitgeverij. Duidelijk te vroeg en te klein voor de drukproeven. Maar wat zou het dan kunnen zijn. Het waren de contracten die twee maanden eerder waren verstuurd. Als dat zo langzaam gaat met de drukproeven, dan zou het nog wel eens volgend jaar kunnen worden voordat het boek uit is.
Tussendoor telefoontjes en email over een geheim plan waar ik aan werk en jullie nog niks heb verteld, maar wel leuke doorbraken. Toen kwam een gillende schoonmaakster binnenlopen omdat de waterleiding was geknapt. Heet water uit de geiser stroomde uit de badkamer al de rest van het apartement in. Toen had ik nog een uur te gaan anders zou ik een BBQ mislopen. Huisbazin op haar werk gebeld en na enkele minuten stond een loodgieter al voor de deur.
Gelukkig nog lekker kunnen doorzakken op de BBQ en kwam bijna tegelijkertijd met Renee thuis. Eerst weer verhalen over de Renminbi, want de Shanghainezen kennen hun prioriteiten. Toen bleek dat ik donderdag en vrijdag het grootste deel van de dag op stap zou zijn en niet kon werken aan ons geheime project.
Hmm, ziet er naar uit dat ik binnenkort toch wat moet gaan uitleggen over mijn geheime project.
woensdag, juli 30, 2003
De censuur in actie!
De onduidelijke persconferentie inclusief lunch ben ik vanochtend misgelopen. Mijn acties van gisteren om behalve een uitnodiging over de censuur op Internet ook een link naar een artikel van John Gittings te sturen loopt blijkbaar bij een aantal mensen vast op de censuurfilters. Kate - onze spreekster - kon het niet downloaden.
Vanochtend haar een paar emails gestuurd met het verhaal als attachment, maar ook die halen het niet. De emails komen terug en zeggen dat Kate niet bestaat. Bij Kate blijken mijn emails verder een blokkade van haar emailverkeer op te leveren. Nog maar goed dat ik het verhaal niet over de mailinglist heb gestuurd, want dan zouden een kleine honderd mensen nu met een vergelopen emailbox zitten.
Gewoon maar een printje maken en faxen. Wel weer stof voor discussie. Werkt de internetcensuur nu of doen ze hun best om weer te bewijzen dat het niet werkt. Die informatie komt er toch wel. Vreemd trouwens dat ik geen enkel probleem heb, misschien krijgt mijn emailbox een speciale toestemming.
De onduidelijke persconferentie inclusief lunch ben ik vanochtend misgelopen. Mijn acties van gisteren om behalve een uitnodiging over de censuur op Internet ook een link naar een artikel van John Gittings te sturen loopt blijkbaar bij een aantal mensen vast op de censuurfilters. Kate - onze spreekster - kon het niet downloaden.
Vanochtend haar een paar emails gestuurd met het verhaal als attachment, maar ook die halen het niet. De emails komen terug en zeggen dat Kate niet bestaat. Bij Kate blijken mijn emails verder een blokkade van haar emailverkeer op te leveren. Nog maar goed dat ik het verhaal niet over de mailinglist heb gestuurd, want dan zouden een kleine honderd mensen nu met een vergelopen emailbox zitten.
Gewoon maar een printje maken en faxen. Wel weer stof voor discussie. Werkt de internetcensuur nu of doen ze hun best om weer te bewijzen dat het niet werkt. Die informatie komt er toch wel. Vreemd trouwens dat ik geen enkel probleem heb, misschien krijgt mijn emailbox een speciale toestemming.
dinsdag, juli 29, 2003
Censuur
Mooi als op zo'n dag een paar lijntjes bij elkaar komen. Eerst een paar plekken bekeken waar we de bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents Club over censuur op Internet kunnen houden. Leuk plekje gevonden en een ondernemer die zijn bedoeninkje in de vaart der volkeren wil opstoten. Net tegenover het kantoor van het ministerie van buitenlandse zaken ook, onze officiele gastheren.
Toen verscheen na een half uurtje ook mijn Japanse dame (zie gisteren) en die bleek twee uur lang aandachtig publiek te zijn voor mijn verhalen over de Chinese media. Na een half uur begon ze zelfs aantekeningen te maken. Wat mijn kriegel maakt zijn mensen die mijn informatie komen plunderen en dan niet eens aantekeningen maken. Ik maak altijd aantekeningen, ook als ik niks aan een gesprek heb, om een soort van respect te tonen. Niemand kan zo'n fabelachtig geheugen hebben dat zijn mijn verhalen achteraf nog steeds kunnen opschrijven zonder ernstige fouten te maken.
Goed, haar meteen uitgenodigd voor de SFCC bijeenkomst. Ik had de email met de aankondiging nog niet de deur uit gegaan of daar rolde een mooi verhaal van oud-correspondent John Gittings over hetzelfde onderwerp binnen. Het werkt niet, is ook zijn conclusie, de Chinese censuur van het Internet.
Mooi als op zo'n dag een paar lijntjes bij elkaar komen. Eerst een paar plekken bekeken waar we de bijeenkomst van de Shanghai Foreign Correspondents Club over censuur op Internet kunnen houden. Leuk plekje gevonden en een ondernemer die zijn bedoeninkje in de vaart der volkeren wil opstoten. Net tegenover het kantoor van het ministerie van buitenlandse zaken ook, onze officiele gastheren.
Toen verscheen na een half uurtje ook mijn Japanse dame (zie gisteren) en die bleek twee uur lang aandachtig publiek te zijn voor mijn verhalen over de Chinese media. Na een half uur begon ze zelfs aantekeningen te maken. Wat mijn kriegel maakt zijn mensen die mijn informatie komen plunderen en dan niet eens aantekeningen maken. Ik maak altijd aantekeningen, ook als ik niks aan een gesprek heb, om een soort van respect te tonen. Niemand kan zo'n fabelachtig geheugen hebben dat zijn mijn verhalen achteraf nog steeds kunnen opschrijven zonder ernstige fouten te maken.
Goed, haar meteen uitgenodigd voor de SFCC bijeenkomst. Ik had de email met de aankondiging nog niet de deur uit gegaan of daar rolde een mooi verhaal van oud-correspondent John Gittings over hetzelfde onderwerp binnen. Het werkt niet, is ook zijn conclusie, de Chinese censuur van het Internet.
maandag, juli 28, 2003
Japanse media dame
Wat is mooier dan een hulpeloze Japanse dame? Misschien een Shanghaise, maar dan weet je dat ze een truc gebruiken om je te lijmen. Ik had vorige week een email gekregen van iemand die ik eigenlijk voor een Japanse man hield. Internationale studies in New York en bezig met een stage bij een onbeduidend blad in Shanghai. Of ik als oud-president van de Shanghai Foreign Correspondents Club wat kon vertellen over de Chinese media.
Ik vind eigenlijk dat ik - tenzij ik op het punt sta af te reizen - daar altijd 'ja' op moet zeggen. Ik bedel dag-in, dag-uit bij anderen om informatie en vind het normaal dat ze mij dat ruimschoots verstrekken. Omgekeerd vind ik dat ik dat ook moet doen.
Het bleek - zo leerde ik uit een telefoontje - om een Japanse dame te gaan met een erg Amerikaans accent. Dat verklaart een en ander want Japanse dames gaan maar zelden uit zichzelf op vreemde mannen af. Tenzij ze eigenlijk Amerikanen zijn.
Of ik even kon gaan samenvatten wat er met de Chinese media in de afgelopen twintig jaar was gebeurd? Dat zou voor Nederland al een redelijke klus zijn. Als je dat soort vragen over China stelt, dan ben je wel verloren. Ik vrees dat dit een basisinleiding gaat worden in hoe China werkt.
Dus ondanks de voorspelde hitte maar voor de lunch afgesproken. Renee wil dat ik tevoren nog een conferentiezaal in het Hyatt inspecteer voor een bijeenkomst van haar Michigan Business School. Ik moet toch ook de plek bekijken waar we de SFCC bijeenkomst gaan houden, dus laten we het morgen maar om een zweterige dag houden.
Wat is mooier dan een hulpeloze Japanse dame? Misschien een Shanghaise, maar dan weet je dat ze een truc gebruiken om je te lijmen. Ik had vorige week een email gekregen van iemand die ik eigenlijk voor een Japanse man hield. Internationale studies in New York en bezig met een stage bij een onbeduidend blad in Shanghai. Of ik als oud-president van de Shanghai Foreign Correspondents Club wat kon vertellen over de Chinese media.
Ik vind eigenlijk dat ik - tenzij ik op het punt sta af te reizen - daar altijd 'ja' op moet zeggen. Ik bedel dag-in, dag-uit bij anderen om informatie en vind het normaal dat ze mij dat ruimschoots verstrekken. Omgekeerd vind ik dat ik dat ook moet doen.
Het bleek - zo leerde ik uit een telefoontje - om een Japanse dame te gaan met een erg Amerikaans accent. Dat verklaart een en ander want Japanse dames gaan maar zelden uit zichzelf op vreemde mannen af. Tenzij ze eigenlijk Amerikanen zijn.
Of ik even kon gaan samenvatten wat er met de Chinese media in de afgelopen twintig jaar was gebeurd? Dat zou voor Nederland al een redelijke klus zijn. Als je dat soort vragen over China stelt, dan ben je wel verloren. Ik vrees dat dit een basisinleiding gaat worden in hoe China werkt.
Dus ondanks de voorspelde hitte maar voor de lunch afgesproken. Renee wil dat ik tevoren nog een conferentiezaal in het Hyatt inspecteer voor een bijeenkomst van haar Michigan Business School. Ik moet toch ook de plek bekijken waar we de SFCC bijeenkomst gaan houden, dus laten we het morgen maar om een zweterige dag houden.
Werken in China
Vandaag met kwart kracht vooruit en op zoek naar wat klusjes die me van het echte werk kunnen afhouden. Zo heb ik me wat meer verdiept in de voor mij nieuwe wereld van het blog en ontdekte twee Nederlanders die vanuit China de wereld willen informeren. Althans, dat zou de bedoeling zijn.
Maar James moet nog vertrekken en Peter is alweer terug omdat het allemaal toch moeilijker bleek dan hij verwachtte.
Ze zijn niet de enigen, want de werkzoekenden komen in gigantische aantallen hier naar China en vooral Shanghai in de overtuiging dat het gemakkelijk moet zijn om werk te krijgen met die gigantische economische groei. Dat valt in de praktijk heel erg tegen. Dat geldt niet alleen voor de Europeanen en Amerikanen, maar ook terugkerende Chinezen en zelfs mijn Shanghaise vrienden vinden het moeilijk om goed werk te vinden.
De lonen staan onder druk door die grote instroom en alleen als je al een baan hebt voordat je hier arriveert maak je enige kans. De mensen uit Engelstalige landen maken verder nog een kans als leraar Engels: daar zijn er nooit genoeg van. Het probleem is het afgelopen jaar alleen maar groter geworden, dus tijd om hier eens wat over te gaan schrijven.
Ik moest hier vreselijk lachen om een nieuw Engelstalig weekblad dat mij maar liefst 1.5 Renminbi per woord wilde gaan betalen. Dat is ongeveer 15 eurocent. Blijkt het standaardtarief voor andere bladen 1 renminbi of een dubbeltje per woord te zijn. Ongelofelijk.
Vandaag met kwart kracht vooruit en op zoek naar wat klusjes die me van het echte werk kunnen afhouden. Zo heb ik me wat meer verdiept in de voor mij nieuwe wereld van het blog en ontdekte twee Nederlanders die vanuit China de wereld willen informeren. Althans, dat zou de bedoeling zijn.
Maar James moet nog vertrekken en Peter is alweer terug omdat het allemaal toch moeilijker bleek dan hij verwachtte.
Ze zijn niet de enigen, want de werkzoekenden komen in gigantische aantallen hier naar China en vooral Shanghai in de overtuiging dat het gemakkelijk moet zijn om werk te krijgen met die gigantische economische groei. Dat valt in de praktijk heel erg tegen. Dat geldt niet alleen voor de Europeanen en Amerikanen, maar ook terugkerende Chinezen en zelfs mijn Shanghaise vrienden vinden het moeilijk om goed werk te vinden.
De lonen staan onder druk door die grote instroom en alleen als je al een baan hebt voordat je hier arriveert maak je enige kans. De mensen uit Engelstalige landen maken verder nog een kans als leraar Engels: daar zijn er nooit genoeg van. Het probleem is het afgelopen jaar alleen maar groter geworden, dus tijd om hier eens wat over te gaan schrijven.
Ik moest hier vreselijk lachen om een nieuw Engelstalig weekblad dat mij maar liefst 1.5 Renminbi per woord wilde gaan betalen. Dat is ongeveer 15 eurocent. Blijkt het standaardtarief voor andere bladen 1 renminbi of een dubbeltje per woord te zijn. Ongelofelijk.
Zweten
Vanochtend wist ik dat het raak was: toen ik mijn linkeroog voorzichtig opende begonnen de zweetdruppeltjes al op mijn voorhoofd te komen. Ik had de airco uitgezet omdat het condenswater naar binnen stroomde in plaats van naar buiten. Vandaag gaat er niet veel gebeuren. De kranten openen met het aanhoudende warme weer. Het blijft net onder de veertig graden. Dat is nog niet zo erg, maar de bijna honderd procent luchtvochtigheid maakt iedere beweging tot een uitputtingsslag.
Vanavond zware stormen en onweer, die echter geen verlichting zullen brengen, zeggen de weerdeskundigen.
Ik moet er toch uit om eten te kopen? Renee heeft ook al besloten vandaag het huis niet te verlaten. En geen ander nieuws in de kranten.
Vanochtend wist ik dat het raak was: toen ik mijn linkeroog voorzichtig opende begonnen de zweetdruppeltjes al op mijn voorhoofd te komen. Ik had de airco uitgezet omdat het condenswater naar binnen stroomde in plaats van naar buiten. Vandaag gaat er niet veel gebeuren. De kranten openen met het aanhoudende warme weer. Het blijft net onder de veertig graden. Dat is nog niet zo erg, maar de bijna honderd procent luchtvochtigheid maakt iedere beweging tot een uitputtingsslag.
Vanavond zware stormen en onweer, die echter geen verlichting zullen brengen, zeggen de weerdeskundigen.
Ik moet er toch uit om eten te kopen? Renee heeft ook al besloten vandaag het huis niet te verlaten. En geen ander nieuws in de kranten.
zondag, juli 27, 2003
Shanghaise vrouwen
Geen peil op te trekken die Shanghaise vrouwen. Eerder vanmiddag vriendin Renee van het vliegveld afgehaald nadat ze een kleine week in Wuhan onderzoek had gedaan naar het gebruik van viagra. Had mijn drukke sociale agenda speciaal leeg gehouden om vanavond gezellig uit te gaan eten. Maar mevrouw heeft geen tijd. Met een paar vriendinnen moet ze echt uit gaan shoppen na een halve week onthouding. "Maar ik hou nog wel van je, als je ook nog wat geld verdient," riep ze ten afscheid.
Mijn wraak zal zoet zijn: mijn volgende boek gaat over Shanghaise vrouwen. Moet toch meer de richting uit van bestseller "Shanghai Baby" om aan de financiele wensen van mijn Shanghai Baby tegemoet te kunnen komen.
Geen peil op te trekken die Shanghaise vrouwen. Eerder vanmiddag vriendin Renee van het vliegveld afgehaald nadat ze een kleine week in Wuhan onderzoek had gedaan naar het gebruik van viagra. Had mijn drukke sociale agenda speciaal leeg gehouden om vanavond gezellig uit te gaan eten. Maar mevrouw heeft geen tijd. Met een paar vriendinnen moet ze echt uit gaan shoppen na een halve week onthouding. "Maar ik hou nog wel van je, als je ook nog wat geld verdient," riep ze ten afscheid.
Mijn wraak zal zoet zijn: mijn volgende boek gaat over Shanghaise vrouwen. Moet toch meer de richting uit van bestseller "Shanghai Baby" om aan de financiele wensen van mijn Shanghai Baby tegemoet te kunnen komen.
The coming collapse
Geanimeerde gesprekken gisteren op het afscheidsfeestje van David Rutgers, die mij noopten tot de vroege ochtend te blijven. David blijkt overigens voor een carriere in de journalistiek te hebben gekozen. Na terugkomst keert hij niet terug naar het ministerie van Economische Zaken, maar hij gaat stage lopen bij het Financieel Dagblad. Een gewaagde stap, gaf hij zelf toe nu de crisis in de media meer dan twee jaar aanhoudt en ook voor de toekomst er eerder minder dan meer banen lijken te zijn. Ook bij het FD is al twee jaar een vakaturestop en het zal dus een hele kunst zijn een stage in een baan om te zetten.
Op zijn feestje bleken een aantal mensen te zijn die net in China waren aangekomen voor een kort verblijf, dus ideale guinea pigs om wat van mijn opvattingen uit mijn boek te ventileren. Een dankbaar werk om de talrijke misverstanden die over China en de Chinezen bestaan uit de weg te ruimen.
Vooral de opvatting dat China binnen niet al te lange tijd ten onder zal gaan, blijkt erg hardnekkig te zijn. (Misverstand: China zal ten onder gaan). Mijn stelling is dat China niet ten onder zal gaan, al wil ik verder de grote problemen niet kleiner maken dan dat ze zijn. De auteur Gordon Chang heeft met zijn boek "The upcoming collapse of China" de stemming in het westen precies geraakt: hij gaf de spraakmakende media en Amerikaanse conservatieve politici dat wat ze wilden horen. Niet dat wat noodzakelijkerwijs waar is.
In Nederland speelt die discussie wat minder, maar het lijkt me goed om mijn boek wat in die traditie te plaats, met een radikaal omgekeerde boodschap: China will not collapse.
Leuke titel ook voor een Engelse vertaling.
Geanimeerde gesprekken gisteren op het afscheidsfeestje van David Rutgers, die mij noopten tot de vroege ochtend te blijven. David blijkt overigens voor een carriere in de journalistiek te hebben gekozen. Na terugkomst keert hij niet terug naar het ministerie van Economische Zaken, maar hij gaat stage lopen bij het Financieel Dagblad. Een gewaagde stap, gaf hij zelf toe nu de crisis in de media meer dan twee jaar aanhoudt en ook voor de toekomst er eerder minder dan meer banen lijken te zijn. Ook bij het FD is al twee jaar een vakaturestop en het zal dus een hele kunst zijn een stage in een baan om te zetten.
Op zijn feestje bleken een aantal mensen te zijn die net in China waren aangekomen voor een kort verblijf, dus ideale guinea pigs om wat van mijn opvattingen uit mijn boek te ventileren. Een dankbaar werk om de talrijke misverstanden die over China en de Chinezen bestaan uit de weg te ruimen.
Vooral de opvatting dat China binnen niet al te lange tijd ten onder zal gaan, blijkt erg hardnekkig te zijn. (Misverstand: China zal ten onder gaan). Mijn stelling is dat China niet ten onder zal gaan, al wil ik verder de grote problemen niet kleiner maken dan dat ze zijn. De auteur Gordon Chang heeft met zijn boek "The upcoming collapse of China" de stemming in het westen precies geraakt: hij gaf de spraakmakende media en Amerikaanse conservatieve politici dat wat ze wilden horen. Niet dat wat noodzakelijkerwijs waar is.
In Nederland speelt die discussie wat minder, maar het lijkt me goed om mijn boek wat in die traditie te plaats, met een radikaal omgekeerde boodschap: China will not collapse.
Leuke titel ook voor een Engelse vertaling.
zaterdag, juli 26, 2003
journalistieke ethiek
Zaterdagochtend en ik moet me een weg kappen door de uitnodigingen die binnenrollen. Gisteren al de beleefde uitnodiging van de burgemeester van Yiwu afgezegd. Het was toch wat teveel gevraagd om drie dagen te besteden aan een persconferentie voor een beurs die in october zal worden gehouden.
Krijg ook zojuist een uitnodiging voor een persconferentie over de Ascott Groep, een hotelketen en ik was de formulieren al aan het invullen toen ik met plotseling realiseerde waarom de Ascott Groep zoveel interessanter is dan een grote markt in de provincie Zhejiang. Of ik "roasted codfish with tomato" of "Prawn in Duck chess with Coriander Pesto" voor de perslunch wilde? 's Avonds is er dan nog een informele cocktailparty en BBQ. Dat is de inleiding voor een tweedaagse conferentie over de vreugdevolle samenwerking tussen China en Singapore met de nadruk op het onroerend goed en weer veel goed eten. Een poging om in de jaren negentig in China een industrieel park neer te zetten volgens de Singaporese normen en waarden liep helemaal mis. Aardig om te zien wat ze in Singapore in de tussentijd hebben bijgeleerd.
Telefoontje van vriend Mark Schaub. Of ik trek heb in de Braziliaan of een Japans restaurant (eten zoveel je wilt voor 15 euro) voorafgaande aan het feestje van David. Maar even helemaal niks voor vanavond. Moet al zoveel andere moeilijke beslissingen nemen.
Zaterdagochtend en ik moet me een weg kappen door de uitnodigingen die binnenrollen. Gisteren al de beleefde uitnodiging van de burgemeester van Yiwu afgezegd. Het was toch wat teveel gevraagd om drie dagen te besteden aan een persconferentie voor een beurs die in october zal worden gehouden.
Krijg ook zojuist een uitnodiging voor een persconferentie over de Ascott Groep, een hotelketen en ik was de formulieren al aan het invullen toen ik met plotseling realiseerde waarom de Ascott Groep zoveel interessanter is dan een grote markt in de provincie Zhejiang. Of ik "roasted codfish with tomato" of "Prawn in Duck chess with Coriander Pesto" voor de perslunch wilde? 's Avonds is er dan nog een informele cocktailparty en BBQ. Dat is de inleiding voor een tweedaagse conferentie over de vreugdevolle samenwerking tussen China en Singapore met de nadruk op het onroerend goed en weer veel goed eten. Een poging om in de jaren negentig in China een industrieel park neer te zetten volgens de Singaporese normen en waarden liep helemaal mis. Aardig om te zien wat ze in Singapore in de tussentijd hebben bijgeleerd.
Telefoontje van vriend Mark Schaub. Of ik trek heb in de Braziliaan of een Japans restaurant (eten zoveel je wilt voor 15 euro) voorafgaande aan het feestje van David. Maar even helemaal niks voor vanavond. Moet al zoveel andere moeilijke beslissingen nemen.
Weinig vakantie
Het ziet er sterk naar uit dat de lichte vertraging die we deze lente opliepen vanwege SARS deze zomer stevig ingehaald moet worden. Ik kon de rust van de SARS deels gebruiken om de laatste hand aan mijn boek te leggen, maar nu moeten we weer op volle kracht doorstomen.
Gisteravond bij een feestje van de Britse overheid geweest, die op kosten van haar belastingbetaler een grote groep relaties fors van wijn en drank voorzag. Onverwacht veel bekenden, die mijn wekelijkse column in Chinabiz lezen en daar blijkbaar wel lol in hebben. Groot-Brittannie pakt breed uit en ze claimen de grootste Europese investeerder in China te zijn. Een van hun vertegenwoordigers zei dat ze nu ook meer Chinese studenten binnenhaalden dan de Verenigde Staten. Dat leek me eerlijk gezegd erg sterk, al zullen ze wel in Europa het meeste succes boeken.
Wat teut thuis belde Renee vanuit Wuhan, die haar vriendin en oud-collega Helen in Atlanta niet kon bereiken. Helen zou haar been gebroken hebben en verdiende aandacht, vond Renee. Sinds ze eerder dit jaar haar eigen been brak weet ze hoe belangrijk dat is. Ik dus Atlanta bellen, waar een blij verraste Helen meldde dat ze haar been helemaal niet had gebroken. Wel verstuikt en natuurlijk vond ze het aardig dat we belangstelling toonden, maar het klonk allemaal niet zo serieus. In de onderlinge communicatie tussen de Chinezen gaat het nogal mis, en dit was er voorbeeldje.
Zaterdagochtend. Begin de uitnodiging voor de Shanghai Foreign Correspondents Club over Censuur op Internet te schrijven als een klassieke bijdrage van Alysha per email arriveert. Zij is een collega uit Texas en had voorgesteld om via een diplomaat van de Amerikaanse consulaat te bemiddelen in het verbeteren van onze relaties met de gemeente Shanghai. Ik vond dat meteen een erg fout voorstel. Als professionele journalisten hoor je elke overheid te wantrouwen, en je moet ze zeker niet gebruiken in je verhoudingen met een andere overheid.
Even kijken wat we hier mee aan moeten. Een discussie met Alysha ontaart al vlug in een duet met veel moddergooien en dat kan niet de bedoeling zijn. Maar even geen reactie schrijven. Ik ben net in december teruggetreden als de president van de SFCC omdat ik teveel andere plannen had en dacht dat na jaren sukkelen de organisatie een redelijke basis had. Maar de nogal temperamentvolle en vaak ongenuanceerde uitvallen van Alysha zorgen voor nogal wat weerstand. Moet maar eens uitkijken naar een andere kandidaat-president om te voorkomen dat ik zelf weer in die positie word gedwongen. Net dat hele gedoe met de overheid laat ik liever aan iemand anders over: dat was niet fijn.
En vanavond verdorie weer feest, zie ik. David Rutgers van het Nederlandse consulaat geeft zijn afscheidsfeestje. We moeten als journalisten natuurlijk wel afstand houden tot de overheid, maar we moeten wel vriendschappelijke contacten blijven onderhouden. :-)
Het ziet er sterk naar uit dat de lichte vertraging die we deze lente opliepen vanwege SARS deze zomer stevig ingehaald moet worden. Ik kon de rust van de SARS deels gebruiken om de laatste hand aan mijn boek te leggen, maar nu moeten we weer op volle kracht doorstomen.
Gisteravond bij een feestje van de Britse overheid geweest, die op kosten van haar belastingbetaler een grote groep relaties fors van wijn en drank voorzag. Onverwacht veel bekenden, die mijn wekelijkse column in Chinabiz lezen en daar blijkbaar wel lol in hebben. Groot-Brittannie pakt breed uit en ze claimen de grootste Europese investeerder in China te zijn. Een van hun vertegenwoordigers zei dat ze nu ook meer Chinese studenten binnenhaalden dan de Verenigde Staten. Dat leek me eerlijk gezegd erg sterk, al zullen ze wel in Europa het meeste succes boeken.
Wat teut thuis belde Renee vanuit Wuhan, die haar vriendin en oud-collega Helen in Atlanta niet kon bereiken. Helen zou haar been gebroken hebben en verdiende aandacht, vond Renee. Sinds ze eerder dit jaar haar eigen been brak weet ze hoe belangrijk dat is. Ik dus Atlanta bellen, waar een blij verraste Helen meldde dat ze haar been helemaal niet had gebroken. Wel verstuikt en natuurlijk vond ze het aardig dat we belangstelling toonden, maar het klonk allemaal niet zo serieus. In de onderlinge communicatie tussen de Chinezen gaat het nogal mis, en dit was er voorbeeldje.
Zaterdagochtend. Begin de uitnodiging voor de Shanghai Foreign Correspondents Club over Censuur op Internet te schrijven als een klassieke bijdrage van Alysha per email arriveert. Zij is een collega uit Texas en had voorgesteld om via een diplomaat van de Amerikaanse consulaat te bemiddelen in het verbeteren van onze relaties met de gemeente Shanghai. Ik vond dat meteen een erg fout voorstel. Als professionele journalisten hoor je elke overheid te wantrouwen, en je moet ze zeker niet gebruiken in je verhoudingen met een andere overheid.
Even kijken wat we hier mee aan moeten. Een discussie met Alysha ontaart al vlug in een duet met veel moddergooien en dat kan niet de bedoeling zijn. Maar even geen reactie schrijven. Ik ben net in december teruggetreden als de president van de SFCC omdat ik teveel andere plannen had en dacht dat na jaren sukkelen de organisatie een redelijke basis had. Maar de nogal temperamentvolle en vaak ongenuanceerde uitvallen van Alysha zorgen voor nogal wat weerstand. Moet maar eens uitkijken naar een andere kandidaat-president om te voorkomen dat ik zelf weer in die positie word gedwongen. Net dat hele gedoe met de overheid laat ik liever aan iemand anders over: dat was niet fijn.
En vanavond verdorie weer feest, zie ik. David Rutgers van het Nederlandse consulaat geeft zijn afscheidsfeestje. We moeten als journalisten natuurlijk wel afstand houden tot de overheid, maar we moeten wel vriendschappelijke contacten blijven onderhouden. :-)
donderdag, juli 24, 2003
Internetcensuur
Het leek vandaag even een wat nikserige dag te worden. Eerst vanochtend vriendin Renee op tijd de deur uit proberen te krijgen voor haar vliegtuig naar Wuhan. Dat had ze dus toch nog bijna gemist. Voorstelletje maken, kabeltje bij Chinabiz ophalen, nieuwe koffie kopen en toen naar mijn favoriete kroeg Face, in een fraaie Italiaanse villa in het hart van de oude Franse concessie.
Daar zou ik met Kate Hartford nog wat afspraken maken voor haar optreden bij de Shanghai Foreign Correspondents Club, begin augustus. Het aanvankelijke onderwerp (succesvolle IT-bedrijven in China) verdween al snel van tafel voor een veel interessanter, de effecten van censuur op Internet.
Als een professionele gespreksleider had ik me natuurlijk wat op de vlakte moeten houden, om het vuurwerk voor die avond te bewaren, maar dat bleek te veel voor me te zijn. Ze bleek erg met mij van mening te verschillen. Ik vind dat de censuur op Internet heeft bewezen dat het niet werkt, omdat mensen toch wel een weg erlangs vinden. Kate was het daar wel mee eens, maar zag ook dat mensen toch hun gedrag veranderden omdat er censuur was.
Een mooi mensen om hooglopende discussies mee te hebben. Heel aardig was ook haar opvatting over de manier waarop Chinezen blijkbaar de opvattingen van hun overheid gemakkelijk overnemen, ook al realizeren ze zich dat het vaak niet waar is. "Dat is toch niet anders dan in de Verenigde Staten," zei mijn Amerikaanse professor. "Daar weet ook iedereen dat de regering liegt als het om de oorlog in Irak gaat, maar ze nemen haar mededelingen toch voor waar aan."
Belooft een leuke avond te worden.
Het leek vandaag even een wat nikserige dag te worden. Eerst vanochtend vriendin Renee op tijd de deur uit proberen te krijgen voor haar vliegtuig naar Wuhan. Dat had ze dus toch nog bijna gemist. Voorstelletje maken, kabeltje bij Chinabiz ophalen, nieuwe koffie kopen en toen naar mijn favoriete kroeg Face, in een fraaie Italiaanse villa in het hart van de oude Franse concessie.
Daar zou ik met Kate Hartford nog wat afspraken maken voor haar optreden bij de Shanghai Foreign Correspondents Club, begin augustus. Het aanvankelijke onderwerp (succesvolle IT-bedrijven in China) verdween al snel van tafel voor een veel interessanter, de effecten van censuur op Internet.
Als een professionele gespreksleider had ik me natuurlijk wat op de vlakte moeten houden, om het vuurwerk voor die avond te bewaren, maar dat bleek te veel voor me te zijn. Ze bleek erg met mij van mening te verschillen. Ik vind dat de censuur op Internet heeft bewezen dat het niet werkt, omdat mensen toch wel een weg erlangs vinden. Kate was het daar wel mee eens, maar zag ook dat mensen toch hun gedrag veranderden omdat er censuur was.
Een mooi mensen om hooglopende discussies mee te hebben. Heel aardig was ook haar opvatting over de manier waarop Chinezen blijkbaar de opvattingen van hun overheid gemakkelijk overnemen, ook al realizeren ze zich dat het vaak niet waar is. "Dat is toch niet anders dan in de Verenigde Staten," zei mijn Amerikaanse professor. "Daar weet ook iedereen dat de regering liegt als het om de oorlog in Irak gaat, maar ze nemen haar mededelingen toch voor waar aan."
Belooft een leuke avond te worden.
woensdag, juli 23, 2003
Internetbevolking
't Is ook nooit goed. Lees net bij Fem/business dat in China de Internetbevolking explodeert omdat het in een jaar tijd met 15 procent groeide naar 68 miljoen gebruikers. Pardon? Tot voor kort verdubbelde de Internetbevolking in China tenminste eenmaal per jaar. Het verhaal is dus dat de groei er helemaal uit is.
Waarom de groei is ingestort weet ik nog niet, maar dat is wel een goede vraag. Ik zal daar eens over gaan nadenken en wat navragen.
't Is ook nooit goed. Lees net bij Fem/business dat in China de Internetbevolking explodeert omdat het in een jaar tijd met 15 procent groeide naar 68 miljoen gebruikers. Pardon? Tot voor kort verdubbelde de Internetbevolking in China tenminste eenmaal per jaar. Het verhaal is dus dat de groei er helemaal uit is.
Waarom de groei is ingestort weet ik nog niet, maar dat is wel een goede vraag. Ik zal daar eens over gaan nadenken en wat navragen.
De privebedrijven (2)
Vanochtend even wat sterke punten uit de conferentie op een rijtje gezet voor een verhaal in Chinabiz. Vooral een ontmoeting met president-directeur Wu Ying van UT Starcom was heel stimulerend. Het bedrijf doet het dan ook goed. Een van de belangrijkste punten is hoe die Chinese privebedrijven geld kunnen krijgen van de internationale kapitaalsmarkten.
Een van de Hongkongse advocaten vond Londen een goeie keus, maar Wu Ying, wiens bedrijf zelf aan de Nasdaq was genoteerd, vond het allemaal heel moeizaam om om te gaan met investeerders die heel ver weg van de thuismarkt zaten. Je moet ze heel basale dingen uitleggen, vertelde hij me. Wat voor dingen? "Bijvoorbeeld uit wat deel van Japan je komt."
Die nieuwe trend, de Chinese bedrijven die de wereldmarkt opgaan, dat gaat de komende jaren het economische speelveld in de wereld domineren. En daar lijkt me een mooie taak voor mij weggelegd.
Vanochtend even wat sterke punten uit de conferentie op een rijtje gezet voor een verhaal in Chinabiz. Vooral een ontmoeting met president-directeur Wu Ying van UT Starcom was heel stimulerend. Het bedrijf doet het dan ook goed. Een van de belangrijkste punten is hoe die Chinese privebedrijven geld kunnen krijgen van de internationale kapitaalsmarkten.
Een van de Hongkongse advocaten vond Londen een goeie keus, maar Wu Ying, wiens bedrijf zelf aan de Nasdaq was genoteerd, vond het allemaal heel moeizaam om om te gaan met investeerders die heel ver weg van de thuismarkt zaten. Je moet ze heel basale dingen uitleggen, vertelde hij me. Wat voor dingen? "Bijvoorbeeld uit wat deel van Japan je komt."
Die nieuwe trend, de Chinese bedrijven die de wereldmarkt opgaan, dat gaat de komende jaren het economische speelveld in de wereld domineren. En daar lijkt me een mooie taak voor mij weggelegd.
dinsdag, juli 22, 2003
De privebedrijven (1)
Tony Blair zag er vanmiddag in Shanghai helemaal niet zo oud en uitgeblust als op de meeste foto's uit. Echt inspirerend was hij ook niet, maar hij had de alure van een stoute jongen, een image hem in het verleden zoveel heeft geholpen.
Jawel, vandaag twaalf uren achter elkaar in de benen geweest. Als ik dan naar zo'n conferentie waar ik aanvankelijk niet mocht komen toch binnenkom, dan wil ik daar ook goed gebruik van maken.
Veel mensen tegengekomen, vooral succesvolle Chinese zakenmannen, want daarover ging de conferentie die door het bedrijf Euromoney was georganiseerd. In China rekenen we het succes deels af op het aantal visitekaartjes dat we weten uit te ruilen en ik zat vandaag toch tussen de vijftig en de zestig. Na post-Sars record.
Het ging ook allemaal over het succes van de privebedrijven in China, die voor zestig tot zeventig procent van de economische omzet zorgen, al komt dat voor een deel doordat de definities voor privebedrijven voortdurend worden aangepast. In de praktijk was al veel van de bedrijven een privebedrijf, maar kreeg nooit dat etiket.
Teveel eten, teveel wijn. Nog even bij Chinabiz lang geweest om de nieuwe oogst aan visitekaartjes af te geven, zodat die in ons systeem kunnen worden gebracht. Die passen goed in mijn nieuwe strategie, de privebedrijven. Daarover volgt later nog veel meer.
Nog een vliegtuigje van Virgin Atlantic en een fles erg goeie whisky, wat wil een mens nog meer?
Tony Blair zag er vanmiddag in Shanghai helemaal niet zo oud en uitgeblust als op de meeste foto's uit. Echt inspirerend was hij ook niet, maar hij had de alure van een stoute jongen, een image hem in het verleden zoveel heeft geholpen.
Jawel, vandaag twaalf uren achter elkaar in de benen geweest. Als ik dan naar zo'n conferentie waar ik aanvankelijk niet mocht komen toch binnenkom, dan wil ik daar ook goed gebruik van maken.
Veel mensen tegengekomen, vooral succesvolle Chinese zakenmannen, want daarover ging de conferentie die door het bedrijf Euromoney was georganiseerd. In China rekenen we het succes deels af op het aantal visitekaartjes dat we weten uit te ruilen en ik zat vandaag toch tussen de vijftig en de zestig. Na post-Sars record.
Het ging ook allemaal over het succes van de privebedrijven in China, die voor zestig tot zeventig procent van de economische omzet zorgen, al komt dat voor een deel doordat de definities voor privebedrijven voortdurend worden aangepast. In de praktijk was al veel van de bedrijven een privebedrijf, maar kreeg nooit dat etiket.
Teveel eten, teveel wijn. Nog even bij Chinabiz lang geweest om de nieuwe oogst aan visitekaartjes af te geven, zodat die in ons systeem kunnen worden gebracht. Die passen goed in mijn nieuwe strategie, de privebedrijven. Daarover volgt later nog veel meer.
Nog een vliegtuigje van Virgin Atlantic en een fles erg goeie whisky, wat wil een mens nog meer?
maandag, juli 21, 2003
Nog meer whisky
Zo komt het helemaal goed. Ondanks de vakantie blijven de mensen de mailing list van de Shanghai Foreign Correspondents Club toch lezen. Zo had een concurrerend PR-bedrijf mijn klacht gelezen over de whiskey tasting die ik dreigde mis te lopen. Nu willen zij helpen bij het organiseren van een alternatief festijn, zeg, in october of zo. We moesten het wat later doen, omdat onze club ook nog een wijn-tasting heeft georganiseerd en we willen toch niet allerlei geruchten over de levenswijze van journalisten hier bevestigen.
Zo komt het helemaal goed. Ondanks de vakantie blijven de mensen de mailing list van de Shanghai Foreign Correspondents Club toch lezen. Zo had een concurrerend PR-bedrijf mijn klacht gelezen over de whiskey tasting die ik dreigde mis te lopen. Nu willen zij helpen bij het organiseren van een alternatief festijn, zeg, in october of zo. We moesten het wat later doen, omdat onze club ook nog een wijn-tasting heeft georganiseerd en we willen toch niet allerlei geruchten over de levenswijze van journalisten hier bevestigen.
Persvrijheid en whisky
Vandaag was ik toch even echt boos. Gelukkig hielp het ook, meestal zit je hier in Shanghai alleen maar boos te zijn zonder dat je d'r zelfs maar een boos stukje over kunt schrijven. Wat was er aan de hand?
Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van een PR-bedrijf dat me wilde uitnodigen voor een whisky-tasting. Nu kan ik me ergere dingen voorstellen, dus ik vroeg ze voor die bijeenkomst van morgen een uitnodiging te sturen. Was een beetje problematisch, zei de dame, omdat ook Tony Blair zou komen. Zo'n Brit hoeft je natuurlijk niet van de echt wezenlijke zaken af te leiden, dus ik zei dat ik toch zou proberen binnen te sluipen.
Krijg ik de uitnodiging en dan blijkt het onderdeel te zijn van een grootse conferentie met talloze Chinese prive-zakenmensen, georganiseerd door Euromoney, voor de gelegenheid Chinamoney geheten. Ik ken Rupert gelukkig goed, die voor dat bedrijf werkt, dus ik leg hem uit dat ik als journalist toch ook graag tussen het whisky-drinken door wat van die bijeenkomst zou willen meemaken.
Bleken allerlei bezwaren over elkaar heen te rollen en het kwam erop neer dat de buitenlandse journalisten in Shanghai niet welkom waren. Dat had iets vaags met het Chinese ministerie van buitenlandse zaken te maken en die hebben meer een reputatie bij het verhinderen van het verspreiden van informatie. Ik boos dus en beschuldig heel selectief wat mensen ervan niet helemaal bij de tijd te zijn. Dat keert zich tegen mij.
Nu mag ik dus komen, maar of ik ook nog even ervoor kan zorgen dat een paar andere toonaangevende journalisten meekomen. Zit ik hier potdorie die conferentie mee te organiseren! Maar wel goed dat het helpt, zo'n woedende uitval.
Vandaag was ik toch even echt boos. Gelukkig hielp het ook, meestal zit je hier in Shanghai alleen maar boos te zijn zonder dat je d'r zelfs maar een boos stukje over kunt schrijven. Wat was er aan de hand?
Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van een PR-bedrijf dat me wilde uitnodigen voor een whisky-tasting. Nu kan ik me ergere dingen voorstellen, dus ik vroeg ze voor die bijeenkomst van morgen een uitnodiging te sturen. Was een beetje problematisch, zei de dame, omdat ook Tony Blair zou komen. Zo'n Brit hoeft je natuurlijk niet van de echt wezenlijke zaken af te leiden, dus ik zei dat ik toch zou proberen binnen te sluipen.
Krijg ik de uitnodiging en dan blijkt het onderdeel te zijn van een grootse conferentie met talloze Chinese prive-zakenmensen, georganiseerd door Euromoney, voor de gelegenheid Chinamoney geheten. Ik ken Rupert gelukkig goed, die voor dat bedrijf werkt, dus ik leg hem uit dat ik als journalist toch ook graag tussen het whisky-drinken door wat van die bijeenkomst zou willen meemaken.
Bleken allerlei bezwaren over elkaar heen te rollen en het kwam erop neer dat de buitenlandse journalisten in Shanghai niet welkom waren. Dat had iets vaags met het Chinese ministerie van buitenlandse zaken te maken en die hebben meer een reputatie bij het verhinderen van het verspreiden van informatie. Ik boos dus en beschuldig heel selectief wat mensen ervan niet helemaal bij de tijd te zijn. Dat keert zich tegen mij.
Nu mag ik dus komen, maar of ik ook nog even ervoor kan zorgen dat een paar andere toonaangevende journalisten meekomen. Zit ik hier potdorie die conferentie mee te organiseren! Maar wel goed dat het helpt, zo'n woedende uitval.
Agenten willen bescherming
Een mooi bericht om de maandag mee te beginnen. De Shanghai Daily laat weten dat de agenten in onze stad zich bedreigd voelen en bescherming tegen de burgers willen. In de afgelopen drie jaar rapporteerden ze meer dan achtduizend gevallen van bedreigingen, 1500 verwondingen en drie doden. Ze zijn het zat en willen hulp. Misschien moeten ze de politie bellen?
Een mooi bericht om de maandag mee te beginnen. De Shanghai Daily laat weten dat de agenten in onze stad zich bedreigd voelen en bescherming tegen de burgers willen. In de afgelopen drie jaar rapporteerden ze meer dan achtduizend gevallen van bedreigingen, 1500 verwondingen en drie doden. Ze zijn het zat en willen hulp. Misschien moeten ze de politie bellen?
zondag, juli 20, 2003
Het debat
Veel te warm om buiten te spelen, een snelle Internetverbinding en twee mensen in Geneve en Boston die niet kunnen slapen. Daardoor veranderde iets wat vanochtend nog een interessant stukje was van columnist Zhang Jun bij Chinabiz plots in een maatschappelijk relevant debat.
Zhang Jun beschreef hoe een belangrijke economische beslissing - moet Shanghai zich richten op de dienstensector of herindustrialiseren - werd ingegeven door de financiele belangen van de Shanghaise burgervader (en diens ambtenaren natuurlijk). Hun bonus is afhankelijk van het Bruto Nationaal Product, hier dus het Bruto Shanghai Product. Dat betekent dat ze hun economische welvaart niet willen delen met de buurprovincies Zhejiang en Jiangsu en zoveel mogelijk van de producenten hier willen houden. Ook al gaat dat in tegen de economische logica.
Hetzelfde zaken we de afgelopen jaren ook toen Shanghai perse haar eigen diepzeehaven wilde bouwen, ook al zou een brug met het naburige Ningbo - dat een natuurlijke diepzeehaven heeft - logistiek en economisch veel logischer zijn. Maar dat past niet in de financiele kraam van de Shanghaise bestuurders.
Dat lijkt wel een debat waard, vooral omdat veel van de irrationele beslissingen over investeringen en vergunningen door die houding worden verklaard. Dat vinden gelukkig nog een paar mensen en nu moeten we nog een leuke manier zien te vinden. Eerst maar eens kijken of we een debat in Chinabiz kunnen beginnen.
Veel te warm om buiten te spelen, een snelle Internetverbinding en twee mensen in Geneve en Boston die niet kunnen slapen. Daardoor veranderde iets wat vanochtend nog een interessant stukje was van columnist Zhang Jun bij Chinabiz plots in een maatschappelijk relevant debat.
Zhang Jun beschreef hoe een belangrijke economische beslissing - moet Shanghai zich richten op de dienstensector of herindustrialiseren - werd ingegeven door de financiele belangen van de Shanghaise burgervader (en diens ambtenaren natuurlijk). Hun bonus is afhankelijk van het Bruto Nationaal Product, hier dus het Bruto Shanghai Product. Dat betekent dat ze hun economische welvaart niet willen delen met de buurprovincies Zhejiang en Jiangsu en zoveel mogelijk van de producenten hier willen houden. Ook al gaat dat in tegen de economische logica.
Hetzelfde zaken we de afgelopen jaren ook toen Shanghai perse haar eigen diepzeehaven wilde bouwen, ook al zou een brug met het naburige Ningbo - dat een natuurlijke diepzeehaven heeft - logistiek en economisch veel logischer zijn. Maar dat past niet in de financiele kraam van de Shanghaise bestuurders.
Dat lijkt wel een debat waard, vooral omdat veel van de irrationele beslissingen over investeringen en vergunningen door die houding worden verklaard. Dat vinden gelukkig nog een paar mensen en nu moeten we nog een leuke manier zien te vinden. Eerst maar eens kijken of we een debat in Chinabiz kunnen beginnen.
Onder professoren
Vandaag is het zondag, maar het lijkt er uit te zien als een gewone werkdag. Ik ben bezig om het niveau van Chinabiz voorzichtig wat omhoog te tillen met meer opinie-achtige stukken. Verschillende experts werken daar hard aan mee, maar in de praktijk kost het regelen van al die activiteiten me meer tijd dan het zelf schrijven van stukjes.
Vanochtend vond ik bij mijn mail de tekst voor de "Sunday Column" - deadline was afgelopen maandag, maar professoren blijken soms erger dan journalisten te zijn bij het nakomen van hun afspraken. Zhang Jun is de deken van de Economische faculteit van de bekende Fudan Universiteit. Hij zit nu even op de Harvard Universiteit in Boston, waardoor hij wat laat was. Jammer genoeg ook twee keer de voorgeschreven lengte, maar wel over een interessant onderwerp: moet Shanghai gaan herindustrialiseren en daarmee het lot van Hongkong zien te voorkomen?
Ook mail van Kate Hartford, waar Renee en ik gisteren een uitstekende maaltijd genoten - in een Ningbo-stijl restaurant. Kate kwam zelf met het voorstel om een verhaal voor Chinabiz te schrijven over vijf IT-bedrijven in Hangzhou, die allemaal winst maken. Dan kon ze tegelijkertijd ook in het goedkope journalistentarief voor de Shanghai Foreign Correspondents Club vallen, zo dacht ze. Lijkt me een goed plan dat ze het verhaal dan ook maar even op een avond voor onze leden komt vertellen.
Maar dat moet even snel georganiseerd worden, want ze vertrekt half augustus weer. Dus maar even de zondagsrust vergeten.
Vandaag is het zondag, maar het lijkt er uit te zien als een gewone werkdag. Ik ben bezig om het niveau van Chinabiz voorzichtig wat omhoog te tillen met meer opinie-achtige stukken. Verschillende experts werken daar hard aan mee, maar in de praktijk kost het regelen van al die activiteiten me meer tijd dan het zelf schrijven van stukjes.
Vanochtend vond ik bij mijn mail de tekst voor de "Sunday Column" - deadline was afgelopen maandag, maar professoren blijken soms erger dan journalisten te zijn bij het nakomen van hun afspraken. Zhang Jun is de deken van de Economische faculteit van de bekende Fudan Universiteit. Hij zit nu even op de Harvard Universiteit in Boston, waardoor hij wat laat was. Jammer genoeg ook twee keer de voorgeschreven lengte, maar wel over een interessant onderwerp: moet Shanghai gaan herindustrialiseren en daarmee het lot van Hongkong zien te voorkomen?
Ook mail van Kate Hartford, waar Renee en ik gisteren een uitstekende maaltijd genoten - in een Ningbo-stijl restaurant. Kate kwam zelf met het voorstel om een verhaal voor Chinabiz te schrijven over vijf IT-bedrijven in Hangzhou, die allemaal winst maken. Dan kon ze tegelijkertijd ook in het goedkope journalistentarief voor de Shanghai Foreign Correspondents Club vallen, zo dacht ze. Lijkt me een goed plan dat ze het verhaal dan ook maar even op een avond voor onze leden komt vertellen.
Maar dat moet even snel georganiseerd worden, want ze vertrekt half augustus weer. Dus maar even de zondagsrust vergeten.
zaterdag, juli 19, 2003
warm
Een allesverzengende hitte lijkt de hele stad tot stilstand te hebben gebracht. Een BBQ heb ik maar afgezegd, ondanks de beloofde aanwezigheid van een zwembad. Vanavond wel gin-tonics bij Kate Hartford, als ik het tenminste haal.
Een allesverzengende hitte lijkt de hele stad tot stilstand te hebben gebracht. Een BBQ heb ik maar afgezegd, ondanks de beloofde aanwezigheid van een zwembad. Vanavond wel gin-tonics bij Kate Hartford, als ik het tenminste haal.
vrijdag, juli 18, 2003
Levensverzekeringen (2)
Leuk zo'n 'gesprek' met voorlichters. Had mensen uit zowel Hongkong als Singapore aan de lijn, allebei met dreinende kinderen op de achtergrond, dus ze vonden dit allemaal wel belangrijk genoeg om hun vrije dag te onderbreken.
De toon van mijn verhaal vonden ze niet zo gezellig. Jammer genoeg gingen ze daar niet over en ze hadden snel genoeg in de gaten dat ik ze alleen feitelijke onjuistheden wilde laten corrigeren.
Het schijnt de rekeningen leuk te betalen, voorlichter zijn, maar ik weet niet of ik de geestelijke schade van zo'n beroep wel aan zou kunnen. Je gaat een hekel aan jezelf krijgen, sombere gedachten hopen zich op en dan krijg je weer zo'n journalist aan de lijn.
Sociale verplichtingen voor het weekend beginnen zich op te hopen. Een BBQ aan de Shanghai Racket Club (dat verlieslijdende project van de ING - jawel). Of toch maar een combinatie van een voorstelling van The Matrix en borrelen vooraf bij professor Kate Hartford. Van die moeilijke beslissingen.
Leuk zo'n 'gesprek' met voorlichters. Had mensen uit zowel Hongkong als Singapore aan de lijn, allebei met dreinende kinderen op de achtergrond, dus ze vonden dit allemaal wel belangrijk genoeg om hun vrije dag te onderbreken.
De toon van mijn verhaal vonden ze niet zo gezellig. Jammer genoeg gingen ze daar niet over en ze hadden snel genoeg in de gaten dat ik ze alleen feitelijke onjuistheden wilde laten corrigeren.
Het schijnt de rekeningen leuk te betalen, voorlichter zijn, maar ik weet niet of ik de geestelijke schade van zo'n beroep wel aan zou kunnen. Je gaat een hekel aan jezelf krijgen, sombere gedachten hopen zich op en dan krijg je weer zo'n journalist aan de lijn.
Sociale verplichtingen voor het weekend beginnen zich op te hopen. Een BBQ aan de Shanghai Racket Club (dat verlieslijdende project van de ING - jawel). Of toch maar een combinatie van een voorstelling van The Matrix en borrelen vooraf bij professor Kate Hartford. Van die moeilijke beslissingen.
Levensverzekeringen (1)
Sommige bedrijven en vooral hun voorlichters moeten we soms een etterbak vinden. Omdat ik hier al een tijdje rondhang kan ik ze zo nu en dan confronteren met gebeurtenissen en uitspraken uit het verleden. Zo schreef ik eerder deze week een verhaal naar aanleiding van de levensverzekeringen in China en in het bijzonder de ING.
Vorig jaar kwam president-directeur Ewald Kist vertellen hoe goed het allemaal wel niet ging. Dit jaar zouden ze winst maken en heel snel zoude ze ook 18 procent return on equity genereren. Wat heel snel was, wilde Kist toen niet zeggen, maar nu zegt hun hoofdkwartier in Hongkong dat het 2006. Ik vind dat niet erg snel, al is het misschien nog te optimistisch gezien de markt hier. Ik zou het in hun plaats op 2015 houden: dat lijkt ook gezien hun ervaringen in Taiwan in Hongkong wat realistischer. China is bovendien groter en heeft een communistische traditie, waarbij de staat voor de burgerij zorgt. Heel anders dan die capitalisten in Taiwan en Hongkong.
Voorlichtster Polly Leung belde al tijdens een gesprek dat ik had met twee onderzoeksters van de Universiteit van Amsterdam. Ze zou nog een serieuze discussie willen, voordat ik het verhaal wegstuur. Het zal mij benieuwen,
Sommige bedrijven en vooral hun voorlichters moeten we soms een etterbak vinden. Omdat ik hier al een tijdje rondhang kan ik ze zo nu en dan confronteren met gebeurtenissen en uitspraken uit het verleden. Zo schreef ik eerder deze week een verhaal naar aanleiding van de levensverzekeringen in China en in het bijzonder de ING.
Vorig jaar kwam president-directeur Ewald Kist vertellen hoe goed het allemaal wel niet ging. Dit jaar zouden ze winst maken en heel snel zoude ze ook 18 procent return on equity genereren. Wat heel snel was, wilde Kist toen niet zeggen, maar nu zegt hun hoofdkwartier in Hongkong dat het 2006. Ik vind dat niet erg snel, al is het misschien nog te optimistisch gezien de markt hier. Ik zou het in hun plaats op 2015 houden: dat lijkt ook gezien hun ervaringen in Taiwan in Hongkong wat realistischer. China is bovendien groter en heeft een communistische traditie, waarbij de staat voor de burgerij zorgt. Heel anders dan die capitalisten in Taiwan en Hongkong.
Voorlichtster Polly Leung belde al tijdens een gesprek dat ik had met twee onderzoeksters van de Universiteit van Amsterdam. Ze zou nog een serieuze discussie willen, voordat ik het verhaal wegstuur. Het zal mij benieuwen,
donderdag, juli 17, 2003
De China-koorts
Vanochtend toch maar besloten onze web cast van vanmiddag uit te stellen. Veel te weinig aanmeldingen. Toch lijkt er leven te zijn in Chinabiz. Van twee van onze vast columnisten, IMD-professor Bill Fischer en advocaat Mark Schaub hoorde ik onafhankelijk van elkaar dat ze ieder ruim een dozijn reacties hadden gekregen. Dat is heel bemoedigend, want onze lezers zijn over het algemeen niet zo schrijverig.
De China-koorts - wat vertraagd door de SARS-verhoging van deze lente - blijkt deze zomer fors om zich heen te slaan. Wat reacties van een paar banken op mijn column over het ontbreken van behoefte aan financiele dienstverlening. En wat marktonderzoekers. Doet mij denken aan het prachtige Rizla-verhaal, het bedrijf van de vloeitjes. Die dachten dat hier in China ook een markt was. Het is wat de gemiddelde Nederlander hier ook denkt als hij de vele winkels zonder drop in China zit. "Daar zit een enorme dropmarkt." Jammer genoeg zit dat vooral in het hoofd van de Nederlanders, want Chinezen vinden drop over het algemeen erg vies - net als grote delen van de rest van de wereld.
Veel problemen op de Chinese markt komen dan ook door onze eigen ideeen, het zit tussen onze oren, daar kunnen de Chinezen verder weinig aan doen. (Misverstand #3)
Vanochtend toch maar besloten onze web cast van vanmiddag uit te stellen. Veel te weinig aanmeldingen. Toch lijkt er leven te zijn in Chinabiz. Van twee van onze vast columnisten, IMD-professor Bill Fischer en advocaat Mark Schaub hoorde ik onafhankelijk van elkaar dat ze ieder ruim een dozijn reacties hadden gekregen. Dat is heel bemoedigend, want onze lezers zijn over het algemeen niet zo schrijverig.
De China-koorts - wat vertraagd door de SARS-verhoging van deze lente - blijkt deze zomer fors om zich heen te slaan. Wat reacties van een paar banken op mijn column over het ontbreken van behoefte aan financiele dienstverlening. En wat marktonderzoekers. Doet mij denken aan het prachtige Rizla-verhaal, het bedrijf van de vloeitjes. Die dachten dat hier in China ook een markt was. Het is wat de gemiddelde Nederlander hier ook denkt als hij de vele winkels zonder drop in China zit. "Daar zit een enorme dropmarkt." Jammer genoeg zit dat vooral in het hoofd van de Nederlanders, want Chinezen vinden drop over het algemeen erg vies - net als grote delen van de rest van de wereld.
Veel problemen op de Chinese markt komen dan ook door onze eigen ideeen, het zit tussen onze oren, daar kunnen de Chinezen verder weinig aan doen. (Misverstand #3)
woensdag, juli 16, 2003
De Chinezen van Zhejiang
Mooi telefoontje. In Europa mag het vakantie zijn, hier in China gaat het leven gewoon door. "Hallo, ik ben John van het Zhejiang information office," klonk het aan de andere kant van de lijn.
Zhejiang is een van China's provincies en ligt net ten zuiden van Shanghai. De verhoogde autoweg die ik hier vanuit mijn raam zie leidt direct naar onze buurprovincie. Zhejiang speelt een voorname rol in mijn boek, omdat een groot deel van de Chinezen in Nederland uit dit deel van China komen. En ze lijken helemaal niet op de Chinezen uit Shanghai. (Misverstand #2: 'de' Chinezen bestaan niet).
Hun PR-afdeling wil me nu graag voor een interview uitnodigen. Ze willen een auto sturen. Het moet allemaal gaat over een grootste tentoonstelling, waarover John me nog niet het fijne wilde vertellen. Meestal sla ik dit soort uitnodigingen beleefd af. Tenslotte heeft China een groot aantal provincies en slechts zelden zijn hun activiteiten ook de moeite waard voor de buitenwereld.
Misschien moet ik deze keer toch maar gaan. Goed om John te leren ontmoeten. Zo werkt het toch wel, die persoonlijke contacten.
Mooi telefoontje. In Europa mag het vakantie zijn, hier in China gaat het leven gewoon door. "Hallo, ik ben John van het Zhejiang information office," klonk het aan de andere kant van de lijn.
Zhejiang is een van China's provincies en ligt net ten zuiden van Shanghai. De verhoogde autoweg die ik hier vanuit mijn raam zie leidt direct naar onze buurprovincie. Zhejiang speelt een voorname rol in mijn boek, omdat een groot deel van de Chinezen in Nederland uit dit deel van China komen. En ze lijken helemaal niet op de Chinezen uit Shanghai. (Misverstand #2: 'de' Chinezen bestaan niet).
Hun PR-afdeling wil me nu graag voor een interview uitnodigen. Ze willen een auto sturen. Het moet allemaal gaat over een grootste tentoonstelling, waarover John me nog niet het fijne wilde vertellen. Meestal sla ik dit soort uitnodigingen beleefd af. Tenslotte heeft China een groot aantal provincies en slechts zelden zijn hun activiteiten ook de moeite waard voor de buitenwereld.
Misschien moet ik deze keer toch maar gaan. Goed om John te leren ontmoeten. Zo werkt het toch wel, die persoonlijke contacten.
Ongevallen
Gisteren een interessant bericht dat weer toont hoe snel de media hier lijken te veranderen. Vorige maand kwam de aanleg van de vierde metrolijn in Shanghai in de problemen, toen een deel onderliep, instortte en een aantal kantoorgebouwen - waaronder het visumkantoor van de politie - begon te verzakken. Dat blijkt nu warempel een structureel probleem te zijn.
Dat is nog minder nieuws dan het feit dat we dit uit de Chinese media halen. Eerdere ongevallen zijn gewoon verzwegen, maar blijkbaar breken andere tijden aan.
Spam
Begin nu toch echt boos te worden over spam. Vanochtend even geteld en ik kwam tot over de vijftig! Het valt deze dagen sowieso meer op omdat de rest van het Internetleven vrijwel tot stilstand is gekomen. Voor donderdag hadden we een test-web cast gepland over de Chinese auto-industrie, maar het aantal aanmeldingen is minimaal. Email - behalve spam - krijg ik bijna niet meer en onze andere interactieve diensten zijn ook tot stilstand gekomen. Misschien tijd voor een korte vakantie.
Gisteren een interessant bericht dat weer toont hoe snel de media hier lijken te veranderen. Vorige maand kwam de aanleg van de vierde metrolijn in Shanghai in de problemen, toen een deel onderliep, instortte en een aantal kantoorgebouwen - waaronder het visumkantoor van de politie - begon te verzakken. Dat blijkt nu warempel een structureel probleem te zijn.
Dat is nog minder nieuws dan het feit dat we dit uit de Chinese media halen. Eerdere ongevallen zijn gewoon verzwegen, maar blijkbaar breken andere tijden aan.
Spam
Begin nu toch echt boos te worden over spam. Vanochtend even geteld en ik kwam tot over de vijftig! Het valt deze dagen sowieso meer op omdat de rest van het Internetleven vrijwel tot stilstand is gekomen. Voor donderdag hadden we een test-web cast gepland over de Chinese auto-industrie, maar het aantal aanmeldingen is minimaal. Email - behalve spam - krijg ik bijna niet meer en onze andere interactieve diensten zijn ook tot stilstand gekomen. Misschien tijd voor een korte vakantie.
dinsdag, juli 15, 2003
De marketing markt
De arbeidsmarkt in Shanghai blijft verbazen. Terwijl de economie hier groeit als een tierelier blijkt het vinden van werkt een heel gedoe te zijn. In de afgelopen twee dagen drie ontmoetingen gehad met Chinese marketing managers en ze zaten alle drie zonder werk. Deels op eigen verzoek, omdat ze het bij hun werkgever niet naar hun zin hebben.
De kwaliteit van de marketing staat nog op een erg laag niveau, dat is ook de ervaring van vriending Renee die haar MBA-stage doet bij een groot Amerikaans bedrijf hier in China. Ze kan tachtig procent van haar kennis aan kant zetten. Wat de meeste bedrijven zoeken zijn verkopers, geen mensen die een marketing strategie kunnen bedenken. En betalen willen ze natuurlijk al helemaal niet voor geadvanceerde marketing deskundigen.
De arbeidsmarkt in Shanghai blijft verbazen. Terwijl de economie hier groeit als een tierelier blijkt het vinden van werkt een heel gedoe te zijn. In de afgelopen twee dagen drie ontmoetingen gehad met Chinese marketing managers en ze zaten alle drie zonder werk. Deels op eigen verzoek, omdat ze het bij hun werkgever niet naar hun zin hebben.
De kwaliteit van de marketing staat nog op een erg laag niveau, dat is ook de ervaring van vriending Renee die haar MBA-stage doet bij een groot Amerikaans bedrijf hier in China. Ze kan tachtig procent van haar kennis aan kant zetten. Wat de meeste bedrijven zoeken zijn verkopers, geen mensen die een marketing strategie kunnen bedenken. En betalen willen ze natuurlijk al helemaal niet voor geadvanceerde marketing deskundigen.
maandag, juli 14, 2003
Achttien jaar gevangenisstraf heeft Yang Bin gekregen, schrijft AP net. Heel waarschijnlijk is hij voor het einde van het jaar weer in Leiden.
Stil
Zelfs voor een maandagochtend is het rustig in het nieuwsaanbod over China. De Wall Street Journal verwacht voor China een economische groei van meer dan acht procent, ondanks de SARS. En de Hongkong Standard bericht dat de Nederlandse zakenman Yang Bin waarschijnlijk een gevangenisstraf van een jaar of tien zal krijgen. Sinds juni is het erg stil over dit proces, deels omdat Chinese journalisten hier niet meer over mogen schrijven. Erg veel opwinding lijkt hierover ook in Nederland niet te bestaan.
Ik verwacht weinig reacties op de columns die we dit weekend via Chinabiz uitstuurden, ook al kon is via een wat platte methode sex inzetten in een verhaal over de financiele dienstverlening. De vakantie heeft zwaar toegeslagen onder mijn ruim 20.000 lezers en dat viel vorige week al aan de reactie te merken. Meestal is het op maandagochtend erg druk, omdat mensen dan de tijd nemen hun emails uit het weekend door te nemen.
Vandaag maar concentreren op mijn verhaal over de levensverzekeringen van de ING, een verhaal dat dat veel te lang in mijn computer is blijven zitten.
Zelfs voor een maandagochtend is het rustig in het nieuwsaanbod over China. De Wall Street Journal verwacht voor China een economische groei van meer dan acht procent, ondanks de SARS. En de Hongkong Standard bericht dat de Nederlandse zakenman Yang Bin waarschijnlijk een gevangenisstraf van een jaar of tien zal krijgen. Sinds juni is het erg stil over dit proces, deels omdat Chinese journalisten hier niet meer over mogen schrijven. Erg veel opwinding lijkt hierover ook in Nederland niet te bestaan.
Ik verwacht weinig reacties op de columns die we dit weekend via Chinabiz uitstuurden, ook al kon is via een wat platte methode sex inzetten in een verhaal over de financiele dienstverlening. De vakantie heeft zwaar toegeslagen onder mijn ruim 20.000 lezers en dat viel vorige week al aan de reactie te merken. Meestal is het op maandagochtend erg druk, omdat mensen dan de tijd nemen hun emails uit het weekend door te nemen.
Vandaag maar concentreren op mijn verhaal over de levensverzekeringen van de ING, een verhaal dat dat veel te lang in mijn computer is blijven zitten.
zondag, juli 13, 2003
Blog geblokkeerd
De censuur slaat nog toe voordat ik echt iets heb gedaan! De blogger blijkt te worden geblokkeerd in China. Gelukkig is de censuur op Internet om er omheen te zeilen. De overheid kan Internet niet censureren is een van de stellingen(Misverstand #1) die ik in mijn boek wat uitvoerige toelicht. Maar het kostte me wel een hele dertig seconden om die omweg te bedenken.
Voor hen die vanuit China surfen en niet meteen weten hoe een proxy werkt, schrijf me even en ik help je uit de brand.
De censuur slaat nog toe voordat ik echt iets heb gedaan! De blogger blijkt te worden geblokkeerd in China. Gelukkig is de censuur op Internet om er omheen te zeilen. De overheid kan Internet niet censureren is een van de stellingen(Misverstand #1) die ik in mijn boek wat uitvoerige toelicht. Maar het kostte me wel een hele dertig seconden om die omweg te bedenken.
Voor hen die vanuit China surfen en niet meteen weten hoe een proxy werkt, schrijf me even en ik help je uit de brand.
Wat een fantastisch systeem! Een uurtje spelen en klaar is Fonske!
Vriendin Renee is nog niet tevreden, want haar foto staat hier nog niet bij. Terechte kritiek. Ga gewoon verder spelen.
Inschrijven mag al wel voor mijn discussielijst
Vriendin Renee is nog niet tevreden, want haar foto staat hier nog niet bij. Terechte kritiek. Ga gewoon verder spelen.
Inschrijven mag al wel voor mijn discussielijst
Een broeierige zondagochtend in Shanghai. Wat kan ik beter doen om met de tijd mee te gaan dan mijn eigen blog te beginnen. Oorlogen in Irak worden op deze manier verslagen: tijd om de nieuwe systemen te testen.
